MASUM (Tamamlandı)

11.BÖLÜM 'Yeni Komşu'

Yaklaşık olarak iki saattir yatağımda taklalar atıyordum ama hala uykum gelmemişti. Bugün başımdan geçenler düşünülecek olursa uyuyamamam gayet normaldi. Bora'nın sevgili kardeşi(!) Ege ile karşılaşmıştım. Adını bana ilk söylediğinde sanırım iki üç dakika konuşamamıştım. Sonra ise konuşmayı kısa keserek oradan koşarak ayrılmıştım. Korktuğumdan veya başka bir nedenden değil... Sadece o an ne diyeceğimi bilememiştim. Bora'nın anlattıkları ve araştırmamda onun buralarda oturduğuna dair hiçbir bilgiye ulaşamamıştım. Bora'ya ne kadar sinir olsamda onu merak ediyordum. Bu lanet his nereden geliyordu ki?

Kendimi daha fazla bu saçma sapan düşüncelerle boğmak istemediğimden yavaşça doğruldum. Kitaplarımdan birisini elime alarak kendimi yatağıma geri fırlattım. Kitaplar beni her zaman rahatlatırdı. Kitabımı okurken zamanın nasıl geçtiğini anlamamış kendimi uykunun kollarına teslim etmiştim.

***********

"Bizimle yemek istemediğine emin misin?" Doğa bu soruyu beşinci kez sormuştu ve halâ bıkmamıştı anlaşılan. Artık ona 'Hayır' demekten sıkıldığım için olumsuz anlamda başımı salladım ve ona imalı bir şekilde göz devirdim. Doğa ve daha bugün tanıştığım arkadaşı Fulya okulun dışında yemek yemeye karar vermişlerdi. Ben de onlarla gitmek istemiyordum. Olay bu kadar basitken Doğa'ya anlatmak çok zordu. Doğa'ya sinirli bakmaya gayret göstererek: "Fulya ve sen dışarı yemek yemeye gidiyorsunuz ve beni düşünmüyorsunuz, anlaştık mı?" dedim. Doğa bana şirince dudağını büzerek: "Tamam, ama bir sonraki sefere kaçışın yok, bunu bil cadı." diye söylendi. Doğa'yı bu huyundan dolayı çok seviyordum. Bana kolay kolay sinirlenemiyordu. Doğa Fulya'yı da alıp arabasına doğru ilerlerken bende okulun bahçesindeki banklardan birisine kuruldum.

Bora bugün gelmemişti. Aslında kendimi rahat hissetmem gerekirken fazlasıyla huzursuzdum. Eksik gibiydim. Sanırım Bora'nın iğnelemeleri olmadığı içindi. Bugün bütün öğle tenefüsünü burada kitap okuyarak geçirecektim. Fazla macera dolu hayatım yüzünden kitaplarımı çok aksatmıştım. Tam kitabımı açıp keyifle okuyacaktım ki bana tanıdık gelen o sesi duydum: "Selam. Rahatsız etmiyorum değil mi?" Yan tarafa doğru dününce o mükemmel yeşile çalan gözlerle karşılaştım. Ege.

Nefesim boğazımda kalmıştı. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Daha dün akşam gördüğüm ve bir daha görebileceğime ihtimal vermediğim Bora'nın çok sevdiği kardeşi(!) Efe şimdi karşımdaydı. Bana halâ gülümsüyordu ve ben ona ifadesizce bakmaya devam ediyordum. Donmuş kalmıştım karşısında. Sonunda kendimi toparlayarak bende zorla ona gülümsedim ve:

"Hayır, oturabilirsin tabi ki de. Sadece seni burada görmeyi beklemiyordum." dedim soluksuzca. Eğer duraksasaydım kelimeler boğazıma dizilebilirdi. Ege'ye zorla gülümsemeye devam ediyordum. Halâ çok şaşkındım. Onun burada olabileceği hiç aklıma gelmemişti.

"Sanırım beni gördüğüne pek sevinmedin ha?" dedi beni düşüncelerimden ayırarak. Daha dün tanışmıştık. Onada tanışma denirse...

Kendimi zorlayarak gülümsemeye devam ettim. Eğer ağzımdan Bora ile ilgili bir şey kaçırırsam bu benim sonum olabilirdi. Ege'yi daha fazla bunaltmak istemediğimden: "Sadece şaşırdım o kadar. Senin burada okuyabileceğini hiç tahmin etmemiştim doğrusu." dedim. Bu sefer bana o tanıdık alaylı bakışı gönderdi. Bazı mimikleri bana Bora'yı hatırlatıyordu. Ama alaylı bakışı Bora gibi sinsi değildi, daha farklıydı. Aslında Ege ilk tanıştığımız andan beri çok iyiydi. Ege bana tekrardan gülümseyerek: "Daha bugün geldim, merak etme. Kayıt ve evrak işleri öğleye kadar anca bittiği içinde sınıfıma gidemedim." dedi açıklama yaparak. Taşlar asıl şimdi yerine oturmuştu. Ama halâanlam veremediğim şey Bora'nın bundan haberi varmıydı. Üstelik bu kadar saklanması gereken sır varken ne diye buraya gelmişti. Kendimi daha fazla bu sorularla boğup Ege'yi meraklandırmadan bu sefer ona içten bir şekilde gülümseyerek: "Bu arada dün akşam tam olarak tanışamadık. Ben Ada." dedim elimi uzatarak. Buna karşılık inanılmaz bir şekilde gülümseyerek bana elni uzattı ve: