"İnsan bir kere yoldan çıkmaya görsün. Bir daha o yola tekrar dönmesi çok zordur. Çırpınır...Çırpınır...Çırpındıkça bazen daha da batar dibe. Hem de en derine. Bazen önüne çıkana sarılır. Bazen her söylenilene inanır. Dostlarını düşman, düşmanlarını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ANNEM... (Demili)
"Ne oldu yavrum...? Korkutma beni! Neredesin?"
Bilmiyorum anne? Nerede olduğumu bilmiyorum. Bana bir araba çarptı.
"Aman Allah'ım ne diyorsun? Kuzum, gözümün nuru nerede olduğumu anlat bana ki koşayım..."
Annem nefes almakta çok zorlanıyorum, kendimi kaybedebilirim, fazla zamanım yok beni bir tek sen bulabilirsin. Bana çarpan kişiler beni arabanın altından çıkardılar. Ama konuşmalarını duydum. Beni bir yere gömecekler sonra da kaçacaklarmış. Şu an bagajdayım araba hareket ediyor. Şimdi sana söylediklerimi yapman lazım annem.
"Söyle kuzum sana kavuştur beni, beni sensiz bırakma annem. Sensiz ben de ölürüm..."
Tamam, annem biliyorum önce sakin ol bu çok önemli ve dinle beni. Önce telefonunu şarja tak ki kapanmasın. Sonra hemen Aysun teyzenin çocuklarından kim varsa onlar bilir onları çağır. Onlara konum atacağım. Dua et annem. Dua et... Senin duaların beni kurtaracak biliyorum...
Duyuyorum sesleri ama bağıramıyorum. Artık iyice uyuştum. Ne zamandır kendimde değildim bilmiyorum. Arabadan ne ara indirdiler, nereye getirdiler bilmiyorum. Kollarımı ayaklarımı hissetmiyorum. Çok havasız bir yer burası. Ağzım burnum toprak dolu. Sanki beni diri diri gömüyorlar. Üzerimde ki bu tahtalar canımı çok acıtıyor ama boşlukta yaratmış sanki. Seslerini duyuyorum üzerime halen toprak atıyorlar. İnşallah telefonumu görmemişlerdir. Gerçi son bir hamle ile telefonu donumun içine saklamıştım. Onu oradan bu kırık kolla nasıl çıkaracağım? Ama yapmalıyım. Umarım halen çalışıyordur. İşte buldum. Konum için telefonun tuşlarını gözümün önüne getirmeliyim. Işık çok az, oda kapanmadan yapmalıyım.
