Sinful Purity

Απάνεμοι Αγέρες

Ήταν όμορφος. Ποτέ άλλοτε δεν έψαξα τι κρύβεται πίσω απο αυτήν την λέξη.  Ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να το κάνω.  Αλλα τωρα, οσο στεκόταν απέναντι μου εκείνος, κάπως η λέξη άρχισε να ενσαρκωνεται στο μυαλό μου.

Από παιδί έβρισκα καταφύγιο στα βιβλία και χανομουν σε ιστορίες που δεν μου ανηκαν. Ζούσα τους μεγάλους ερωτες και τα παγερά πάθη σε όλες τις εκφάνσεις τους. Δεν ένιωθα να με ορίζει κάτι έτσι στράφηκα προς τα βιβλία. Μπορούσα να είμαι καλή,  κακη, δίκαιη ή και αδικη..μπορούσα να ανήκω σε όποια εποχή επιθυμούσα..μπορούσα να ξυπναω σε ξένα τοπια και να αφήνομαι σε αλλιώτικες κουλτούρες.  Κρυβομουν πίσω απο τους ήρωες των βιβλίων μου και μπορούσα να ξεκλεψω λίγη απο την μαγεία τους. Αυτό λοιπόν με ορίζε και αυτό το ίδιο δεν με προετοιμασε για αυτήν την στιγμή. 

Τα μάτια του ήταν γεμάτα με τόση έπαρση και αλαζονεία σαν να τα φυλουσαν για να μην μπορείς να δεις μεσα τους. Είχαν εκείνη την λάμψη που σε καλούσε να την κυνηγήσεις,  να δεις απο που πηγάζει και να ανακαλύψεις που αναβλύζει. 
Στεκόμουν απέναντι του και ένιωθα τόσο αδύναμη. Φαινόταν αγερωχος μεσα στα μαύρα του ρούχα και για πρωτη φορά διέκρινα πως το στερνο του ήταν καλυμμένο απο μελανι. Σχέδια που δεν έβγαζαν κανενα νόημα σε μενα. Τον έκαναν να μοιάζει τόσο σκληρος και τόσο απορθητος.
Η σκέψη μου το τελευταίο διάστημα είχε την τάση να δραπετεύει και κόντευα να ξεχάσω για ποιο λόγο βρίσκομουν στην βιβλιοθήκη μαζι του. Υπήρχε ομως λογος ή απλως το μυαλο μου αποφάσισε να παίξει ενα παιχνίδι που δεν ήξερα πως να το κερδίσω;

"Λοιπόν τι με ηθελες; "

"Βιάζεσαι να φυγεις Ελισαμπέλα;"
Είχε παρατραβήξει το αστείο με το όνομα μου και έπρεπε να μαθω τον λογο που ημουν εδω πέραν της δικής μου αφέλειας.

"Με καλεσες και ηρθα.  Μπορώ σε παρακαλώ να μάθω τον λόγο; "
Η προσπάθεια μου ήταν οικτρη στο να φανώ σοβαρή ωστόσο εκείνος φάνηκε να πείθεται.

"Χθες το βράδυ.. "  ξεκίνησε να λέει μα πριν συνεχίσει τον διέκοψα.
"Χθες το βράδυ τι;" αν ήθελα να κρατήσω την ακεραιότητα μου έπρεπε να προσποιηθω πως καμιά συζήτηση με εκείνον να με απωθεί,  δεν είχε προηγηθεί.  Ξανα έπαιξα την σκηνή στο μυαλό μου και με ενοχλούσε το ίδιο.  Ποιος νομιζε πως ήταν για να χρειαστώ άδεια ώστε να του μιλήσω;  Δεν έπρεπε να καταλάβει πόσο με είχε επηρεάσει.  Πόσο ακόμα με επηρέαζε..

ΕΚΕΙΝΟΣ

"Χθες βράδυ τι;"

Ώστε δεν θυμόσουν μωρο μου και ήθελες παιχνίδια. 
Προσπαθούσε να ξεφύγει απο το βλέμμα μου αλλα αφου αποφάσισε να παίξει ας της έδειχνα πως γινόταν.

"Χθες , συναντήθηκαμε στο Sin και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε στο σπίτι μου. Ήσουν καλή αλλα σιγουρα εχεις περιθώρια βελτίωσης. " κατέληξα ενώ της χαϊδέψα το μάγουλο. Αυτή η κίνηση θα πρέπε να επηρεάσει εκείνη οχι εμένα αλλα γαμωτο,  το δερμα της ηταν τοσο απαλό.
Την είδα να πνίγεται στο άκουσμα των λέξεων που επέλεξα να χρησιμοποιησω. Η απάντηση της ηρθε στιγμιαία χωρίς να το σκεφτεί.

"ΕΙΣΑΙ ΨΕΥΤΗΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΞΑΛΛΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΑΡΚΕΤΆ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑ ΣΟΥ , ΘΥΜΑΣΑΙ;"

Η ειρωνεία στην ερώτηση της ξεχείλιζε και φάνηκε να είχε μιλήσει χωρις ανάσα.  Σταυρωσα τα χέρια μου και την κοίταξα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πόσο αφελής ηταν για να πέσει τόσο γρήγορα στην παγίδα. Ήταν έξυπνη και αφελής ταυτόχρονα. Γεμάτη αντιθέσεις. Ομορφες αντιθέσεις.
Είχε γουρλωσει τοσο έντονα τα μάτια της οταν συνειδητοποιησε τι ειχε πει και δεν μπορούσα να κρύψω πως απολαμβανα να βλέπω την αντίδραση της.

"Θυμάμαι πολύ καλα μικρή όπως φαίνεται να θυμασαι και εσυ" ψιθύρισα τόσο κοντά της και στιγμιαία ένιωσα να αποπροσανατολιζομαι. Απομακρυνθηκα γρήγορα και την είδα να μαζεύεται και εκεινη.  ...Αυτό ηταν περίεργο.

Έμοιαζε αναστατωμενη και η σύγχυση ηταν εμφανής στο πρόσωπο της. Περιμενα πως θα χαιρόμουν με την αποτυχημένη της προσπάθεια να με ξεγελάσει μα ομως το ανυποτακτο βλεμμα της επιχειρούσε να διεισδύσει μεσα μου. Τι στο διαολο μου εκανε;
Βρέθηκα να νιώθω ξανά ευάλωτος απέναντι της και έπρεπε να φύγω απο εδω μεσα τωρα. Δεν διέκρινε καμια διαύγεια τις σκεψεις μου όταν βρισκόταν κοντά μου.

"Μην ξανα παίξεις μαζι μου Ελισαμπέλα" της τονισα παίρνοντας το πιο σκληρό μου υφος χωρις να αφήσω περιθώρια να μου απαντήσει.  Δάγκωσε τα χείλη της και έμοιαζε να καταβάλει τεράστια προσπάθεια να μην ανταπαντησει. Φαινόταν θυμωμένη. Επιτελους.
Ωχρό πρόσωπο,  δυο γαλάζιες τρικυμίες , αναψοκοκκινισμενα μαγουλα και ενα απειθαρχο στομα που με μαγνητιζε. Ομορφη.

Τελερ, φύγε τώρα απο εδω!