Goodbye (shawn mendes)

~Deel 5~

Een pad. Een eindeloos pad bezaaid met bladeren. Groene, oranje, rode , gele bladeren. Sommige dwarrelen nog in de lucht. Vrij als een vogel. Worden meegevoerd door de wind. Hun eindbestemming weten ze nog niet. Andere bladeren liggen al op de grond. Uren, dagen, weken misschien wel maanden. Hun eindbestemming is al bereikt. Zonder dat ze het willen. Ze willen weer zweven. Vrij door de lucht.

Kinderen spelen in het bos. Rennen door de bladeren. Schoppen ze weg. Naar een andere plek. Een voetbal zweeft over het pad. Naar het doel. Zijn doel. Een voet blokkeerde zijn weg. De bal krijgt een tik en vliegt door de bladeren. Ze lachen. Rennen. Vallen en staan weer op.

En ik? Ik zit op een bankje. Toe te kijken hoe iedereen lol maakt. Hoe hun kleding steeds viezer worden, zonder dat het ze uitmaakt. Als hun handen vies zijn, kloppen ze het af aan hun broek en gaan weer verder, proberend de bal weer te veroveren.

Met een glimlach kijk ik toe hoe de kinderen plezier maken. Plots word mijn aandacht getrokken door een schim tussen de kinderen. Het is bijna 2 koppen groter en is compleet zwart. Een jongen. Zijn zwarte haren staan alle kanten op. Bij elke stap die hij zet, bewegen ze. Dansen vrolijk op zijn hoofd. Met de wind mee. Steeds komt hij dichterbij. Maar nog te ver weg om te zien wie het is.

Ik kan mijn blik niet los trekken van hem. Het lukt me gewoon niet. Iets in hem trekt me aan. Ik herken hem ergens van, maar kom er niet op. Ik zit zo in mijn gedachten dat ik niet merk dat hij voor me staat. Hij trekt mijn aandacht weer, als hij snift. Ik kijk omhoog, recht in zijn vel blauwe ogen. Ik schrik als ik zie wie het is. Ik begin naar adem te happen. Het voelt alsof iemand mijn keel steeds dichter dichtknijpt. Plagend. De kinderen zijn plots weg en het word snel donker. Te snel. Wij zijn de enige die nog in het bos zijn. Hij gaat naast me zitten. En kijkt me aan. Zijn blauwe ogen lijken door me heen te kijken. Alsof ik er niet ben. Maar ik ben er wel. In levende lijven. Hij legt zijn handen op mijn been. Een branderig gevoel vind plaats op dat stukje huid en raast door mijn lichaam. Ik krijg het warm. En niet fijn warm, nee, vervelend warm. Te warm. Het brandt. En dat terwijl zijn hand al weg is, terug op zijn eigen been.

Dan kijkt hij naar voren. Op dezelfde manier als dat hij naar mij keek. Ik richt mijn blik ook naar voren. En daar staat ze. In dezelfde kleren als toen. Haar haar hangt los over haar schouder. Haar witte Nike is vies. En op haar broek zitten vlekken. Zoals altijd. Ze ziet er bijna hetzelfde uit. Behalve haar huid. Ze is bleek, te bleek. Overal blauwe plekken en sneeën. Verminkt. Net zoals die avond. Dan valt het me op dat ze maar één voet heeft. Die ander lag of licht nog in het laboratorium. Ze steunt op een stok.

Maar zelfs met de blauwe plekken en sneeën, is ze mooi. Emma, het mooiste meisje dat ik ooit gezien heb. Ze lijkt op mama. Ze fluister mijn naam. Ik wil opstaan, maar het kan niet. Iets houd me tegen. De "schoonmaker"  naast  me heeft daar geen last van. Hij staat op zonder problemen en loopt naar Emma. Hij gaat naast haar staan, pakt haar hand en streelt met zijn duim haar hand. Ik wil zeggen dat hij van haar af moet blijven en weg moet gaan, maar het lukt niet. Mijn keel is te droog en is geluidloos.

Er glimt iets in zijn andere hand. Ik weet wat het is. Alweer. Ik weet wat er gaat gebeuren. Maar blijf rustig. Zittend op de bank wacht ik tot hij naar mij toekomt, en mij het lot geeft wat de vorige keer niet gebeurde. Maar hij komt niet. In plaats daarvan heft hij zijn hand en duwt het mes plots in Emma. Precies op de plek waar haar hart zit. Ik begin te huilen. Hard. Zonder genade. Maar Emma valt niet neer. Nog steeds hand in hand komen ze naar mij toe. Met het mes nog steeds op de plek als waar het gestoken is. Ze grijnst. Gemeen. Gevaarlijk. Ik schreeuw. Maar het enige wat uit mijn mond komt is een piep.

Ze staan voor me. Emma trekt het mes uit zich en zet het tegen mij keel aan. Ik kijk haar aan. Tranen glijden over mijn wangen. Ze duwt. Het wordt zwart. Tot ik mijn naam hoor. Een fluistering in de verte. "Taylor! Tay word wakker! Alsjeblieft". Dan word het helemaal zwart.

Langzaam open ik mijn ogen. Het eerste wat ik zie, zijn bruine, oranje en bezorgde ogen. Shawn. "Jezus Tay je liet me schrikken. Je wat aan het schreeuwen en bewegen en ik wist niet wat ik moest doen". Hij is overstuur. Door mij. Ik kijk op de wekker. 6 uur in de ochtend. Te vroeg voor in het weekend. "Ik zag Emma" is het enige wat ik eruit krijg. Ik begin weer te huilen. "Rustig Tay. Kom eens hier". Hij drukt me stevig tegen zich aan. Ik sluit mijn armen om hem heen terwijl luide snikken mijn mond verlaten. "Ik zag haar Shawn ik zag haar!". "Ik weet het Tay. Rustig maar het was een droom". Maar zo voelde het niet. Het voelde echt. Ik kon haar aanraken. Tegen haar praten. Maar ik deed het niet.

Shawn laat me los en kijkt me aan. "Ga maar weer slapen". Hij staat op en wil naar het luchtbed lopen, maar ik pak zijn arm en trek hem terug. Vragend kijkt hij me aan. "Blijf alsjeblieft". Het komt zacht uit mijn mond. Smekend. Hij knikt en en schuif een beetje op zodat hij naast me kan liggen. Voorzichtig trekt hij de deken omhoog en een koude vraag maakt mijn lichaam aan het rillen. Shawn gaat tegen mij aanliggen. Zelf met mijn rug tegen hem aan voel ik zijn spieren.ik pak zijn arm en leg hem over mij heen. Net een kachel is hij. Waarschijnlijk vind hij het raar dat ik heb in mijn bed laat slapen en zijn arm om mij heen doe, maar dat kan me op dit moment niet schelen. Ik heb nu iemand nodig. Ik heb hem nodig.

Het licht schijnt dwars door de gordijnen. Te vroeg, als je het mij vraagt. Ik trek de deken nog verder over me heen. Tot ik iets onder me voel bewegen. Droom ik? Een bed hoort toch niet uit zichzelf te bewegen? Ik kijk naar onder en zien Shawn liggen. Met mijn hoofd lig ik op zijn ontblote buik. Mijn armen en benen liggen langs hem heen terwijl ik hem fijnknijp. Alsof hij mijn bezit is. Wat zou ik dat graag willen. Hij opent langzaam zijn ogen en kijkt me aan. Een glimlach verschijnt op zijn lippen. "Goede morgen" kreunt hij zacht met zijn sexy morgenstem. "Goede morgen slaapkop" lach ik hem toe. Ik rol van hem af en even zie ik Shawn teleurgesteld kijken maar dat verdwijnt weer als ik met mijn hoofd tegen zijn zij aan ga liggen, en mijn rechter been en arm over hem heen leg. "Je ruikt lekker" grinnik ik. "Eigenlijk moet ik douchen. Maar dat doe ik straks thuis wel". "Is goed hoor".

We blijven nog even liggen in stilte. Totdat Shawn begint te praten. "Tay, ik moet je iets vertellen. Iets belangrijks. Beloof dat je het niet doorvertel". Ik steek 2 vingers in de lucht "beloofd". "Ken je Sanne, uit economie klas?" Ik knik, bang waar dit naartoe gaat. "Ik vind haar zeg maar... leuk. Heel leuk zelfs. Maar ik durf niet". Een steek gaat door mijn buik. Verdomme. "Leuk" zeg ik een beetje afwezig. "Gaat het?". Ik knik, vechtend tegen de tranen. "Ja het gaat. En ik ken Sanne. Ik snap dat je haar leuk vind ze is super knap maar niet te vertrouwen Shawn. Ze is niet zoals je denkt dat ze is. Ze bedriegt mensen. Ik heb gehoord dat ze mensen bedreigt en.." verder kom ik niet aangezien Shawn mij afkapt. "Zo iemand is Sanne niet. Dat weet ik zeker". Ik zucht en verontschuldig me. Het is weer stil.

Ik sta op en loop naar de kast, kies wat kleding uit en draai me om. Shawn kijkt naar me. Zijn hoofd word rood en kijkt ergens anders naar. Ik besef dat ik een super kort broekje aan heb, met een hempje zonder BH. Beschaamd loop ik naar de badkamer en kleed me om. Als ik terug kom heeft Shawn zijn spijkerbroek al aan, en loopt met een ontbloot bovenlijf zijn shirt te zoeken god wat is hij hot. Als hij helemaal is aangekleed zegt hij dat hij naar huis moet van Karen. Ik knik en begeleid hem naar beneden. Hij trekt zijn schoenen en jas aan en komt voor me staan. Hij is bijna een kop groter, waardoor ik onhoog moet kijken om hem aan te kijken. Hij glimlacht en trekt me in een knuffel. Daar staan we dan. Zeker een minuut in elkaars armen. Uiteindelijk laat hij los en doet de deur open. Als hij de oprit af is, draait hij zich nog één keer om, zwaait, en verdwijnt. Ik sluit de deur en laat me huilend er tegen aan vallen.

Hello,
Ben ik weer🎉 en happy B-day aaliyah❤️🎉hopelijk is het nog een beetje leuk! Tips zijn welkom
Xx me💕