Goodbye (shawn mendes)

~Deel 27~

Verlegen kijkt ze voor zich uit. Ze tilt haar linkerhiel op en wrijft met de neus van haar schoen over de betonnen vloer. Een bruine lok hangt voor haar ogen als ze haar blik naar beneden richt. Een rood blosje verschijnt op haar wang als de docent haar uitnodigt om verder te komen. Ongemakkelijk staat ze voor de klas. Voorzichtig laat ze haar ogen over de klas glijden. Aan haar houding te zien weet ze niet waar ze haar handen moet houden. Ze glijden in haar broekzakken om vervolgens er weer uit te gaan en achter haar rug verdwijnen. Ze kucht en zucht diep voordat ze begint te praten. "Nou ik ben uhm Kyra, ik ben 17 jaar en ben sinds kort hier verhuisd." Ze kijkt wanhopig naar de docent of ze weg mag. Ze glimlacht en geeft toestemming door te knikken. Net als haar zwarte Nike een stap naar voren heeft gezet, wordt ze gestopt door iemand die door de klas roept.

"Klopt het dat je uit een kliniek komt voor gekken." Boos draait mevrouw lauwe haar hoofd naar het geluid. Ze fronst haar wenkbrauwen waardoor er rimpels ontstaan op haar rood bevlekte voorhoofd. "Casper! Zo iets vraag je niet. Ga je maar melden!" Zijn ogen worden grote terwijl zijn vriend naast hem lachend een tik op zijn schouder geeft. "Maar het was gewoon een vraag! Dat kunt u niet maken mevrouw dan moet ik schoonmaken." Maar haar besluit staat vast. Vastberaden wijst ze naar de oranje deur. Mokkend staat Casper op en sleept zijn tas achter zich aan. Kyra staat nog steeds op haar plek een heeft geen vinger verroerd. Ze slikt en kijkt Casper aan, die voor haar langs naar de deur loopt. "Ja". Het is bijna een fluistering. Zo zacht, dat niet iedereen het heeft gehoord. Verbaasd haalt Casper zijn vingers van de deurklink en draait zich om. Kyra kijkt weer naar beneden, alsof haar schoenen belangrijker zijn.

"Ik kom uit een kliniek. Maar niet voor gekken." Licht afkeurend kijkt ze zijn kant op. "Voor kinderen met een trauma." Met haar trillende rechterhand weegt ze vlug een verdwaalde traan weg en schuift een pluk haar voor haar ogen in de hoop dat niemand het ziet. Iedereen kijkt haar afwachtend aan. "Ik heb kort geleden mijn vader en moeder dood gevonden in een strandhuisje ergens aan de kust. Ze waren mishandeld en verminkt. Ze lagen in de keuken met tientallen messen die nog in hun staken. Ik ben daarna gaan hallucineren toen ik ook dreigbrieven kreeg. Toen ben ik opgenomen in een kliniek en Limburg."  Niemand weet wat te zeggen. 24 paar ogen kijken haar aan. Ze wriemelde wat met haar vingers en probeert haar tranen te verbergen. "Mag ik gaan zitten?" De vraag kwam zo onverwachts dat mevrouw lauwe even stil blijft. Dan schraapt ze haar keel en ontwaakt uit haar trance. "Tuurlijk. Ga maar naast Lieke zitten. En Casper, waarom ben je hier nog?" Casper loopt snel het lokaal uit terwijl Kyra naar Lieke loopt, die haar hand opstak.

"Taylor komt ook uit een kliniek voor zulke mensen. Toch Taylor?" Je hoofd duidelijk de afkeuring in zijn stem bij 'zulke mensen'. Boos draai ik me om naar Mees. Hij grijnst breed en kijkt me uitdagend aan. "Gast doe normaal! Hou je bek over haar." Dreigend heft Shawn zijn vuist en kijkt hem strak aan. Verslagen houd Mees zijn handen omhoog. "Godsamme jongens! Kan het nooit eens normaal in deze klas? Ga jij je ook maar melden Mees." Luid zuchtend hijst hij zich omhoog en sjokt naar de deur met zijn tas om zijn linkerschouder. Ik glimlach en knik kort naar Shawn die me bezorgt aankijkt.

Mijn keel voelt droog aan en slikken is haast onmogelijk. Een paar bruine lokken hangen voor mijn gezicht. Hopend daar mee mijn tranen te verbergen. Mijn ademhaling is onregelmatig en mijn hart bonkt tegen mijn borstkas. Alsof het weg wilt. Vrij zijn. Ik knipper mijn oogleden en laat nog meer nattigheid uit mijn inmiddels rood omringde ogen. Ik leg mijn linkerslaap op mijn handpalm en kantel mijn hoofd waardoor mijn gezicht niet meer te zien is door de bruine plukken haar. Mees heeft gelijk. Ik hoor hier niet. Normale mensen hallucineren niet. En voelen geen genot als een mes in het vlees van de polsen snijd. Mijn hoofd bonkt en misselijkheid borrelt op.

Een klap op mijn tafel laat me omhoog schieten. De klap echoot door het lokaal. Mijn blik is wazig door de tranen. Een silhouet voor me is het enige wat ik zie. Mevrouw lauwe buigt voorover. Haar oude gezicht is dicht bij de mijne. Te dicht. Ongemakkelijk schuif ik mijn stoel een stuk naar achter. De oude vrouw neemt me zonder schaamte in haar op en kucht dan luid. "Ga maar even naar huis Taylor." Zonder nog wat te zeggen draait ze zich om en loopt naar het krijtgrond achter haar eikenhouten bureau die bezaait is met mappen en losse blaadjes, pennen en troep afkomstig van leerlingen dat ze heeft ingenomen. Ik schuif mijn stoel voorzichtig meer naar achtere, zo der te veel geluid te maken, en sta op. Mijn benen trillen gevaarlijk waardoor ik naar beneden zak. Snel herstel ik me weer door mijn tafel te grijpen voor grip. Ik hijs mezelf omhoog en pak mijn zwarte Rugtas die ingezakt tegen mijn stoelpoot staat.

Ik draai me even om en kijk naar Shawn, die elke beweging volgt. Ik geef hem een geruststellende blik, maar dat helpt niet. Vastberaden staat hij op en pakt mijn hand. Zonder wat tegen de docent te zeggen, die met haar rug naar de klas toe staat en Shawn niet ziet, lopen we het lokaal uit. mijn blik is strak naar voren gericht terwijl ik vanuit mijn ooghoek Shawn naar me zie kijken. Ik wrijf even in mijn ogen waardoor het een branderig gevoel achterlaat. Als we aankomen bij de conciërge, staat Mees voorovergebogen tegen de balie aan geleund . Verveeld kijkt hij naar de man voor zich die druk op de computer aan het typen is. "Naam?" Hij kijkt Mees aan en tikt me de pen tegen de balie. "Mees Berggren met dubbel g." Mees zucht diep en kijkt op zijn horloge. "Ik weet hoe je het spelt." Beledigd voert hij het in op het scherm voor hem. De conciërge overhandigt hem een blauw briefje.

Mees draait zich om en zijn ogen ontmoeten de mijne. Ik moet er vast heel debiel uit zien want zijn mond zakt een beetje open. Even wet hij niks te zeggen en staart me aan. Dan ontwaakt hij uit zijn trance en verontschuldigd zich en beent snel weg, terug naar het lokaal. Ik zet een stap naar voren en leun op de balie. Ik schraap mijn keel om de aandacht van de conciërge te krijgen die me niet opmerkt. Verveelt kijkt hij me aan. "Ik wil me graag ziek melden." Hij kauwt met zijn mond open op een stuk witte kauwgum. "Naam?" Ik zucht diep. "Taylor van Dijk." Ongeduldig kijk ik Shawn aan die zijn schouder ophaalt licht glimlacht. "Ik wil me ook graag ziek melden. Mijn naam is Shawn Mendes." Ik probeer mijn lach in te houden. Lekker subtiel. Shawn stoot speels tegen mijn schouder met zijn knokkels.

Als we eindelijk klaar zijn lopen we naar buiten. Frisse herfst lucht vult mijn longen wat me goed doet. Gelijk lopen we naar mijn auto die aan de andere kant van de parkeerplaats staat. Ik geef de autosleutels aan Shawn die ermee begint te gooien. Ik laat mezelf zakken op de met leer beklede passagiers stoel en kijk uit het raam rechts van me. Shawn start de motor en rijd de parkeerplaats af. Weg van school. Weg van iedereen.

Alleen wij.