Tam çıkacakken bağırdım; "Evan bekler misin?" ama beklemedi.
Aldırış etmeden çıktı. Kulakları da sağır mıydı yoksa?
Koşup bende çıktım ve yine bağırdım; "Evan McFast?!"
Bu sefer sesin geldiği yöne yani bana doğru baktı. İlerleyip aramızda 1 metre kalana dek yanına kadar gittim.
"Evan biraz konuşabilir miyiz?" dedim çekingenlikle. "Evet, olur." dedi ve bana gülümsedi. Bu çocuk benim aklımı başımdan almak için programlanmıştı.
"Az önce niye aldırış etmedin." dedim bahçeye gitmesine yardım ederken.
"Kimsem yok. Benim gibi bir körle konuşmak isteyen biri olacağına ihtimal vermemiştim." dedi.
Ne kadar yakışıklı olduğunu görebilseydi bir kez keşke.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÖREBE
Short StoryGözlerini kapat ve öyle kal sonsuza kadar. Çünkü hiç görmemiş birine gök kuşağını anlatmaktan daha kolay. COPYRIGHT© Tüm hakları saklıdır.
