Sinful Purity

Θερμοί Χειμώνες

Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά αργά. Κοιτούσα τον γκρίζο τοίχο απέναντι μου με τον οποίο την τελευταία μια ώρα είχα αναπτύξει ένα είδους συζήτησης.
Αλλα δεν με βοηθούσε αρκετά.
Στην πραγματικοτητα,  δεν με βοηθούσε καθόλου.  Ειχα απο το πρωί στην βιβλιοθήκη και το σκούρο γαλάζιο που είχε παρει ο ουρανός τώρα μου δήλωνε πως παρα είχα πολλές ωρες εδω μεσα με την τελευταία μιάμιση ωρα να εχω παρατήσει την εργασία εντελώς. 
Και αύριο μέρα ηταν, σκέφτηκα. Δεν θυμάμαι να το εχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Τι μου συνέβαινε;
Δεν ήμουν απο εκείνους που άφηναν κάτι για αύριο.
Ανέκαθεν ήμουν κάτι παραπάνω απο τυπική απέναντι στις υποχρεώσεις μου και δεν άφηνα τίποτα στην τύχη. Την τελευταία εβδομάδα,  δεν ξέρω τι είχα παθει. Περίεργες σκέψεις με κυριευαν κατα την διάρκεια της ημέρας και έπαιρναν τον απόλυτο έλεγχο του μυαλού μου.
Χαμένη τελείως στο παραλήρημα του εγκεφάλου μου δεν πρόσεξα πως τοση ωρα μου μιλουσε η Μις Νταν, η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης.
Τα μαλλιά της τραβηγμένα σε ενα τοσο σφιχτό κότσο την έκαναν πάντοτε να μοιάζει θυμωμένη. Το σηκωμένο της φρυδι όμως τώρα μάλλον επιβεβαίωσε πως ήταν όντως θυμωμένη.  Μαζί μου.
Με το νεύμα της προς την πόρτα μου έκανε αρκετά ξεκάθαρο πως ηταν  ώρα να φύγω. Μαζεύοντας τα βιβλία και τις σημειώσεις μου Κατευθύνθηκα προς την έξοδο αφού καληνύχτισα την Μις Νταν όσο πιο ευγενικά μπορούσα.  Εκείνη αρεστηκε στο να μου γυρισει πλάτη,  περπατώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση.  Θα μπορούσε να ηταν χειρότερο,  σκέφτηκα.

10 λεπτα αργοτερα εφτασα στην εστία της Πανεπιστημιούπολης οπου και διεμενα.
Η Τραβις , κολλητη μου και συγκατοικος μου έπεσε πάνω μου με τέτοιο ενθουσιασμό που δεν μου αφησε περιθώρια να μην ενθουσιαστω και εγω. Αν κρίνω απο το βλέμμα της , μάλλον το ραντεβού με τον μυστήριο τύπο απο τον πάνω όροφο είχε πάει εξαιρετικά.
Πραγματι η Τραβις δήλωνε γοητευμένη και άρχισε τις δηλώσεις της πως επιτέλους βρήκε τον ενα που έψαχνε τοσο καιρο. Και το όνομα αυτού,  Σκοτ.
Μιλησαμε λίγο ακόμα για την ημέρα μας και αποφασίσαμε να κοιμηθούμε λίγο καθώς σήμερα ηταν η μεγάλη μέρα.  Η μέρα που η ήρεμη και ξενέρωτη Ισαμπελα Θα έβγαινε να πιει μέχρι αηδίας γιατί έχασε ενα στοίχημα. 
Αυτή είμαι εγω. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ.
Προσπάθω να βρω έστω και ενα καλο λόγο να παω στο κλαμπ σήμερα.  Δεν πίνω,  δεν ξενυχτάω, δεν χορεύω και σίγουρα δεν βγαινω με αγόρια. Τι υποτίθεται πως θα κανω εκει;
Με τις σκεψεις αυτές αφήνομαι σε εναν βαθύ και ήρεμο υπνο.

Τα γαλάζια μου μάτια πάντοτε φαινόταν τοσο θαμπά και τόσο κουρασμένα. Άραγε όλοι αυτό να σκεφτόταν οταν με κοιτούσαν;  Εγώ σίγουρα αυτό θα εκανα. Συνέχισα να παρατηρώ για λίγο ακόμη τον εαυτό μου όσο η Τραβις ανέλαβε την επιμέλεια των μαλλιών μου.
Στα αλήθεια δεν μπορούσες να τα βάλεις με αυτην την γυναίκα αν έβαζε κατι στο μυαλό της. Και στο μυαλό της για σήμερα ήμουν εγω και τα ατίθασα μαλλιά μου.
Κοιτώντας την , σκεφτόμουν πως γινόταν να είμαστε τόσο δεμένες.  Εκείνη εντυπωσιακή μέσα στο κατακοκκιμο φόρεμα της , έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο με την περισσή αυτοπεποιθηση της. Και όχι αδικα. Η Τραβις μου , δεν ήταν μοναχα μια ευσαρκη παρουσια. Ηταν ένας όμορφος άνθρωπος που δεν θα δισταζε στιγμή να υπερασπιστεί τις αξίες και τα ιδανικά της.
Γνωριστήκαμε στο πρώτο κιόλας μαθημα μίας και φοιτούσαμε και οι δύο στο Νομικό τμήμα του Bryant and Stratton και δεσαμε το ίδιο γρήγορα. 

Το αποτέλεσμα με άφησε κάτι παραπάνω απο άφωνη καθώς τα μαλλια μου ειχαν μαζευτεί με εναν ατημέλητο τρόπο πισω και οι λιγες τουφες που ξέφυγαν χάριζαν μια ιδιαίτερη πινελιά.
Τα μάτια μου ήταν απαλά βαμμένα ενω τα χείλη μου ήταν πιο ροζ απο το συνηθισμένο τους. Το φόρεμα που μου ειχε διαλέξει κολακευε το σωμα μου χωρις ωστοσο να με κανει να νιώθω παράξενα.  Τουναντίον,  ένιωθα ανετα και για πρωτη φορά μπορούσα να πω , πως φαινομουν ...ομορφη;!

Το κλαμπ ήταν κοντά στην Πανεπιστημιούπολη οπότε δεν χρειάστηκε να περπατήσουμε πολυ. Μπαίνοντας μεσα, θα βρίσκαμε τις Ελι και Μαρθα που συμπλήρωναν την τετράδα.
Δεν αργήσαμε να τις εντοπίσουμε και κατευθυνομενες εκει ενας  μεθυσμένος νεος επεσε πάνω μου διακοπτοντας την οπτική επαφή με την Τραβις που προχωρούσε μπροστά μου. Το κλαμπ ηταν τεράστιο και οι εκατοντάδες θαμώνες του που χόρευαν μου έκαναν λιγάκι δυσκολότερο το έργο να τις βρω. Βρίσκοντας μια γωνία στάθηκα προκειμένου να βγάλω το κινητό μου και πιθανόν μάταια να προσπαθήσω να τις τηλεφωνήσω. 
5 λεπτά και 3 άδοξα τηλέφωνα μετά,  τα παράτησα και άρχισα να σκαναρω τον χωρο μηπως τις εντοπίσω.  Τότε , σαν μαγνήτης με τράβηξε το βλεμμα εκείνου. Όχι δεν θα μπορούσε να ηταν αυτος. Και αν ήταν γιατί με κοιταει με τέτοιο τρόπο λες και προσπαθεί να διαβάσει τις σκέψεις μου;
Θελω να πω.. σχεδόν. .το καταφερε! Οχι Ισαμπελα συνελθε. Είναι ο Τζακς Τελερ, ο τελειόφοιτος γοης , του οποίου η φήμη προηγείται. Ακούγονται πολλά για εκείνον και τιποτα απο αυτα καλο. Ή τουλάχιστον για τα δικα μου δεδομένα. Αφού ανεκτησα την αυτοκυριαρχια μου , τράβηξα το βλέμμα μου αλλου.
Αυτό και αν ηταν περίεργο.
Τα μάτια του ήταν τόσο λαμπερά,  τόσο υπέροχα.  Αλλα μια στιγμή,  γιατι βρίσκω τα ματια του υπέροχα; Γιατί αρχικά να τον σκέφτομαι; 

Η χαρά μου οταν επιτέλους βρήκα την παρέα μου επισφραγιστηκε με ενα απαίσιο υγρό που κυριολεκτικά έκαψε τον λαιμο μου.
2 ποτά ήταν ικανά να με κάνουν να ξεχάσω το αμήχανο συμβάν πριν ωστόσο το τέταρτο ποτό ήταν εκείνο που με ώθησε να πάω να μιλήσω στον Τζακς Τελερ. Επρεπε να δω από κοντά αυτα τα τοσο λαμπερα ματια. Θεε μου , αυτό θα το μετανιώσω.