Goodbye (shawn mendes)

~Deel 23~

Met mijn benen gekruist zit ik te wiebelen op de stoel. Zenuwachtig friemel ik met mijn vingers die op de houten bureau liggen. Met rillende handen pak ik mijn glas met water beet en breng hem naar mijn lippen om de droogte in mijn keel tegen te gaan. Ik strijk mijn rok recht en laat mijn handen rusten op mijn benen. Ik richt mijn blik op mijn schoenen die over het tapijt wrijven. De lange slierten omvangen mijn zwarte Nikes. Ik schrik op als de man tegenover me begint te praten. "Je hebt de laatste tijd veel afspraken gemist Taylor, mag ik vragen waarom?" Hij fronst zijn wenkbrauwen waardoor het ronde brilletje op zijn neus een beetje beweegt. Er ontstaan nog meer rimpels op zijn gezicht als hij mij zo aan blijft te kijken. Ik bijt op mijn onderlip, denkend aan een antwoord. "Ik vind niet dat het nodig is om hier te zijn." Bam. De waarheid. In zijn gezicht. Hij gaat wat rechter zitten. Hij vind mijn antwoord overduidelijk niet kunnen. "En waarom vind je het overbodig mevrouw Van Dijk?" Met zijn vingers tikt hij op de bruine bureau.

Ik zucht en sluit mijn ogen. "Omdat het goed gaat met me." Niet waar. "Ik heb geen nachtmerries meer." Ook niet waar. "Ik heb nog genoeg mensen met wie ik kan praten als het niet mee zit." Leugen. "En ik heb het achter me gelaten en geleerd ermee te leven. Fout. Hij knikt bedenkelijk en wrijft over zijn kin. Het getik van zijn vingers is gestopt en zijn handen zijn nu in elkaar gevouwen tot een vuist waar hij zijn hoofd op leunt. "Toevallig beweerd uw moeder het tegenovergestelde. Kan dat kloppen?" Kut. "Mijn moeder is een beetje overbezorgd." Goed zo Tay. Daar heeft hij niks van op terug. Hij knikt weer en gaat een beetje onderuit gezakt zitten. Geïrriteerd schuift hij de stapel papieren naast hem aan de kant.

"Oké, dan overleg ik met uw ouders of we de aankomende afspraken kunnen schrappen." Hij staat op en geeft me een hand. "Dank u wel." Hij loopt met me mee naar de zwarte deur en opent hem voor me. "Een fijne dag nog." "Insgelijks." Zuchtend loop ik het gebouw uit. Kut gebouw. Kut psychiater. Kut meneer met lelijk brilletje. Ik ga zitten op mijn met leer beklede stoel in de auto en staar naar mezelf in de achteruitkijkspiegel. Ik start de auto en rij de parkeerplaats af. Ik zet de radio aan en neurie een beetje mee. Als ik voor het stoplicht moet wachten wordt ik gebeld. Ik kijk snel op het scherm. 'Onbekend' Alweer? Zenuwachtig neem ik op. "Hallo?" Mijn stem trilt. Zoals gewoonlijk krijg ik geen antwoord. Ik wil ophangen als er iemand begint te praten. Zijn stem is zwaar. "Hallo Taylor." Mijn hart springt bijna uit mijn borstkas als ik probeer te slikken. "Mooie auto heb je. Van je pappie gekregen?" Mijn ogen worden groot. Vluchtig kijk ik om me heen. Hij kan overal zitten. Achter de dikke boom. In de rode ford. Of in de zwarte jeep achter me.

Als ik wil antwoorden begint mijn telefoon te piepen. Hij heeft opgehangen. Verbaasd staar ik voor me uit. Ik veer van schrik omhoog als de jeep achter me begint te toeteren. Ik kijk op het stoplicht die inmiddels groen is. Snel geef ik gas en rij door. Als ik thuis heb bereikt ben ik er nog steeds niet helemaal bij. In gedachten verzonken steek ik de sleutel in het slot en open de voordeur. Zonder na te denken loop ik naar mijn kamer waar ik me met een zucht op het bed laat ploffen. Met mijn blik op de sterren gericht denk ik na over het telefoontje. Ik knipper met mijn ogen als het beeld vervaagt door de tranen die zonder dat ik het door had over mijn wangen glijden. Snikkend veeg ik ze weg en ga rechtop zitten. Ik klem mijn knuffel in mijn handen. De bovenkant van de bruine beer wordt nat door mijn tranen. Van Emma gekregen. Toen ik 9 werd. Ze was toen 5 jaar en had enorme knuffel collectie. Met moeite had ze de bruine beer afgestaan aan mij voor mijn verjaardag. Ze had met een touwtje een opgerold papiertje om de hals van de knuffel geknoopt waarop ze ons had getekend. Tenminste, het moest ons voorstellen. Mijn hoofd was te groot vergeleken met de rest van mijn lichaam en mijn haar waren een beperkt aantal strepen. Lachend had ik haar een knuffel en kus gegeven terwijl ze alweer druk bezig was met de taart die onze moeder op de tafel zette.

Glimlachend geef ik antwoord aan Luna, die via app vroeg of ze straks langs kunnen komen om te helpen voorbereiden voor het feest vanavond bij mij thuis. Shit. Helemaal vergeten. Mijn ouders hebben dit wekend een beurs in Duitsland dus komen er een aantal vrienden langs. Snel app ik haar dat ze kunnen komen en sprint naar beneden waar ik Kyle aantref op de bank. "Wat een haast zusje." Ik kijk in de kast voor eten. "Ik ben het feest vanavond helemaal vergeten en heb dus geen boodschappen gedaan." Kyle grinnikt en komt achter me staan. "Chill zus. Ik ken je al langer dan vandaag en wist dat je het ging vergeten. Dus ik heb al eten en drinken gehaald." Ik bekijk de zakken chips, M&M's, nootjes en toostjes in de kast. Opgelucht knuffel ik hem. "Dankje broer. Je bent de beste." Hij grijnst. "Weet ik toch." Ik wil naar boven lopen om me om te kleden als Kyle mijn arm pakt en me laat omdraaien. "Hoe ging het trouwens bij je afspraak." Hij weet dat ik psychiater niet leuk vind klinken. Alsof ik gek ben. "Ging wel. Misschien hoef ik niet meer te komen als mama instemt." Hij knikt en laat me los.

Op dat moment gaat de bel. Ik open de deur en daar staan Luna, Anna en Lynn. "Heei gurl." Ze omhelzen me en trekken hun jas en schoenen uit. Als we in mijn kamer zijn open ik mijn inloopkast. Twijfelend sta ik bij de jurken. De arm van Lynn gaat over mijn schouder naar een zwarte jurk. Ze haalt hem eruit en geeft hem aan mij. Glimlachend knik ik en trek hem aan. "Dammn Tay." Luna steekt haar duim op. "Mogen wij misschien een jurk van jou lenen? Die zijn zo leuk." Lachend geef ik toestemming en Anna sprint gelijk naar het rek met jurken. Ook Lynn en luna trekken een jurk eruit. Goedkeurend knikken ze en kleden zich om. Ik ben bezig met mijn make-up als de meiden elkaars ritsen dicht doen.

Als we klaar zijn, lopen we naar beneden. Kyle heeft alles al klaargezet en zet de boksen aan. De muziek dreunt door het huis. Gelijk zet hij hem weer uit. "Die doet het." Hij kijkt op en zijn mond valt open. Zijn blik blijft hangen bij Lynn. Haar zwarte jurk komt net boven haar knieën en heeft een laag uitgesneden hals. Verlegen kijkt ze de andere kant op. Grinnikend schenk ik wat drinken in voor ons. Ik graai met mijn hand in de bak popcorn. "Ik zet de deur alvast open zodat iedereen naar binnen kan." Ik loop naar de hal en open de deur. Daar staat Shawn, die met zijn vinger uitgestoken naar voren steekt, bijna op de bel drukkend. "Oh Heei." Lach ik als hij verbaasd naar me kijkt. Dan lacht hij ook en geeft me een knuffel. Hij heeft een wit bloesje aan waarbij de bovenste twee knoopjes open staan. Zijn zwarte broek valt perfect om zijn gespierde benen. Hij grijnst als hij ziet dat ik hem bekijk. "Jij ziet er ook prachtig uit." Shawn drukt een kus op mijn mond en we lopen hand in hand naar de keuken waar de rest nog staat. Ik schenk wat voor hem in. We proosten en wachten op de rest.