Goodbye (shawn mendes)

~Deel 10~

Het grind onder mijn voeten kraakt bij elke stap. De wind wappert mijn haren voor mijn ogen. Ik ruik even aan de witte rozen. Die vond ze altijd het mooist. "Mag ik die Taylor? Oh alsjeblieft! Ze zijn zo mooi." Haar ogen glimmen. Een lieve glimlach speelt om haar lippen. Altijd als we hier langslopen, bekijkt ze heel even de witte bos die in de versierde pot staan. We staan stil op de stoep en kijken door de net schoongemaakte ramen naar de rozen. "En waarom wil je die? De anderen zijn ook mooi. En hebben meer kleur." Ik kijk haar vragend aan, maar haar blik blijft gericht op de bloemen. " ze zijn zo anders. Anders dan de anderen. Als iemand rozen zegt, verwacht je rode en geen witte. Terwijl die mooier zijn. Ze blinken uit. En passen overal bij." Ze kijkt me aan en glimlacht. Ik lach terug. "Net zoals jij." Ik geeft een kus op haar haren en samen lopen we het winkeltje in.

Stap voor stap kom ik dichterbij. De plek die me rillingen geeft, maar aan de andere kant ook fijn voelt. Alsof ik weer bij haar ben. Voorzichtig kniel ik neer bij het graf. Ik leg het boeket op de grond neer, waar eigenlijk niks onder ligt dan een lege kist. Ze hebben haar lichaam nooit compleet kunnen vinden, alleen delen ervan. Met mijn handen woel ik door de aarde. Ik sluit mijn ogen. Ik probeer haar voor me te halen. Haar lieve gezicht. Ik sta weer op. Ik zet de rozen nog even recht en verlaat haar. Gelijk begint het te regenen. Alsof ze huilt. Dat ze wilt dat ik blijf. En haar niet nog een keer achterlaat zoals ik elke zondagochtend doe. Mijn hielen splijten de kleine steentjes. Nog 10 minuten lopen. Het doet me altijd goed om heel even in de frisse buitenlucht te zijn. Zonder iemand. Zonder drukte. Ik rits mijn jas helemaal tot boven en doe mijn capuchon op.

De spetters vormen plassen die in de kuilen van de stoep terecht komen. Ik slalom een beetje om ervoor te zorgen dat mijn schoenen nog een beetje droog blijven. Uiteindelijk kom ik zeiknat thuis. Bedankt Emma. Ik trek mijn jas uit en hang die over de stoel om op te drogen. Mijn schoenen schop ik uit en leg ze onder de verwarming. Mijn ouders en Kyle tref ik aan in de woonkamer. Mijn ouders gaan al een tijdje niet meer naar Emma. Simpelweg omdat ze het niet aankunnen. Mijn moeder is een tijdje depressief geworden. Zelfs de psychiater hielp niet. Het enige wat ze deed was de hele dag op bed liggen huilen met een doos tissues. Mijn broer gaat wel nog eens, maar op andere dagen omdat hij weet dat ik liever alleen ga. Ik zeg ze gedag en pak wat drinken voor me zelf. Met een plof laat ik mezelf vallen op de stoel. Dat is een beetje mijn vaste plek hier. Op mijn kamer na dan. De bruine sofa is groot genoeg voor twee mensen. Maar ik heb hem geclaimd. Hij staat naast de gashaard. Dus vaak zit ik 's avonds voor de haard met een deken en een boek.

Soms praat ik tegen Emma op het graf. Alsof ze er nog is. Maar dat is ze niet. Het enige wat er ligt, is een lege kist. De gedachten dat er naast me wel mensen onder de grond liggen, bezorgd me rilling. Dat ze meeluisteren. Soms denk ik dat ik iemand hoor hijgen. Zachtjes achter me. Maar als ik me omdraai staat er niemand. Allemaal verbeelding. Het maakt me langzaam gek. Dat is wat ze willen. Hun doel. Maar dat is nog niet gelukt. Nog niet.

Nadat ik mijn vals heb leeg gedronken sta ik weer op. Shawn en ik hebben vandaag film avond. Snel kleed ik me om. Zodat het graflucht weg is. Eigenlijk ruikt het alleen maar naar aarde. Maar dat maakt jet uit. Ik zeg Kyle gedag en geef mijn moeder een kus op haar wang. Ik trek mijn sjaal wat strakker als ik naar buiten loop. Een frisse herfst wind loop ik tegemoet. Het snijd langs mijn wangen. En laat een rilling achter. Stevig loop ik door en negeer het groepje jongens bij het park dat naar me fluit. Sukkels. Kunnen ze niks beters verzinnen? Een oude vrouw met haar keffertje lopen aan de overkant. Langs de jongens. Het hondje snuffelt wat aan de schoen van de langste jongen en begint daarna hard te blaffen. Alsof de jongen een gevaar is en hij zijn baasje wilt waarschuwen. Maar ze trekt hem alleen nog maar harder mee en zegt dat hij moet ophouden. Ze slaan links af, het park in en verdwijnen uit het zicht. Het is stil.

Als ik de hoek om loop, zie ik zijn huis al. Een gezellige uitstraling. De vrolijke bloemen gordijnen, de lichtjes in de tuin, de vriendelijke buurt en de kleurrijke bloemen in de tuin zorgen voor een echt thuis gevoel. Ook binnen is het mooi. Strak, en knus. Precies goed. Soms wilde ik ook zo'n huis. Niet en villa maar een gewone middelmatige vrijstaand huis. Als ik alleen thuis ben, voelt het zo leeg. En eenzaam. Zo groot dat ik niet weet waar ik moet zijn. Ik loop de tuin in en loop door de poort naar de achtertuin. De schijfdeur staat al open. Door de glazen deur zie ik ze allemaal voor de tv zitten. Lachend. Met een glimlach loop ik binnen. Het voelt als een tweede huis. Met een tweede moeder en vader. Als ik één voet op de vloer zet, draaien ze zich om en richten hun blik op mij. Karen staat als eerst op. Met open armen komt ze op me af. Ik geef haar een knuffel. Als ik loslaat, doet ze mijn jas uit en loopt ermee naar de gang. Ik bedank haar en ga bij de andere zitten. Tussen Aaliyah en Shawn. Manuel bied me wat drinken aan en loopt naar de keuken. Shawn slaat zijn arm om me heen. "Heei, ik had je eerder verwacht." Ik kijk hem aan en glimlach. "Ik was nog even naar de begraafplaats. En het duurde langer dan ik had verwacht." Hij knikt en richt zich weer op de tv.

Ik kijk naast me, naar Aaliyah. Soms doet het pijn om haar te zien. Emma leek zo veel op haar. Vooral haar karakter. N dezelfde humor. Ik ben Aaliyah als een echte zus gaan zien. En zij mij waarschijnlijk ook. Ze is druk bezig met haar telefoon. Snapchat. Tot dat er boven een melding komt van ene 'ryan💗'. Ze kleurt een beetje rood en opent het gesprek. Ik went mijn blik af en glimlach. Wat is jonge liefde toch mooi. "Zullen we boven de film gaan kijken? Jij mag uitkiezen."
Ik grijns. "Dat wordt Disney." Gelijk heb ik ook de aandacht van Aaliyah. "Gaan jullie Disney kijken!" Ik knik. Ze vloekt zachtjes. "Ik wil ook meekijken maar ik moet straks weg." Ik trek een pruillip. "Maar we hebben vorige keer al Disney gekeken" lacht Shawn. Ik haal me schouders op. "Je kan nooit teveel Disney kijken.

We staan op en lopen naar zijn kamer. Bij de laatste tree blijft mijn linkervoet hangen. Ik verlies mijn evenwicht en knal vol op de grond. "Wel hallo vloer, tijd niet gezien hoe gaat het?" Ik hoor Shawn achter me lachen. Hij tilt me op en draagt me naar de eerste deur links. Zijn kamer. Hij zwaait me heen en weer en ik gil het uit. "Shawn stop!!" Ik moet lachen en hoesten te gelijk. Bij de derde keer gooit hij me op zijn bed. Met een plof beland ik lachend op zijn kussen. Ik ga met mijn rug tegen de muur zitten in het hoekje als ik uitgelachen ben. Ik verzamel alle kussen en leg ze stuk voor stukje tegen de muur. Dat doe ik altijd. Shawn neemt plaats naast me. Ik trek de deken over me heen. Plots zie ik aan het uiteinde van de andere kant, een oranje pluis liggen. Ik grijns en kijk Shawn aan maar die blijkt het niet te merken. Vlug pak ik de knuffel. Nu ziet hij het wel. Hij word roos en kijkt beschaamd weg. Ik begin te lachen en knuffel Leo. "Awhhh is Shawn nog een beetje een klein jongetje?" Ook hij begint te lachen op probeert Leo van me af te pakken. Telkens als hij erna toe grijpt, is hij te laat. Dan pakt hij me vast en legt me op mijn buik op het bed. Met aan elke kant één been en arm houd hij me vast. Ik kan geen kant op. Om ervoor te zorgen dat hij niet bij de knuffel kan, ga ik op Leo liggen. Shawn draai me om. Shit. Hij grijpt zijn mans en pakt Leo. Verslagen zucht ik, en ga tegen de kussen aan liggen. Ik leg mijn hoofd op de schouder van Shawn, die naast me ligt met Leo. Hij tekens figuurtjes op mijn arm. Kippenvel verschijnt. Ik hoor hem zachtjes grinniken. De film start en ik pak nog een handje M&M's. Rapunzel. mijn favoriete film.  
Ik kruip nog dichter tegen Shawn aan en hij slaat zijn arm om me heen. Langzaam dommel ik weg. Naar Disneyland.

Hello,
Ben ik weer. Hoe vinden jullie het boek? Later word het wat leuker.

Xx me💕