The loner wolf (word geëdit atm)

Hoe zo iets kleins zo veel invloed kan hebben

Toen ik aan kwam in de trainingszaal zag ik dat ik een van de laatste was en de rest er al stond. Ook onze leerkrachten waren er al en zelfs Olaf droeg een trainingspak.  Er liepen nog een paar mensen naar binnen en toen zei Olaf: “Iedereen bij elkaar komen.” Dus dat gebeurde ook, iedereen kwam in een halve cirkel voor Olaf staan.

Toen ging onze leerkracht vecht technieken praten en zei: “Deze training is een training buiten je normale trainingen om en iedereen zal een ander schema krijgen. Ook zal je soms alleen moeten trainen en andere keren met meerdere mensen.”

Toen stopte onze vecht technieken leerkracht met praten en ging de leerkracht verder die je helpt met speciale gave. “Er zullen maar een paar van jullie hulp van mij krijgen, want ik ga alleen de mensen helpen die een verborgen gave hebben of hun gave nog moeten leren te beheersen.”

Toen was zij ook stil en er stonden nog verschillende leerkrachten, maar die zeiden niks, maar toen zei Olaf: “Zoals jullie zijn staan er nog meer leerkrachten, maar die komen voornamelijk kijken wanneer de anderen geen tijd hebben om les te geven. Ook ga ik zelf les geven in een heel belangrijk iets en dat is de training in je wolf vorm.”

Bijna iedereen was aandachtig aan het luisteren, maar toen zei een van de ander leerkrachten: “We zijn hier niet om te lanter fanteren, dus  iedereen gaat nu rondjes rennen voor twintig minuten lang.”

 Ik hoorde bij wat mensen een diepe zucht en toen begon iedereen te rennen. Na tien minuten zei de zelfde leerkracht: “Als ik op mijn  fluitje blaas moet je voor een halve minuut gaan spinten.”

Ik zat eindelijk in een lekker tempo, niet te snel en ook niet te langzaam en nu kregen we deze opdracht er ook nog bij. Totaal was er iets van zeven keer op het fluitje geblazen. Na het rennen moest iedereen op adem komen.

Olaf liep toen naar ons toe en zei toen: “Nu gaan jullie in twee groepen kennis met elkaar maken, want er zullen oefeningen komen waar vertrouwen in een ander persoon een grote rol gaat krijgen.”

We zaten met vijftien mensen in een kring en toen kwam er een leerkracht bij zitten en die zei: “we gaan beginnen met een rondje je naam noemen,  en je mag dan nog wat over je zelf vertellen.

Ik begin wel. Nou, ik ben Anastasia en geef les aan de helers en ik vind het leuk om in mijn vrij tijd te winkelen. ” Nu mag de persoon links naast mij.

En zo was iedereen aan de buurt. Toen iedereen klaar was zei Anastasia: “Morgen avond is er een feest georganiseerd voor iedereen in deze klas en zo kunnen jullie elkaar nog beter leren kennen. Voor vandaag zijn we klaar, straks brengt Olaf je op je kamer je rooster.Dus jullie kunnen nu gaan.”

Toen ze dat had gezegd stond iedereen op en was druk aan het praten. Colin liep naar mij toe en vroeg toen: “Loop je even met mij mee?”

Ik knikte en ik volgde hem, ik vroeg mij af waarom hij mij moest spreken. Maar daar kwam ik al snel achter.

We waren ondertussen in de tuin uitgekomen en we liepen het doolhof in en toen stond er in het midden van het doolhof een bankje. We gingen daar zitten en toen vroeg Colin: “Hoe voel jij je in de situatie waar je in bent?”

Dat was een moeilijk vraag, ik moest even na denken en zei toen: “Soms hoop ik dat het niet waar is, dat ik gewoon weer terug kan gaan naar mijn leven met mijn ouders en oude vrienden. Maar dan realiseer ik dat alles wat ik mee maak een rede heeft en natuurlijk maakt het me af en toe woedend. Maar ik weet dat ergens in de toekomst alles goed komt en een plek krijgt.”

 Ik keek recht om hoog naar de lucht. Het was een mooie blauwe lucht en opeens zag ik een vallende ster, terwijl het nog dag was. Ik deed heel even mijn ogen dicht en wenste voor beteren tijden voor mij en mijn vrienden.

Toen deed ik mijn ogen weer open en toen vroeg ik aan Colin: “Waarom wil je dat eigenlijk weten, is er dan iets gebeurd?” Colin keek naar mij en glimlachte, maar zijn ogen waren verdrietig. Toen zei hij: “Ik heb mijn mate gevonden, maar ze heeft me afgewezen en zei er bij dat ze mij nooit wilt.”

Ik wist niet wat ik moest zeggen en toen zag ik een traan op Colin zijn wang en ik gaf hem een knuffel en zei er bij: “Je mag je gevoelen bij mij laten zien, je hoeft dan niet sterk te zijn voor anderen.” Hij keek even naar mij en zei toen zachtjes: “Dankje.”

Toen barste de tranen bij Colin er uit en hij gaf mij de hele tijd een knuffel. Ik probeerde hem zo goed mogelijk te troosten, maar ik kon zien dat Colin leed aan een gebroken hart.

We zaten zo nog een tijdje totdat hij was gestopt en liet mij toen los en glimlachte even en zei toen:  “Ik lijk nu net een meisje.” Ik lachte en zei toen: “Dit lucht wel op hé.” Hij knikte ja met zijn hoofd en toen liepen we weer terug naar binnen.

Heey,

Ik heb dit hoofdstuk samengesteld van een ander hoofdstuk zodat hij ietje langer is. Ik  wil iedereen bedanken die de afgelopen tijd zo veel voor mijn boek heeft gestemd en mijn verhaal heeft toegevoegd aan hun lees lijst. 

-xxx- Roos177