Goodbye (shawn mendes)

~Deel 26~

I wish that I could wake up with amnesia, and forget about the stupid little things.

De frisse herfst wind laat mijn haren vliegen. Slierten hangen voor mijn ogen die ik geërgerd weg blaas. Ik trek mijn sjaal strakker om mijn nek en verberg mijn oren onder mijn muts. Mijn zolen zijn versleten door het sloffen op de stoep. Ik volg het pad naar rechts, het park in. Het grind kraakt onder mijn gewicht als ik stevig door loop terwijl ik een blik werp op mijn horloge. Vijf voor acht. Ik versnel mijn pas en blaas weer een pluk haar uit mijn ogen. Mijn handen laat ik in mijn jaszakken glijden. Een vrouw rond middelbare leeftijd komt me tegemoet met een wit hondje dat vrolijk heen en weer huppelt en zijn neus in de struiken duwt. Ze begroet me met een vriendelijke glimlach en een knikje. Zoals altijd. Gelukkig is het al licht. Ik vind het nooit prettig om in het park te lopen als het donker is. Het heeft dan een griezelige uitstraling. Zo donker en dreigend. Mijn moeder vertelde mij en Kyle altijd enge verhalen voor dat we gingen slapen over de parkbewoner.

Een fors gebouwdere man met een grijze baard. In de avond, als het donker is, loopt hij rond met zijn bijl die grote is dan mijn hele lichaam toen ik 5 was. Zijn ogen waren zo zwart dat het leek alsof hij ze niet had. Holle oogkassen keken je aan. Als hij grijnsde, kon je zijn bruine tanden zien. Waar altijd een laagje rood overheen vloeiende. Mensenbloed. Ik was doodsbang voor hem. Ook al klonk het ongelovig. Een bejaarde man die kinderen op eet als ze in het donker zijn park betreden. Maar toch geloofde ik mijn moeder. Ze wilde voorkomen dat we in het donker buiten gingen rondhangen. Dat is haar wel degelijk gelukt. Zelfs midden op de dag durfde ik geen stap daar te zetten.

Met mijn kleine handjes grijp ik naar het dekbed. Ik trek hem op tot aan mijn mond om mezelf te beschermen. Mijn grote broer slaat stoer zijn arm om me heen. Ik wikkel een sliert haar om mijn wijsvinger en kijk mama met grote ogen aan. "En als je 's avonds, midden in de nacht naar het park gaat en je goed luistert, hoor je de kindjes gillen. Vlak voordat hij ze in stukken snijd en ze stuk voor stuk op eet." Ik haal mijn duim uit mijn mond en kijk mama met grote ogen aan. Ik druk snufje dichter tegen me aan en duw mijn neus op zijn hoofd, tussen zijn pluizige oren. Mama schenkt me een lieve glimlach. "Rustig maar lieverd, hij komt niet hier. Je bent veilig zolang je niet in het donker naar buiten gaat. Begrepen?" Nog steeds bang knik ik langzaam als ik ga liggen. Mama trekt mijn roze met bloemen bedekte deken over me heen en drukt een kus op mijn voorhoofd voordat ze samen met Kyle de kamer verlaat.

Met mijn hand rijk ik naar voren en grijp de deurklink vast. De deur gaat krakend open. Ik leg mijn tas in de hoek rechts van me en loop door naar de andere houten deur. Door het glas zie ik Lynn al zitten. Ik loop naar haar toe. Als ze me ziet, staat ze op en geeft me een knuffel. "Klaar om te gaan?" Ze knikt en pakt haar jas van de kapstok. Ze roept onderaan de trap naar haar moeder die vervolgens de trap af komt stormen. "Jaja ik kom er aan. Gaan jullie maar alvast in de auto zitten." Ze overhandigd Lynn haar autosleutels en holt naar de keuken. Lachend lopen we naar de auto die tegenover het huis is geparkeerd. Ze neemt plaats op de stoel voorin en bekijkt zichzelf nog even in de spiegel. Ze knikt en klapt hem weer dicht om zich vervolgens om te draaien, naar mij toe. "Heb je al gehoord van dat nieuwe meisje?" Ik frons mijn wenkbrauwen en schud mijn hoofd. Ze lacht en kijkt weer door de voorruit. "Er komt een nieuw meisje in de klas. Ze zeggen dat ze uit een kliniek komt voor krankzinnige mensen." Ze kijkt me weer aan en wacht af op mijn reactie. Verbaasd kijk ik haar aan. "Hoe weet je dat? Wie heeft dat gezegd?" Ze knippert een paar keer vlug met haar ogen. "Van Casper". Ik schud lachend mijn hoofd en rol mijn ogen. "Casper zegt wel meer." Ze ik afkeurend. "Dat is waar. Maar toch. Misschien is het waar." Met haar rood gelakte nagel pulkt ze een envelop open die op het dashboard lag.

Ze opent haar mond om nog wat te zeggen, maar word onderbroken door haar moeder die hijgend naast haar gaat zitten. "Sorry meiden voor het wachten." Ik kijk uit het raam rechts van me. De auto wordt gestart. Gelijk rijden we vol gas de parkeerplaats af. Ik zoek rond voor grip. Mijn hand grijpt naar hendel boven mijn hoofd. Lynn draait zich om en kijkt me lachend aan. Haar moeder rijd altijd te hard. Als we school hebben bereikt, geeft Lynn haar moeder een kus. Ik bedank haar en samen lopen we de school binnen. Anna en luna zitten als in de aula. Nog druk pratend staan ze op en lopen onze kant op. We zeggen elkaar gedag en lopen naar de kluisjes. Met grof geweld duw ik mijn jas erin en prop de boeken in mijn tas. Ik glimlach als ik bekende bruine krullen zie. Hij staat met zijn rug naar me terwijl hij praat met Ryan. Ik ren op hem af en spring onverwachts op zijn rug. Geschrokken grijpt Shawn me vast om te voorkomen dat ik achterover val. Ik buig voorover zodat ik hem van bovenaf aankijk. Hij grinnikt en geeft me een kus. Ik woel even door zijn haar en spring weer van zijn rug af. De meiden komen lachend aan lopen terwijl ze naar ons kijken.

Luna vist haar telefoon uit haar broekzak. "We moeten de trap op." Luid zuchtend lopen we naar de klapdeuren. "Wie verzint het nou om op maandag het eerste uur met de trap te gaan?" Dramatisch pakt luna de trapleuning en hijst zichzelf omhoog. Ik loop haar voorbij en sprint naar boven. "Taylor dit is niet goed hoor." Ik lach en wacht op ze als ik boven ben. Met tegenzin lopen we naar het Engels lokaal aan het einde van de gang. Ik slof over de betonnen vloer en bekijk de schilderijen aan de muur. De ene nog somberder dan de andere. Dit gaat een saaie dag worden.

Sorry dat ik zo lang niet heb geüpdatet maar ik ben een beetje inspiratieloos. Een kort deeltje vandaag. Ik beloof dat de volgende langer is.

Xx me💕