HASTANE (Verda )
Hiçbir şey olmamış bana. Yaralarım derin de değil. Kırıklarımda ufak tefekmiş. Kanı hemen durdurmuşlar. Biraz ağrım var ama o da çok normal. İlaçlarımı da alıyorum hemen iyileşirim. Belki birkaç dikiş o da böyle bir kaza için gayet normal. Annemi bekliyorum sadece hastanedeki odama. Muhtemelen henüz uyandığımı söylemedi hemşire. Kesin dışarda bekliyordur canım annem. Onu babamın yaptığı gibi yalnız bırakmadığım için çok mutluyum. Ama sabırsızlanıyorum onu görmek için. Nerede kaldı acaba? Eş dost akrabalar dolup taşmıştır şimdi buralar. Çok büyük bir ders oldu bana bu yaşadıklarım. Ölümle burun buruna gelmek, o korkuyu yaşamak. Diri diri toprağa gömüldüm ben ya! O çaresizlik, pişmanlık, annemi bir daha göremeyeceğim düşüncesi...Evet düşüncesi bile mahvediyor beni! Ama her şey geride kaldı... Sadece anlayamadığım bu uyuşmuşluk hissi neden hala var? Sanki hareket edemiyormuşum gibi. Bir de nereden geldiğini anlayamadığım bir uğultu. Herhalde kapının önündeki kalabalıktandır. Ama ayırt edemiyorum kimler konuşuyor. Dayımlar falan da gelmiştir muhtemelen onlardır. Yine uykum geldi epey derin hem de. İlaçlardan herhalde iyice uyuştum. Kalbim sıkıştı sanki atmıyor gibi. Anlamadım ne oldu bir anda? Kapıdakiler ne konuşuyor duymaya çalışayım en iyisi. Ama hala uğultu şeklinde sesler. Daha iyi odaklanmalıyım. Gitgide kötü hissetmeye başladım. Biri gelse de ilgilense artık. Nefesim kesiliyor sanki. Hah, bir ses annem geldi galiba...
"Hasta sayıklıyor! -Nabız düşüyor. Hastayı kaybediyoruz. -Açılın 200'e şarj edin!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
CİLVELİ
Mystery / Thriller"İnsan bir kere yoldan çıkmaya görsün. Bir daha o yola tekrar dönmesi çok zordur. Çırpınır...Çırpınır...Çırpındıkça bazen daha da batar dibe. Hem de en derine. Bazen önüne çıkana sarılır. Bazen her söylenilene inanır. Dostlarını düşman, düşmanlarını...
