The loner wolf (word geëdit atm)

Is dat het echt?

Na die ene dag die ik niet mee mocht doen was ik goed uitgerust en ik toen mocht ik weer mee doen met de trainingen. Ze werden steeds maar zwaarder de trainingen en de lessen.  Ik ben nu al drie weken bezig met het trainen en leren en ook ben ik steeds opzoek naar informatie over mij zelf en mijn familie. Olaf en de twee alfa’s helpen me daar mee en natuurlijk heb ik de mensen die mij moeten beschermen.

Van de week was er echt zo iets beschamend gebeurd. Ik was net klaar met douche en ik was vergeten mij kleren mee te nemen en toen deed ik de handdoek om me heen en liep ik de kamer binnen en toen stond Joost daar. Ik schrok echt heel erg en gilde heel hard en gooide een boek naar zijn hoofd. Toen draaide hij zich om naar mij en zei als of het niets was: “Ik ga wel even buiten wachten op je.” Toen liep hij weg. Na dat is er in de afgelopen tijd niet veel gebeurd, het was eigenlijk heel erg saai.

 Vandaag tijdens het avond eten zou Olaf het een en ander zeggen van dingen die belangrijk voor ons waren.  Het  was vandaag erg rumoerig tijdens de lessen, je kon aanvoelen dat er iets speciaals ging gebeuren.  Natuurlijk had ik ondertussen mijn dagelijkse routine.

Opstaan, omkleden in mijn vecht trainen en dan zou ik speciaal les krijgen, iedere keer is het weer een verrassing van wie. Daarna ging ik naar mijn kamer, douche en weer omkleden en dan ontbijten en dan de normale lessen volgen. Lunch eten, dan weer de lessen volgen, omkleden avond eten en dan meestal nog even rennen. Dan ging ik slapen.

Alleen in het weekend had ik bijna niks en deed ik rustig aan.

Maar nu moet ik opschieten voor het avond eten, anders kwam ik te laat en weet ik nou niet wat Olaf wil zeggen tegen ons.

Ik renden naar de eetzaal toe en toe kwam ik er aan en Joost stond bij de deur en zei: “Beetje laat hé?”

Ik lachte vermoeiend en liep naar binnen. Er was nog plek naast Joella en ik ging er snel zitten. Michael keek mijn kant op en zei: “Je bent laat voor jouw doen, hoe kan dat?” Ik zuchten en zei: “De klok was weer kapot gegaan, ik moet echt nieuwe batterijen regelen.”

 Het eten was al neer gezet, we moeten het alleen nog maar op scheppen.  Vandaag aten we kip met wat rijst en een groenten van het buitenland die ik niet kende. Na dat iedereen had opgeschept gingen we eten en toen vroeg Michael aan mij: “Hoe gaat met je trainingen en zo?”

Ik lachte naar hem en zei: “Het is eindelijk een dagelijks ritme geworden en het gaat erg goed vind ik.” Hij lachte terug en at weer rustig verder.

Bij de rest was de spanning erg hoog, want ze wouden weten wat Olaf te zeggen heeft. Iedereen was er erg benieuwd naar.

Ik vond maar raar en vroeg aan Joella: “Wat denk jij wat Olaf tegen ons zou gaan zeggen?”

Ze keek mij aan en zei: “Ik hoorde van een vriendin die het weer van een vriendin had en zij dan weer van haar broers vriend dat het niet iets leuks is. Dus wat weet ik ook niet.”

Ik weet niet wat ze wou zeggen, maar dat klonk heel ingewikkeld. Ik knikte naar Joella en zei: “Het enige wat ik hoop is dat het niet te slecht en ingewikkeld is wat hij gaat zeggen tegen ons.”

Joella glimlachte en zei toen: “Dat hoop ik ook.”

Toen ging we alle twee weer verder met eten. Na een tijdje was bijna iedereen klaar en toen ging Olaf naar voren toe en zei toen: “Mag ik even de aandacht. ” Niet veel reactie, dus hij ging maar schreeuwen: “STILTE!”

Toen was iedereen gelijk muis stil en keek naar Olaf. Hij zuchten en ging weer verder: “Nu jullie allemaal stil zijn wil ik graag een mededeling melden. Gisteren is er iets verschrikkelijks gebeurd, sommige van jullie zijn al ingelicht, maar de rest nog niet.”