The loner wolf (word geëdit atm)

het verleden met de toekomst

Het was ondertussen al weer een aantal weken geleden dat ik mijn nieuwe gave had gekregen. De trainingen worden iedere keer moeilijker.  We hebben nu pas door dat het echt oorlog is. De regels op de school zijn veel strenger geworden, maar dat komt omdat de oorlog in de buurt is. Ze kunnen de school niet aanvallen, maar de steden waar mythische wezens wonen worden verwoest. Ook is onze school een soort plek geworden voor de zieken en gewonden van de onschuldigen.  De onschuldigen zijn wezens en mensen die niks met de oorlog te maken hebben. Omdat ons school terrein zo groot is en een stuk bos heeft. Hebben ze op een stuk terrein wat niet meer werd gebruikt  een soort kamp opgemaakt om ze te kunnen opvangen.  Er zijn zelf leerlingen al naar huis gegaan die daar liever willen zijn om te kunnen helpen.

Omdat het oorlog is zijn er speciale meesters voor ieder wapen gekomen, zodat jij je helemaal kan specialiseren als je geen gave hebt.

Vandaag is een speciale dag, want ik heb vrije tijd geregen om te rusten, zodat mijn krachten sterken kunnen worden.

Dus ik was van plan om vandaag eindelijk in het grote boek met slot te kijken.  Maar ga nu eerst mijn ontbijt op eten

“Colin, hoe gaat het met jouw pack?” Colin zuchten en zei toen: “Het is oorlog en ook in de pack is het merkbaar. Alles en iedereen is sneller prikkelbaar en opeens word iedereen je vijand. Het is gewoon gek wat oorlog met iedereen doet.”

Ook al zat Colin hier bij ons, iedereen merkt aan hem dat zijn gedachte vaak bij zijn pack is.  Maar dat waren alle alfa’s en luna’s. Zij hebben nu zo’n grote druk op hun schouders gekregen.

Zoals gewoonlijk waren Anna en Joella in gesprek over jongens en kleren. Die twee waren van die meiden dat hun leven daarom draaide en nu zochten ze er afleiding mee.

Ik keek door de eetzaal en het viel me op dat niemand echt super vrolijk was zoals normaal. Opeens had ik geen trek meer en zie toen: “Ik ga naar mijn kamer.”

Zoals gewoonlijks liep er iemand acht mij aan. Eenmaal op mijn kamer werd ik niet meer gevolgd, want ze wachten altijd bij de deur en daar was ik wel blij mee. Heb dan op een manier toch nog een beetje privacy.

Ik pakte het boek erbij en wist natuurlijk al dat er een slot op zat, maat toen ik goed keek zag ik op de voorkant een soort hand afdruk.

Ik legde mijn hand er op en het boek gaf een soort groen licht en toen hoorde ik het boek open klikken.  Ik haalde mijn boek van de voorkant en opende het.

Het was in een gekke taal geschreven, maar na een tijdje werden de letters anders en kon ik het gewoon lezen alsof het boek zich aanpaste aan de taal.

Toen opeens kreeg ik hele erge hoofdpijn en werd langzaam mijn beeld zwart.  Ik deed als laaste nog snel het boek dicht en toen was het zwart.

                                                                                                                                                            

Het voelde als uren dat het zwart was. Opeens zag ik een ligt flits en stond op een gras en keek voor mij uit. Er kwam iemand naar mij toe, wacht even.

Dat zijn twee mensen die naar mij lopen en achter hun liepen twee kleine jongetjes.  

Volgens mij moest het een gezin voorstellen.

De vrouw kwam naar mij toelopen en zei toen: “Ik had je al zien aankomen.” Ik begreep helemaal niet wat ze zei en ik zei toen tegen  haar: “Hoe bedoelt u dat?”

De vrouw lachte en zei toen: “Ik ben een heks zoals ze dat noemen. Ik heb al dagen een visioen over jou gehad. Ik weet dat je denk wat bedoelt ze nou. Maar mijn zoons, die zijn speciaal. Ze zijn jouw mates. Ik weet dat je naar ze op zoek bent. Maar je vind ze wanneer je ze het meest nodig hebt.”

Opeens kwamen de twee jongetjes naar hun moeder toe rennen. Eentje zei toen: “Mamma wie is dat?” Ze keek mij aan en knikte naar mij.

Ik liep op de jongetjes af, ging gehurkt zitten en zei toen. “Heey, ik ben Serigala Cantik Jansen. En wie zijn jullie? ”

De eerste jongen met zwart haar en zei toen: “Heey, jij bent mooi.” Ik lachten en hun moeder ook. Toen kwam de jongen met wit haar en liep naar mij toe en zei toen: “Wil je met mij spelen?”

Hun moeder zei toen: “Ze moet zo weer gaan.”

Ik zei toen tegen hem: “De volgende keer, oké?” De wit harige jongen zei toen: “Beloofd?”

Ik lachte en zei toen: “Beloofd.”

Toen zei hun moeder: “Het is tijd om te gaan.”

Ze raakte mijn voorhoofd aan en die gloeide en toen werd alles in een keer zwart voor mijn ogen.

AN

Sorry dat ik in de vakantie nog niet veel heb neer gezet. Maar de vakantie is toch ietje drukker dan dat ik dacht.. Volgende week heb ik een hele week geen wifi.. Dus ik dacht zet alvast neer wat ik wel heb.

Als jullie nog vragen hebben over het verhaal of voor mij.. Vraag ze, dan kan ik mijn Q&A afmaken en de volgende keer neerzetten. Jullie mogen de gekste vragen stellen..

Nog een fijne vakantie,

Roos177