Sinful Purity

Γκρίζα άνθη

Πρέπει να ήμουν δέκα χρονών όταν είπα το πρώτο μου ψέμα. Η επιθυμία μου να πάω στο λουνα παρκ με κάποιους απο τους συμμαθητές μου με είχε κάνει να οργανώνω για ώρες την ιστορία που θα έπρεπε να διηγηθώ στους γονείς μου  και να εξηγεί την απογευματινη μου απουσία. Η ενοχή που ένιωθα δεν μπορούσε να ξεπεράσει την χαρά εκείνου το απογεύματος και μέσα μου παρότι ήξερα πως αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό, τιποτα δεν μου φαινόταν λάθος ορμώμενη της σκέψης του πόσο ωραία είχα περάσει. Ποτέ δεν έμαθε κάνεις απο την οικογένειά μου για το μικρό μου μυστικό και αυτό με γέμιζε για χρόνια με ικανοποίηση. 
Όμως τώρα,  έχοντας απέναντι μου την Τραβις με το βλέμμα της να απαιτεί εξηγήσεις ένιωσα πως το ψέμα μου αυτή τη φορά,  είχε ανακαλυφθεί. 
Επιστρέφοντας στο τωρα  μετά τον καταιγισμό σκέψεων όπου κατέκλυσε το μυαλό μου, τράβηξα το χέρι της και την οδήγησα στην θέση απέναντι μου.

"Το ξερω σου οφείλω πολλές εξηγήσεις και πραγματικά αισθανομαι χαλια που σε κράτησα εξω απο ολο αυτο μα , στο ορκίζομαι πως δεν εχω σχέση με εκείνον. "

Ακούγοντας τα λόγια μου , άφησε ενα χαμόγελο να ξεφύγει απο το προσωπο της και φάνηκε να χαλαρώνει λιγάκι.

"Ισαμπέλα τι συμβαίνει; τον τελευταίο καιρό είσαι σχεδόν πάντα αφηρημένη. Νομιζα πως η νέα έκδοση σου αφορούσε τον  Ρικ αλλά μάλλον ειναι ο τελευταίος που σε απασχολεί,  σωστά; " 

" Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και δεν είχα τι να πω που να δικαιολογεί τις πράξεις μου.. φοβήθηκα, ντραπηκα  δεν ήξερα πως να σου μιλήσω. ."

Το συγκαταβατικό της χαμόγελο με ενθάρρυνε να συνεχίσω και ξεκινώντας από εκείνο το βράδυ στο Sin, της διηγήθηκα όλα όσα είχαν προηγηθεί όλες αυτές τις ημέρες. Ολοκληρώνοντας έναν μονόλογο που τόσο καιρό μοιραζόμουν μονάχα με τον εαυτό μου, ένιωσα να φεύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Η Τράβις , ήταν από τους λίγους ανθρώπους κοντά μου. Πραγματικά κοντά μου. Ο φόβος μου να της μιλήσω όλον αυτόν τον καιρό και να  της πω ανοιχτά πως νιώθω για τον Τέλερ ήταν μια ψευδαίσθηση που δημιούργησα προκειμένου να μην γίνει όλο αυτό το συναίσθημα .., αληθινό, υπαρκτό. 
Όλα αυτά που πεισματικά αρνούνταν το συνειδητό μέρος του είναι μου, να παραδεχτεί, εμφανιζόταν μπροστά μου όσο μιλούσα.
Η Τραβις που τόση ωρα με άκουγε προσεκτικά, τώρα ζύγιζε τις λέξεις που θα επέλεγε να χρησιμοποιησει , όπως έκανε πάντοτε.
Κοιτώντας με στα μάτια και Ξεφυσώντας είπε όσα οι λέξεις δεν μπορούσαν να πουν.
"Φιλεναδα νομίζω την έχεις άσχημα .. αλλά μπορείς να ηρεμήσεις ! Δεν είναι όλα τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζεις" .. κατέληξε χαμογελώντας μου και δεν μπορούσα πάρα να συμφωνήσω μαζι της.