Barcelona // J. Kluivert

Proloog

(Epiloog vanuit Remember) 

"En dan wil ik nu graag naar voren halen, Jasmijn de Jong!"

Een groot applaus volgde en Jasmijn stond op. Ze gaf een ongemakkelijke glimlach en liep op haar hakken naar het podium.

"Je kunt daar tekenen," fluisterde Brugge terwijl hij wees naar het papiertje wat op het tafeltje voor haar lag.

Jasmijn ging zitten op het stoeltje en pakte de gouden vulpen die naast het diploma lag. Vluchtig las ze het door. Bijna voor elk vak had ze een zes gehaald maar het was genoeg om alle punten te behalen en te slagen voor haar opleiding. Snel zette ze haar handtekening. Voor het podium stond haar neefje Thomas, die enorm veel van fotograferen hield.

"Lachen," zei hij terwijl hij op het kleine knopje van zijn camera drukte.

Jasmijn zette haar beste glimlach op en Thomas maakte de foto. Daarna pakte ze haar diploma op en ging weer staan. Brugge stond voor haar om haar een hand te geven.

"Gefeliciteerd," zei hij. "Het is je gegund."

Eigenlijk wilde Jasmijn terugzeggen dat ze blij was dat ze nu eindelijk van hem af was of dat ze hem liever nooit meer zou willen zien maar in plaats daarvan bedankte ze hem maar gewoon. Er zaten zoveel mensen in het publiek dat ze het echt niet kon maken.

"Daarnaast heb ik nog een verrassing voor je," ging Brugge door.

Nu werden haar ogen groot. Een verrassing? Maar? Wat?

"Je bent aangenomen in Barcelona!"

Meteen begon heel de zaal te klappen en Jasmijn haar ogen werden enorm groot. Aangenomen in Barcelona?

Een paar weken terug was er een lijst rondgegaan met allemaal bureau's die nog werknemers nodig hadden. Jasmijn had zich ingetekend voor het bureau in Barcelona, net zoals bijna de hele school, en nu was Jasmijn dus blijkbaar aangenomen.

"Maar..? Wat..?" mompelde het meisje.

Brugge knikte. "Het is echt waar. Gefeliciteerd!"

Een beetje overrompeld ging Jasmijn weer terug op haar plaatsje zitten. Barcelona? Ging ze echt naar Barcelona? Was het allemaal echt waar of had ze het gedroomd? De rest van de ceremonie was ze in haar gedachten verzonken. Enthousiast zat ze te bedenken hoe het daar zou zijn. Ze vroeg zich af of het dicht bij een strand zou zijn en of ze misschien wel dagelijks zou kunnen zwemmen in de zee.

"Ik ben zo trots op je," zei haar vriendje Jorik waarna hij haar een kus gaf.

De uitreiking was afgelopen en Jasmijn was naar Jorik, oom Alex en Thomas toegelopen. Haar vader kon niet komen, want die was weer in een of ander land waar hij aan het werk was. Het gaf niet, vond Jasmijn, want ze had meer met haar oom dan met haar vader.

"Ik ga je wel missen hoor." Oom Alex sloeg zijn armen om haar heen. "Nu is mijn vaste hulp in de kroeg weg," knipoogte hij.

"Ik kan u altijd komen helpen," bood Jorik aan.

Oom Alex en Jasmijn begonnen hard te lachen. Twee weken terug had Jorik een dienblad vol glazen laten vallen recht op het nieuwe tapijt. Jasmijn zag nog precies voor zich hoe boos oom Alex was geweest, maar gelukkig kon hij er nu keihard om lachen.

"Laten we naar huis gaan," zei Jasmijn na een poosje. Ze was moe van de lange dag en wilde graag alles even tot zich nemen thuis. Het was nog al wat, dat ze naar Barcelona zou gaan.

Jorik knikte en zijn hand gleed in de hand van Jasmijn. Samen liepen ze de hoge school uit. Bij de drempel keek Jasmijn nog even om. Dit zou de laatste keer zijn, de laatste keer in deze school waar ze veel had meegemaakt. Het voelde raar. Jasmijn kreeg er een brok van in haar keel.

"Alles oke?" vroeg Jorik waarna hij zijn vingers onder Jasmijn haar kin plaatste zodat ze wel naar hem moest kijken.

Het meisje knikte en slikte. "Het voel gewoon raar."

Jorik glimlachte even en drukte een kus op haar mond. "Het komt wel goed meisje. Je gaat het super fijn krijgen daar."

Jasmijn knikte en de twee liepen langzaam weer verder. Wat was ze toch gelukkig met Jorik als vriendje, maar toch miste ze iets. Iets wat ze al in tijden niet had gevoeld. Hij was zo lief voor haar en gaf haar alles wat ze nodig had. Maar toch, toch wilde ze meer.

"Waar denk je aan schatje?" vroeg Jorik terwijl hij met zijn duim over haar wang wreef.

Jasmijn haalde haar schouders op. "Gewoon aan Barcelona," loog ze.

Jorik glimlachte naar haar. Hij zag er lief uit in het maanlicht. Jasmijn hield echt van hem, natuurlijk deed ze dat want hij was haar vriendje.

"Het komt allemaal goed, echt waar," zei Jorik geruststellend.

En ze stapten de auto in..