Barcelona // J. Kluivert

Achttien

En zo werd ze ook wakker. Haar haren waren helemaal door de war en de deken was half op de grond gevallen. De televisie met de film stond nog aan maar inmiddels was er weer iets heel anders op de televisie. 

"Jorik?!" riep ze. Maar er kwam geen antwoord. 

Jasmijn stond op snel op. Waar kon haar vriendje zijn? Was hij dan niet thuisgekomen? Ze snelde zich naar de kapstok om te kijken of zijn jas daar was opgehangen maar zijn jas was nergens te bekennen. Ook zijn schoenen waren er niet. Misschien was hij wel boven in bed gaan liggen, schoot er door haar hoofd. Dat zou raar zijn, maar het kon. 

Jasmijn liep op haar snelste tempo naar boven. Misschien was er wel iets heel ergs gebeurt, was Jorik aangereden of heel erg dronken geworden en in coma geraakt. Ze moest niet van die erge dingen denken, zo maakte ze zichzelf alleen maar gek. Boven was Jorik ook niet. Toen dacht Jasmijn pas aan haar telefoon. Hij had haar vast een sms'je of app'je gestuurd waarin hij had geschreven dat hij de nacht doorbracht bij een vriend omdat het al laat was. Haar telefoon lag in de keuken, gelukkig was ze er zo. 

Eerst kreeg ze haar patroon niet ingetoetst omdat haar vingers zo trilden van de spanning. Ze moest vijftien seconden wachten omdat ze te vaak een verkeerd patroon had gemaakt. Ze zuchtte. Ze had wel verschillende nieuwe berichten. Een van die berichten moest wel van Jorik zijn, toch? 

Opgelucht was ze toen het haar eindelijk lukte om het patroon in te toetsen en ze haar telefoon ontgrendeld had. Maar de berichten waren niet van Jorik, haar vriendje, maar van Justin. Hij had haar  verschillende foto's gestuurd. Haar mond viel open toen ze de foto's zag. 

Maar..? Dit kon toch niet..? Jorik was hier voor haar en op die foto.. op die foto stond hij de zoenen met Remi, het meisje wat bij haar kwam. Een cliënt  van haar. Ze was haar psycholoog en hier stond ze gewoon te zoenen met haar vriendje? 

Een traan liep over haar wang en al snel volgden vele anderen. Jorik was vreemd gegaan. En was dit de eerste keer? Waarschijnlijk niet. Nu vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Jorik woonde hier ook gewoon. Elke keer dat ze die jongen had gezien, die zo op Jorik leek, was het haar vriendje geweest. Alle rare reacties van Jorik en alle andere dingen vielen op zijn plaats. 

Ze dacht niet na en belde Justin. 

"Jasmijn!" hij nam meteen op. 

Jasmijn begon nog harder te huilen. "Jus.. Justin.." snikte ze. 

"Ik kom er nu aan," zei Justin vluchtig. "Nergens heen gaan. Ik ben er zo." 

Tien minuten later ging de bel. Jasmijn stormde naar de deur en viel in Justins armen. Justin wreef geruststellend met zijn handpalm over haar rug. 

"Shht," mompelde hij. 

Die jongen waar Jasmijn zo van gehouden had, waar ze van had gedroomd om altijd mee samen te zijn had gewoon een dubbelleven. Jasmijn zelf had ook gezoend met een ander en dat mocht ze ook niet vergeten maar Jorik, Jorik was meer dan een miljoen keer erger dan haar. Hoe lang zou hij haar al bedrogen hebben. 

"Sorry Justin," snikte ze na een poosje. "Sorry dat ik je niet eerder geloofde." 

Ze liet hem los. 

"Het maakt niet uit," zei Justin. "Zullen we nu naar binnen gaan? Ik krijg het koud." 

Jasmijn glimlachte en wreef een van haar tranen weg. "Laten we dat doen." 

Justin kwam naar binnen en sloot de deur. De twee gingen in de kamer op de bank zitten. Justin sloeg een arm om, de nog steeds trillende, Jasmijn heen. Jasmijn legde haar hoofd op zijn borstkas en genoot van het kloppen van zijn hart. 

"Het spijt me zo voor je," mompelde Justin terwijl hij voorzichtig met haar haar speelde. "Remi wil ons gewoon kapot maken." 

Jasmijn's ogen werden groot en ze kwam overeind. "Je kent haar ook?" 

Justin knikte. "Ze is de zus van mijn ex-vriendin. Dat meisje dat me zoende op die ene dag dat we uit elkaar gingen." 

"Maar.." mompelde Jasmijn. "Waarom dan?" 

"Ik denk dat ze wraak wil." Justin keek Jasmijn aan. "Ze wil ons uit elkaar krijgen. Ze wil niet dat ik ooit nog gelukkig ben." 

De treurige blik in Justins ogen was bijna niet te beschrijven. Hoe kon Remi? Het had Justin ook pijn gedaan, dat Remi's zus en zijn vriendin was overleden. De nachtmerries die Justin ervan had waren in mens, dat had Jasmijn zelf meegemaakt. Hoe kon Remi dat doen? 

"Maar dat gaat haar niet lukken," Jasmijn keek recht in Justin's ogen. 

Justin knikte. "Wij zijn niet uit elkaar te krijgen." 

Hij kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht. Het leek net alsof Jasmijn naar Justin toegetrokken werd. Hij legde zijn hand op haar onderrug en drukte zijn lippen op de hare. En daar was het gevoel weer. Daar waren de kriebels die ze bij Jorik niet voelde maar bij Justin wel. Ze sloot haar ogen en genoot van het moment. 

"Jasmijn, ik heb je zo gemist," fluisterde Justin toen hij haar even losliet. "Maar is het nog niet te vroeg om.." 

Jasmijn schudde haar hoofd. "Nee, ik wil jou ook," zei Jasmijn standvastig voordat ze weer haar lippen op de zijne drukte. 

Die avond lagen ze samen in bed. Net zoals vanouds. Jasmijn lag tegen Justins borstkas na te denken. Justin was al in slaap gevallen. Hij was vast enorm moe, van zijn training of iets anders. Het maakt Jasmijn niet uit. Ze was gelukkig zo, ze was gelukkig bij Justin. Ze had Jorik opgebeld en gezegd dat ze het wist. Hij gaf toe, ze had gelijk. Daarna had ze hem op elke mogelijke manier geblokkeerd. Justin was bij haar gebleven en had aangeboden om te blijven slapen. Dat vond ze niet erg, helemaal niet zelfs. Ze kroop dichter tegen Justin aan en sloot haar ogen. Het was ook tijd voor haar om te gaan slapen. Met een glimlach op haar gezicht viel ze in slaap, gelukkig dat ze weer bij Justin was.