Sinful Purity

Άγονα Λιβάδια

"Τι στο καλό θες εσύ εδω;"

Τα πόδια μου ειχαν αρχίσει να τρέμουν και ένιωθα πως θα σωριαστω μπροστά σε αυτό το θέαμα.  Εκεινος.  Ο Τζακς Τελερ στο δωματιο μου. Τι υποτίθεται πως έκανε εδω;
Ήμουν άνθρωπος που υπηρετούσε την οργάνωση και την προετοιμασία στην ζωή του αλλα κανεις δεν με προετοίμασε για το θέαμα μπροστά μου.

Έδειχνε να κυριαρχεί το μαυρο πάνω του και εκείνος να ηγείται αυτής της κυριαρχίας. Η έλλειψη φωτισμού δεν ήταν αυτό που έκανε πραγματικά σκοτεινό το δωμάτιο αλλα εκείνος και το σκοτάδι πού εσερνε πίσω του.

Ανοίγοντας τον διακόπτη, το δωμάτιο πήρε το συνηθισμένο κίτρινο χρώμα απο τον λαμπτήρα που βρισκόταν επάνω στο γραφείο μου και αμέσως αισθάνθηκα πιο ασφαλής. 
Κρατούσα τόσο σφιχτά το δερμάτινο μπουφάν μου θαρρείς και εξαρτιοταν η ζωή μου αν χαλαρώνε γύρω απο την μεση μου.

"Σε ρωτησα κατι Ελισαμπέλα"
Επανέλαβε και φαινόταν να νευριάζει καθώς δεν του απαντούσα. 

"Με ρώτησες τι ακριβώς;  τι θέλεις τέτοια ώρα στο δωματιο μου και πως στο καλο μπήκες εδω μεσα; "

Ακούγοντας με , απέφυγε να απαντήσει και άρχισε να με επεξεργαζεται απο πάνω ως κατω. Ξαφνικά ένιωσα τόσο εκτεθειμένη στην ιδέα πως περνάω κάποιου είδους έγκριση απο εκείνον και ειχα ξεχάσει τα πάντα γυρω μου. Το μονο που με ενδιαφέρε εκείνη την στιγμή ηταν να του αρεσω... μα... τι στο καλο λεω? Ξυπνά Ισαμπελα!!!
Σαν να με διαπέρασε κάποιο ρεύμα και κατάφερε να με ξυπνήσει όταν επέστρεψε το βλέμμα του σε μενα και οχι στα γυμνά μου πόδια και δεν έλεγξα τον τονο της φωνής μου.

"ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΕΛΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ ΕΔΩ. "

Φάνηκε και εκείνος  στιγμιαία να ξαφνιάζεται απο την ένταση της φωνής μου αλλά επανήλθε σύντομα στο γνωστό ύφος αυταρέσκειας και κατευθύνθηκε προς το κρεβατι. Κάθισε με τέτοια άνεση και οικειότητα λες και δεν ήταν μεσάνυχτα, σε ενα ξένο δωμάτιο με ένα ακόμα πιο ξένο ατομο. Κάποιος έσπαγε πλάκα μαζι μου.

"Ήρθα για να δω πως τα περασες με τον Κειν. Σίγουρα θα άρχισε να απαριθμεί τα ταξιδάκια που εχει κανει"

"Τα περασα τελεια με τον Ρικ και ναι τα οσα είχε να πει ήταν πολλές φορές πιο ενδιαφέροντα απο τα οσα λες ΕΣΥ!" κατέληξα , έχοντας τον δείκτη μου στραμμένο προς την μεριά του. Αλλα στασου... πως ξερει τοσα πολλά για τον Ρικ; πως ξερει το επίθετο του ή τα ταξίδια που εχει κανει ή πως...

"Μην βασανίζεις το μυαλο σου πριγκίπισσα.  Γνωρίζω πολύ καλα τον Κειν και μπορώ ήδη να καταλάβω πως κατάφερε να σε γοητεύσει ο ταπεινός χαρακτήρας του "
είπε κλείνοντας μου το ματι. Πως γινόταν να ξερει τοσα πολλα;

"Θα ξανά βγεις μαζι του; "
Συνέχισε τις ερωτήσεις με τέτοια φυσικότητα και κόντευα ήδη να εκραγω. Τελικά όντως κάποιος έσπαγε πλακα μαζι μου αλλα δεν καταλάβαινα το γιατί. 
Αλλα αφου ήθελε να παίξουμε,  αυτό θα καναμε.

"Ναι γιατί οχι; φάνηκε απο τους άντρες που έχουν κάτι να πουνε και δεν χρειάζεται να κρύβονται πίσω απο απειλές"
η ειρωνεία που είχα στην φωνή μου ήλπιζα να τον ενοχλήσει τοσο ώστε να μου αδειάσει την γωνιά μα ομως όταν κατάλαβε τον υπαινιγμό μου , φάνηκε να το διασκεδάζει.

"Καταβαθος σου άρεσε Ελισαμπέλα. Που σε απείλησα." και καθώς μιλουσε σηκώθηκε απο το κρεβατι και άρχισε να με πλησιάζει σε ανησυχητικό βαθμό. Επρεπε να δράσω και μάλιστα γρήγορα.  Σκέψου, χαζη, σκέψου διέταζα ξανα και ξανα τον εαυτό μου αλλα εκείνος μου σφύριζε αδιάφορα. Όταν έφτασε σε απόσταση αναπνοής ένιωσα πως έκλεισε ολόκληρο το σύστημα του εγκεφάλου μου και τέθηκε σε ισχύ το ενα και μοναδικό αισθητήριο γνώρισμα,  αυτό της αφης. Ηθελα τοσο απεγνωσμένα να απλώσω τα χερια μου πάνω στους ζωγραφισμένους  ώμους του και να χαθώ με τις ωρες παρατηρώντας τα χιλιάδες σχέδια που δεν μπορούσαν να κρυφτούν ούτε με το φουτερ που φορούσε. Μα τι ελεγα και κυρίως τι εκανα; επρεπε να τρέξω μακριά του.
Με κοιτουσε τόσο έντονα στα μάτια και οταν έσκυψε προς το μερος μου ούρλιαζα στον εαυτό μου να φύγει απο εκει. Τα πόδια μου σαν να είχαν καρφωθεί στο πάτωμα , αδυνατούσαν να εκτελέσουν οποιαδήποτε κίνηση προς φυγή και εγω εκει να κοντεύω να χαθώ στο σκοτάδι των ματιών του. 
Έσκυψε και στάθηκε στο ύψος του λαιμού μου αφήνοντας ένα τόσο απαλό φιλι , μένοντας μερικές στιγμές στο σημείο εκείνο χωρις να κανει τίποτα.

"Ελισαμπέλα" ψιθύρισε το όνομα μου και ήταν η πρώτη φορά που ηθελα να το επαναλάβει. Και επίσημα , είχα χάσει κάθε ψήγμα λογικής. Παρέμενα ακίνητη και έτοιμη να λιποθυμήσω όταν κουνήθηκε απο την θέση του λαιμού μου και μετατοπιστηκε λιγα χιλιοστά πριν το στομα μου.

ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ,  ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
μου υπενθυμιζα συνεχώς και σαν εκείνος κατάλαβε στο πρόσωπο μου την εσωτερική μάχη που έδινα με το υποσυνείδητο μου , υποχώρησε.

"Καληνύχτα Ελισαμπέλα"

Η φυγή του ήταν το ίδιο απρόσμενη με τον ίδιο.  Χάθηκε στο σκοτάδι του διαδρόμου ή ισως και της ζωης του ολάκερης.

Εκατσα για κάποια άγνωστα λεπτά ακόμα σε εκείνη την θέση και σιγά σιγά άρχισα να μαζεύω τα κομμάτια μου. Παριστανοντας πως δεν συνέβη τίποτα δεν μπορούσα να συνεχίσω να ξυπναω καθημερινά.  Είχε έρθει η ώρα να μιλήσω σε κάποιον και όχι να κρύβομαι για αυτά που ένιωθα.

Επρεπε να μιλήσω με την Τραβις.