Stuck in August Rain

Prologue

Nakatitig lamang siya sa ulan habang sinasapo ng kanyang palad ang bawat patak nito. He's been stuck in that place for more than a thousand years now. He also tried killing his self but it's useless. He didn't even age at all. He's like an immortal at ang bukod tanging paraan para makawala siya doon ay kapag natutunan niya ang tatlong bagay na sinabi ni Tyler sa kanya.

Akmang papasok na ulit siya sa kwebang iyon ng mapansin niya ang isang babae na nakatayo lamang sa gitna ng kagubatan na iyon habang nakatingala ito sa langit. The rain is pouring down her face and he bets she's crying.

"Is she crazy?" natanong na lamang niya sa sarili pero nagtaka rin siya. Usually, kapag may tao na papalapit sa kwebang iyon ay agad na siyang papasok at magtatago because he is afraid. But he is not afraid of getting hurt by them, he is more afraid that he might do something that will harm them.

Tyler told him that he should learn to care for someone, to become selfless and to learn how to love for him to be free kaya naman kahit na anong nilalang pa ang mapadpad sa lugar na iyon, tao man o hayop ay pinagtataguan niya. In that way, he won't be able to harm them.

But it's different now. Instead of hiding, he wanna run to her and stop her from crying.

Mukhang naramdaman nito na may nakatingin kaya naman lumingon ito sa gawi niya at nang magtagpo ang mata nila ay ganoon na lamang ang lakas ng kabog nito.

"Who are you?" tanong nito sa kanya pero hindi niya ito sinagot.

Napaatras siya nang magsimula itong maglakad patungo sa direksyon niya. Inilibot rin nito ang paningin nang makapasok ito sa loob ng kweba.

Tyler is kind enough. She turn that cave into something he can call home. Kung minsan ay nagpupunta rin ito upang dalhan siya ng makakain. Hanggang ngayon, even after thousands of years have pass, panaka-naka pa rin ang pagpunta nito. And just like when he first met her, she still looks the same.

Laking gulat niya nang bigla na lamang itong tumakbo papunta sa kanya at niyakap siya nito ng napakahigpit. Isang yakap na noon lamang niya naramdaman.

"H-hey," tinulak niyo ito palayo sa kanya pero lalo lamang nitong hinigpitan ang yakap sa kanya.

"Just let me stay like this for a few minutes," sabi nito sa basag na boses.

Hinayaan niya ito kahit pa nagwawala na ang dibdib niya sa sobrang kaba sa hindi malaman na dahilan.

"You're so warm pero bakit ang lakas ng kabog ng dibdib mo?" tanong nito sa kanya nang humiwalay na ito ng yakap. Imbes na sagutin ito ay sinamaan niya ito ng tingin.

"Get out," sabi niya sa mababang boses na madalas katakutan noon ng mga wizards pero nanatili lamang itong nakatingin ang inosenteng mata nito sa mga mata niya.

"I have no place to go. Besides, ang lakas ng ulan kaya dito muna ako," sabi nito na nakapagpa-awang ng labi niya. Nagtungo rin ito sa sofa na naroon at doon nahiga.

Nilapitan niya ito at akmang bubulyawan pero nakita niyang natutulog na ito. He also saw a tear escape from her eyes kaya naman napabuntong hininga na lamang siya at iniwan ito doon upang kuhanan ito ng kumot at unan.

"What am I even doing?"