The loner wolf (word geëdit atm)

hoofdstuk 1: Het begin van de vlucht

Daar zit ik dan, helemaal alleen. Mijn ouders hebben mij in het bos achter gelaten. Waarom?

Omdat ik niet in een wolf veranderde. Je hoort me wel goed. Ik ben een weerwolf, maar ik ben nog niet verandert. Want gisteren ben ik jarig geworden en werd ik 16 en op je 16e hoor je te veranderen in je wolf. Mijn ouders zijn dan ook de alfa en de luna van de full moon roedel. Dus ik zou eigenlijk de roedel overnemen, maar nu kan dat natuurlijk niet meer.

Dus nu zit ik hier alleen. Ik kan twee dingen doen. Terug naar mijn ouders gaan of op zoek naar mijn mate en zijn roedel.

De laatste worden die mijn ouders tegen mij hadden gezegd: "Je bent geen deel meer van onze familie." Toen liepen ze weg, ze hadden mij vast gebonden met touwen, maar die heb ondertussen los gekregen. Weetje wat ik ga eerst naar huis toe om wat spullen te pakken, zodat ik wat spullen heb terwijl ik weg ga, de wijde wereld in.

Toen ik bij me huis was klom via de planten struik en boom voor mijn raam, mijn kamer binnen. Gelukkig was het raam nog open anders zou het nu een heel ander verhaal zijn.

Ik pakte mijn grootste rugtas en deed daar 3 paar broeken in 5 paar T-shirts en 1 vest. Ook deed ik er een extra paar schoenen in. Ik pakte toen nog een kleinere tas en deed daar mijn dagboek in een schrift en pennen ook deed ik zo veel mogelijk tekenspullen er in. Ik hou namelijk erg van tekenen. En natuurlijk pakte ik alle andere belangrijke overleving spullen ook in de tas.

Ik hoorde plotseling mijn vrienden, wacht ze praten tegen mijn ouders. Nu moest ik echt zo snel mogelijk hier weg wezen of ze zouden mij ruiken. Ik hoorde een van mijn vrienden heel hard zeggen tegen mijn ouders: "Dus jullie zeggen dat jullie eigen dochten alleen in het bos is en dat jullie haar alleen hebben gelaten. Ze was onze vriendin, waarom?!?"

Ik hoorde niet wat mijn ouders zeiden, maar wel wat een van mijn andere vrienden zeiden: "Ik ga haar zoeken, of jullie het willen of niet."

Toen hoorde ik mijn vader met zijn alfa stem zeggen: "Jij gaat nergens heen." En niemand kan tegen de alfa in gaan, tenzij te uit de roedel gaan. Maar dan wilt geen andere roedel je meer terug. Ik hoorde toen niks meer .

Ik schreef nog snel een briefje voor me vrienden en me ouders, deed de kleine tas vast boven op de andere tas en pakte snel nog mijn portemonnee en klom weer terug uit het raam.

Ik rende en rende en rende totdat zeker wist dat ik van het terrein af was en in een grote stad, zodat ze moeilijk mijn geur konden opsporen en in een grote stad blend je sneller in al werewolf.

Ik ging naar een groot hotel, want daar zou ik minder snel worden op gemerkt. Het enige wat ik tegen mijn geur kon doen is een ketting om doen die ik ooit van een heks had gekregen, voor als ik in gevaar was. Die heks is familie vriend, ik ken haar al sinds ik een klein kind was. Haar zal ik heel erg missen, ze is als een oma voor mij.

Ik liep het hotel binnen en een medewerkster liep op mij af en vroeg: "Wat kan ik voor u doen?"

Ik zei beleefd: "Is er nog een kamer beschikbaar voor deze avond en morgen ochtend?"

Ze antwoorde: "Ik zal voor u kijken, maar ik denk het wel."

Ze liep naar de balie en ik volgde haar. Achter de computer zocht ze op of er nog een kamer over was en toen zei ze: "U heeft toeval, er is nog een kamer beschikbaar, zou ik uw ID bewijs mogen zien?"

Daar had ik dus nog niet aan gedacht.

Ik zuchten en keek haar aan met een schamende blik en verdrietige ogen. En loog: "Ik ben eigenlijk gevlucht van mijn ex vriend, hij heeft mij verkracht en vaak geslagen. Jij als vrouw zou mij wel begrijpen. Ik ben nu op de vlucht tegen hem en hij heeft een kennis bij de politie. Dus ik ben bang dat ze me dan zo kunnen opsporen"