Heb je ooit gedroomd dat je doodging? Nee, vast niet. Je dacht: nu ga ik dood, je haalde diep adem en je werd wakker. Het sterfenmoment zelf en wat er daarna komt, heb je niet meegemaakt. Niemand heeft van zijn eigen dood gedroomd en daar verslag va...
Op mijn rug op de keukentafel word ik langzaam wakker. Beduusd knipper ik in de duistere kamer mijn oogleden. Het is zo donker dat het onmogelijk was om een hand voor je ogen te zien, als ik tenminste mijn handen los kon krijgen. Het metaal van de boeien snijd met elke beweging dieper in het vlees van mijn polsen. Ik kreeg lamme armen omdat mijn handen boven mijn hoofd waren vast gebonden. Het was stil in de duistere kamer. Dood stil. Ik begon te schreeuwen dat ik weg wilden. Eerst dacht ik dat er een grap werd uitgehaald. Dat ik elk moment losgemaakt werd van de handboeien, het licht aan werdt gedaan, en dat ik in het grijnzende gezicht keek van de grootste pestkop van school. Dat ik naar huis mocht en dat mijn moeder me op daar opstond te wachten met thee en speculaas koekjes, mijn favoriete. Maar na een tijdje gaf ik de hoop op.
ik bleef maar schreeuwen en trekken met de handboeien, wetend dat het niet ging helpen. Plots stopte ik. Ik hoorde wat, naast mijn eigen raspende adem, hoorde ik voetstappen. Steeds dichterbij. Ik begon in paniek te raken. Ik rukte nog een keer aan de handboeien.... stap... . Probeerde op te staan.... stap... . Maar alles wat ik probeerde, het lukte niet. De voetstappen waren gestopt en er werd een deur open gedaan. Oogverblindende licht verlichte de duistere kamer. Daar stond hij. Vanaf dag één vertrouwde ik heb al niet. Met zijn raaf zwarte haren en een piercing in zijn neus. "Ik ben de nieuwe schoonmaker" had ie gezegd. Wie geloofd dat nou! Zelfs een blinde snapte dat hij geen schoonmaker kon zijn. Onmogelijk! Hij hoort iemand te zijn die met zijn beste vriend op kamers woont, elke avond op stap gaat en met verschillende meiden terug komt. Niet een schoonmaker in een villa. En toch, zo dom als ik was, liet hem binnen. Ik kon mezelf nu wel voor me kop slaan. Ik had de deur dicht moeten slaan recht voor zijn neus. Maar nee hoor, zo naïef als ik ben verwelkom hem en bied een kopje thee aan! Ik had me nog niet eens omgedraaid, en er werd al een wit, vochtig doekje onder mijn neus gehouden. Het laatste wat ik hoorde, was Emma die gilde. En nu staat die gore gozer weer voor mijn neus. Als mij handen niet vast zaten, had ik hem allang geslagen.
Ik word ruw losgemaakt van de keukentafel en weer vast gemaakt aan de muur. Met een harde knal kom ik tegen het beton aan.....Knak... . "Wat zijn jullie aan het doen? Wie ben je? Geen antwoord. Alleen maar stilte. Tot dat een gil vanuit een andere kamer te horen is. "Verdomme" mompelt de jongen. Hij loopt weg en een paar seconde later is het gegil gestopt. Om een één of andere reden kwam het me bekend voor, maar ik heb geen tijd om na te denken of de jongen staat alweer voor me. Met iets glimmends in zijn handen. Ik weet wat het is. Ik weet wat er gaat gebeuren en gek genoeg ben ik heel kalm. Je zou denken, dat als je weet dat je laatste minuut is geteld, in paniek raakt en probeert te ontsnappen. Maar het is anders. Een golf van kalmheid rust over mijn lichaam. Ik voel het koude metaal tegen mijn nek aan. Het kietelt een beetje. Ik merk dat hij kracht begint te zetten op het mes. Ik begin naar adem te happen. Flitsen suisden langs mijn ogen. Maar op het moment dat ik mijn ogen stijf dicht heb, stopt het. Verbaasd open ik mijn ogen en ben verrast wat ik zie. Een vrouwelijke agente heeft de jongen in de houdgreep. Er komen andere mensen binnen hollen. Ik word losgemaakt en meegenomen. Alles tintelt. Ik hoor iemand fluisteren dat het goed komt en dat ik veilig ben. Achter me hoor ik de jongen schreeuwen om hulp. Ik draai me voorzichtig om en zie nog net hoe hij hardhandig de politie auto word in gedrukt.
Mijn benen worden slap en mijn slaap bonkt. Mijn ogen sluiten zich telkens weer terwijl ik ze daarna met moeite weer open. Het word wazig voor mijn ogen. En net voordat alles zwart word, herinner ik me het weer. De gil! Het was mijn kleine zusje. Mijn kleine Emma....
Personages:
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
