Może lepiej zostańmy przyjaciółmi

Rozdział 18

Stałam chwiejąc się na nogach. Bylam jeszcze ciągle pod wpływem szoku, chociaż minęła już z godzina.
Na dodatek sporo wypiłam więc nie potrafiłam myśleć rozsądnie. Zanim zdążyłam odpowiedzieć Dominikowi, wykrzyczeć mu, że "o Co mu chodzi znowu",i "jakim cudem to tyle odwlekał". Kuba podbiegł do Minka i cos mu powiedzial po czym odjechali jakims samochodem.
Nieźle wkurwiona stwierdziłam, że nie chce tu już być ani chwili dłużej. Zadzwoniłam po taksówkę po czym
poszłam szybko w kierunku baru. Po drodze znalazłam Were.
Bez żadnych pytań, chociaż i tak była zbyt pijana by odpowiadać sensownie, zaprowadziłam ją do taksówki.
Mimo że sama również wypiłam bardzo dużo zachowywałam się dużo normalniej, znaczy, tak mi się wydaje.

~skip time~
Gdy dotarłam do domu było już po drugiej w nocy. Wera już nie kontaktowała więc szybko przebrałam ją w piżamie i zawlekłam.
Moi rodzice już dawno spali Ale myślę ,że i tak nie interesowałby ich mój i Wery stan.
W jej torebce znalazłam kawałek papieru z jakimiś cyframi. Uśmiechnęłam się i popatrzylam na nią. Położyłam świstek na stoliku do kawy, sama poszłam się ogarnąć. Jednak nie mogłam zasnąć, wyjęłam kartkę papieru i ołówki. I zaczęłam rysować, to uspokoiło trochę moje emocje. Jednak nie w takim stopniu jak chciałam, chwycilam z szafki mały przedmiot,szkic i wyszłam na balkon.
Spojrzałam na kartkę po czym przyłożyłam do niej zapalniczke.
Pamietam jak byłam mała i bałam się ognia, dużo bardziej wolałam wodę i lód. Ale teraz z usiechem patrzylam jak moja praca płonie. Z każdą sekundą ogień pożerał kolejne kawałki papieru. I jak twarz Kuby zakrywa ogień. Pozbyłam się ciężkich emocji i z dziwną satysfakcją weszłam do domu, zostawiając rysunek na zewnątrz.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
O jaaa
Tak mi milutko przez te kom które z pod poprzednim rozdziałem.
Mam nadzieję, że się podoba.
Chyba wena mi wróciła 💕💕