Sinful Purity

Θαμπή Λάμψη

Τα τελευταία 10 λεπτα κοιτουσα τον φάκελο που είχα μπροστά μου και προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα πρέπει να τον ανοίξω ή οχι. Δεν γαμιεται.

Ελισαμπέλα Γουίλιαμς,  ετων 21. Διάολε, ήταν όντως μικρή.
Μεγαλωμένη στο Πορτλαντ μέχρι τα 18 όπου και μετακόμισε στο Ροντζεστερ για να σπουδάσει Νομικη. Μια σειρά απο διακρίσεις και επαίνους την ακολουθούσαν και τα οποία συνεχιζόταν εως τώρα. Οι βαθμοί της εδω ήταν άριστοι και η διαγωγή της κοσμιοτατη.
Τι περίμενες μαλακα; Φυσικά και θα ήταν απο εκεινα τα καθώς πρέπει κοριτσακια του μπαμπα που ειναι τελεια μεσα στην ροζ φουσκα τους και το μεγαλύτερο κατόρθωμα που θα καρπωθουν ποτέ θα ειναι ο τίτλος για κάποια μπούρδα με ξενέρωτα πράγματα που ελαβαν μέρος. 

Τα παράτησα και ασχολήθηκα με πιο σημαντικά πράγματα. Οι δουλειές έτρεχαν και ο χρόνος με πίεζε. Και σαν να μην έφταναν τα νέα προβλήματα που συνεχώς εμφανιζόταν , η συνάντηση μου με τον Νικ Κραουελ, τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου μου υπενθύμισε πως σε λιγότερο απο 40 λεπτά θα έπρεπε να οδηγήσω πίσω στο Ροντζεστερ. Στιγμιαία σκέφτηκα την Ελισαμπέλα.  Μάλλον μου χρειαζόταν υπνος. Πολύς υπνος.
Το χτύπημα στην πόρτα με επανέφερε στην πραγματικότητα. Ο Στιβ διασχίζοντας τον χωρο εφτασε μπροστά απο το γραφείο μου έχοντας ενα βλεμμα σαν να περίμενε να ακούσει κατι.
"Λοιπόν θα πεις;"
Παίρνοντας μια έκφραση απορίας εκεινος συνέχισε.
"Για την ..διδα Γουίλιαμς λεω" καγχασε ολόκληρος μεσα στην ειρωνεία.
" Να λεω για την περίεργη τύπισσα απο χθες.. πως σου ρθε να μάθεις για εκείνη; "

"Πληρώνεσαι για να εκτελεις τα καθήκοντά σου Στιβ οχι για να επεμβαίνεις στις προσωπικές μου υποθέσεις" απάντησα με την ελπίδα πως εκείνος θα πάρει το μήνυμα να μην συνεχίσει την συζήτηση. Αλλα οχι.
" Αυτά στους νεοσυλλεκτους Τελλερ. Πληρώνομαι για τις δουλειές σου αλλα δεν πληρώνομαι για να μαι κολλητός σου. Αλλα σοβαρά τι τρέχει μ αυτήν; "
Δεν θα την γλίτωνα οπότε αποφάσισα να του πω τι συνέβη χθες και ως απάντηση πήρα ενα περιφρονητικο γελιο.
"Μάλλον σε έβαλε στην θέση σου το μικρό.  Πάντως για να ξερεις δεν ήσουν ο μονος που μίλησε.  Ο Χαρρυ απο την υποδοχή μου ειπε πως και σε εκεινον μιλήσε και συγκεκριμένα του έλεγε πως δεν πρόκειται να ξανα πατούσε το πόδι της στο Σιν"
Στα λόγια του αυτά ένιωσα μια αφόρητη ενόχληση.  Μιλησε και σε άλλον; Δεν μου έμοιαζε για τέτοια. Ειχα πέσει τόσο εξω; Δν έπεφτα ποτέ εξω. Ο Στιβ συνέχισε τον μονόλογο του και άρχισε πραγματικά να με εκνευρίζει.
"Μάλλον δεν ήξερε οτι το μαγαζί ειναι δικό σου ή γενικότερα δεν ήξερε ποιος είσαι για να σου μιλήσει με αυτον τον τροπο. Πάντως ωραίο μωρο. Άνετα θα το επαιρνα"

Οδηγούσα για το Ροντζεστερ και επεξεργαζομουν τα οσα ειχαν ειπωθεί πριν λίγο. Αισθανόμουν νευριασμενος με ολους και ιδιαίτερα με τον Στιβ. Δεν μπορούσε να την βρίσκει ομορφη.  Μόνο εγω μπορούσα να το κάνω αυτο. Τι στο καλό ειπα μολις; τι μου χε κανει η γκομενα;
Επρεπε επειγόντως να ξεχαστω και πάτησα το κατάλληλο νούμερο. Η Πενι, ήταν κάτι παραπάνω απο διαθέσιμη να με ευχαριστήσει και η αλήθεια ηταν πως μου χει λείψει ο σφιχτός κωλος της. Μια στάση πριν το Πανεπιστήμιο ήταν ο, τι χρειαζόμουν.

Προχωρούσα προς το γραφείο του Κραουελ νιώθοντας τα βλέμματα πάνω μου. Ήταν απο τις ελάχιστες φορες που πατουσα το ποδι μου εδω και μάλλον είχα ήδη γινει αντικείμενο συζήτησης.  Οι υπόλοιποι ερχόταν πιο συχνά για να δίνουν το στίγμα αλλά εγώ είχα περιοριστεί στο να εμφανίζομαι μοναχα στα πάρτι της ΚΚΓ.

Τελικά χρειάστηκαν ελάχιστα μόνο λεπτά για να πεισθεί ο αξιότιμος κυριος Κραουελ πως η ΚΚΓ λειτουργεί ως εστία μορφωμενων και ευσυνειδητων νέων.  Ελάχιστα λεπτά και  ενα οπτικοουστικο ντοκουμέντο με τα κατορθώματα του. Χαμένη υπόθεση να τα βάλει μαζι μας απο την αρχη και αν κρατούσε το στομα του κλειστό, θα διατηρούσε την καριέρα του και την υπόληψη του.

Ήταν μονο 10 και ήδη ένιωθα εξαντλημένος. Ειχα καταφέρει να κοιμηθω μοναχα κάποια λεπτά  απο χθες και χρειαζόμουν μια γερή δόση καφεΐνης. Κατευθύνθηκα προς το κυλικείο αλλά ο συνωστισμός απο 18 χρόνα και η φασαρία που δημιουργούσε αρκούσαν για να με ωθησουν προς την έξοδο. Θυμήθηκα τότε πως υπάρχει ενα μικρό καφε απέναντι απο την Πανεπιστημιούπολη οπου τύχαινε να γίνει κάποιες φορές το σημείο συνάντησης με τους άλλους για να μην τραβήξουμε τα βλέμματα πανω μας.

Γευτηκα μια γερή γουλιά καφέ μήπως και ξυπνήσω αλλα οι έντονες φωνές από μια παρέα κοριτσιών στο βαθος ηταν και έκεινες που με ξύπνησαν. Αναγνώριζα αυτην την πλάτη και σίγουρα κάτι μου θύμιζαν αυτα τα ατίθασα μαλλιά. Δεν μπορει σκεφτηκα. Πλησιάζοντας τες ακουσα εκείνη να κανονίζει για το Σιν και χωρίς να το σκεφτώ της απάντησα εγω πριν το κανει η φίλη της.
Στο άκουσμα από τα λόγια μου εκείνη κοκαλωσε. Παίρνοντας θαρρος απο την επίδραση που είχαν τα λόγια μου πάνω της έσκυψα προς το μερος της και τότε μόνο γυρισε να με κοιτάξει.
Δυο γαλάζιες λίμνες με κάρφωσαν έχοντας και πάλι την αίσθηση πως μπορούσε να με διαβάσει. 
"Καλημέρα Ελισαμπέλα"  αποκρίθηκα με το πιο σοβαρό μου ύφος.
Αυτό θα είχε ενδιαφέρον!