Bumping Hearts (Published by LIB/Pastrybug)

Second Bump: Are you drunk?

Second Bump: Are you drunk?

“You really need to look where you’re going.”

Mariin kong pinikit ang mga mata ko at saka siya tinignan nang masama.

“Err. It’s too crowded here,” I bluffed and rolled my eyes. “Are you blind?”

“I’m not, but this hallway is not that crowded, Miss,” paglilinaw niya. Napatingin ako sa paligid, alright he won.

We’re on the hallway papunta ng restroom, wala masyadong tao. But it doesn’t mean hindi ako tumitingin sa dinaraanan ko. Duh.

“Okay, okay,” I waved my hand not too close on his face, “I’m sorry,” pilit na sabi ko. Aalis na sana ako ng bigla niyang hinatak 'yung kamay ko. “What now?” iritadong tanong ko.

“Are you drunk?” seryosong tanong niya.

Napa-smirk ako sa kanya. Do I look like drunk?

“Kung nakakalasing ang tubig. Hmm. Yeah I’m drunk,” nakangising sagot ko. Kumunot ang noo niya. 'Yung kamay niya hindi pa rin binibitawan 'yung kamay ko. “I’m not drunk, okay? Now, if you don’t mind my hand please?” I looked at him, tumingin siya sa kamay niya na nakahawak sa 'kin. He let go. “Thanks!”

Mabalis na umalis na ako do’n at pinuntahan na si DongHyun sa bar counter. Bakit ba kailangan makabungo ko 'yung lalaki na'yun? Tss.

“You look irritated, why?” tanong ni DongHyun pagdating ko.

“Nako, DongHyun tigilan mo muna ko ng kaka-english, dumudugo ang ilong ko,” inis na sabi ko.

He chukled.

Err. Bakit ang cute niya tumawa?

“What the?!” gulat na sigaw ko nang bumungo sa akin at maramdaman ko ang malamig na likidong tumapon sa akin. Hinanda ko na 'yung nanlilisik kong mga mata, at dahang dahang tumingin sa lapastangan na bumunggo sa 'kin.

“I’m sor—“ Napatingin siya sa akin. “You again?!” Sa lagay ng boses niya parang siya pa ang galit. So, ako pa ang may kasalanan? Gano’n?

“You again?!” ulit ko sa sinabi niya. “Hindi ka man lang ba mag sosorry? You ruined my dress!” Sa dami kasi ng matatapunan bakit sa white part pa ng damit ko? Inabutan ako ni DongHyun ng towel. I was about to take it when Zeik grab it and throw it somewhere. “What now?” inis na tanong ko.

Lalo akong naiinis sa kanya. Drug addict yata 'to, e?

“You should change your clothes,” utos niya. I rolled my eyes and grab some tissue malapit sa counter na inuupuan ko.

“And you should say you’re sorry,” balik ko sa kanya. Tinignan ko 'yung damit ko parang lalo lang kumalat 'yung red wine. “Argh!” pumikit ako ng mariin, “DongHyun, got to go first,” sabi ko at nagpaalam na sa kanya. Tumango lang siya saka ngumiti. Aalis na sana ako kaya lang napansin ko na nakatingin sa 'kin si Zeik. “If you’re not sorry, just leave me alone.” I grabbed my bag. Tumayo at lumabas na ng Kaleji Baru.

My gosh! Disaster 'tong gabi na 'to. I should really avoid that man. Hindi maganda ang naidudulot niya sa 'kin. Kinuha ko na 'yung car key ko sa bag ko at pinindot 'yung key para sa lock ng car. I was about to open my car’s door ng may naramdaman ako malapit sa 'kin. I looked around and I saw Zeik. Itatanong ko sana kung bakit pero naunahan na niya akong mag salita.

“I’m sorry. I didn’t mean to be rude,” hingi niya ng paumanhin. I just looked at him. He was really sorry but something on me is saying na meron pa siyang gustong sabihin. Potek! Napapa-English na talaga ako sa kulugong 'to. Huminga siya nang malalim. “I’m really sorry. I mean it.”