Barcelona // J. Kluivert

Zeventien

Heel lang hadden ze nog FIFA gespeeld. Uiteindelijk had Jasmijn het maar gewoon opgegeven. Je kon niet winnen van Justin Kluivert. Hij was gewoon te goed. Ze was op tijd naar huis gegaan want ze wilde vroeg naar bed. Zo gezegd zo gedaan. De volgende ochtend werd ze dus ook uitgerust wakker. Helemaal klaar om naar haar werk te gaan. Maar concentreren op de dosiers kon ze niet. De hele tijd moest ze maar aan een ding denken: Justin. 

"Gaat ie wel?" vroeg Dana, die in de koffiepauze tegenover Jasmijn zat met een enorme beker koffie in haar hand. 

Jasmijn haalde haar schouders op. "Ik zit in een vreselijke situatie," mompelde ze. "Ik heb het weer goed voor mekaar." 

"Weet je wat? Ga anders even naar huis. Ga lekker een film kijken en denk eens goed over alles na. Je hebt toch geen cliënten meer vandaag," stelde Dana voor. 

Jasmijn knikte. Misschien was het nog niet zo'n slecht idee. Ze kon even uitrusten en nadenken over alles. Dat zou haar vast en zeker helpen. Na nog even samen met Dana gekletst te hebben ruimde Jasmijn haar spullen op en vertrok ze richting haar appartement. Ineens kreeg ze een goed idee. Ze ging Jorik bellen. Misschien miste ze hem gewoon. Misschien miste ze zijn aanwezigheid en werd ze daarom wel naar de voetballer toegetrokken? Ze greep meteen haar telefoon en drukte op het groene telefoontje naast de naam van haar vriendje. 

"Met Jorik," er werd meteen opgenomen. 

"Hey lieverd," zei Jasmijn. "Met mij." 

Er klonk wat vrolijkheid in Joriks stem toen hij antwoordde.  "Hey schat. Er is toch niets mis." 

"Nee hoor," zei Jasmijn. "Ik mis je gewoon." 

Het deed haar goed om de stem van Jorik te horen. Ook al was ze vreemd gegaan. Misschien kon ze het hem wel gewoon vertellen en zou hij haar vergeven. 

"Ik mis jou ook meisje," antwoordde Jorik. "Ik mis je zo erg." 

Jasmijn kreeg een glimlach op haar gezicht bij het horen van zijn stem. 

"Ik heb een plan," zei Jorik ineens. "Wat als ik nou eens langskom? Ik heb drie dagen vrij na vandaag." 

Jasmijn schrok. Was ze hier wel klaar voor? Kon ze Jorik wel onder ogen komen na de kus met Justin? 

"Is er iets?" Er klonk twijfel in de stem van Jorik. 

"Nee, absoluut niet. Gezellig dat je komt," Jasmijn probeerde het zo overtuigend mogelijk te zeggen. 

Hij geloofde het, gelukkig. "Tot vanavond schat." 

"Tot vanavond." 

Jorik hing op en Jasmijn liep verder naar haar appartement. Thuis aangekomen opende ze de deur en plofte ze naar op de bank. Ze sloot haar ogen even. In welke situatie had ze zich nu weer gewerkt? Nu moest ze het Jorik wel gaan vertellen, ze kon niet anders. Wat als hij er op een andere manier achter zou komen? Ze kon niet tegen hem liegen. Maar ze kon het ook niet vertellen, nog niet. Vanavond zou ze nog niets zeggen, dat nam ze zich voor. 

En Justin? Ze moest maar even niet meer met hem praten vandaag en de dagen dat Jorik er was. Ze wilde kijken of ze nog verliefd was op Jorik en daarna kiezen, als ze kon kiezen. Justin was lief en Jorik ook. Ze hield van beide jongens. Kon dat überhaupt wel? Het zou allemaal zo simpel zijn als Jorik een draak was. Als hij gemeen tegen haar was of haar mishandelde. Niet dat ze dat zou willen, absoluut niet. Maar dan kon ze afstand van hem nemen en naar Justin gaan. Maar ze hield van Jorik, en dat was het allermoeilijkste. 

Het was laat in de middag toen ze een stem hoorde. Het was de stem van Jorik! Die was hier snel! 

"Hey lieverd," glimlachte Jasmijn toen ze haar vriendje zag. Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om zijn nek. 

Jorik rook nog precies zoals altijd. Ze voelde zich veilig in die armen. 

"Hey schat."  Ze voelde hoe Jorik haar strakker vastpakte. "Ik heb je zo gemist." 

Jorik liet haar los en Jasmijn drukte een kus op zijn lippen. "Ik jou ook, ik jou ook," mompelde ze. "Je zult vast honger hebben na zo'n reis. Ik ben bezig met het koken van macaroni." 

Jorik kreeg een glimlach op zijn gezicht. "Eten is altijd goed." 

"Ik wist wel dat je honger zou hebben. Ik had je alleen nog niet verwacht dus het duurt nog wel even hoor," ratelde Jasmijn. 

Jorik haalde zijn schouders op. "Maakt niet uit. Ga jij maar koken, ik zit op de bank." 

Jasmijn liep terug naar de keuken om verder te koken. Ze merkte iets op. Die kriebels die ze bij Justin had waren nu nergens te bekennen. Ze hield van Jorik en het was fijn om zijn armen weer om haar heen te voelen maar er was toch iets wat miste. Iets was Justin wel had. Maar misschien moest dat nog komen, sprak ze zichzelf streng toe. 

"Schatje?" Ze schrok, ineens stond Jorik achter haar. "Ik liet je toch niet schrikken?" 

Jasmijn schudde haar hoofd. "Nee hoor." 

"Ik moet eventjes weg," zei Jorik. 

Huh? Weg? Maar..?  Jasmijn zei maar niets erover. 

"Is goed," zei ze. "Wanneer kom je weer terug?" 

Jorik haalde zijn schouders op. "Vanavond."

"Oke," zei Jasmijn.

Jorik drukte een kus op haar mond en hield haar even vast voordat hij vertrok uit de keuken, een verbaasde Jasmijn achterlatend. Nu had ze al die macaroni helemaal voor niets gekookt. Even schoot door haar hoofd om Justin te vragen. Die zou wel enorme honger hebben na zijn training. Maar nee, dat kon ze niet doen. Ze at daarom maar zoveel als ze kon en zette de pan daarna in de koelkast voor morgen. 

Waar moest Jorik in vredesnaam heen? Hij heeft niets in Barcelona, toch? Niets behalve Jasmijn. Jasmijn vroeg zich af of hij soms vrienden zou hebben in Barcelona of dat hij soms.. Nee! Dat kon niet! Jasmijn sprak zichzelf toe, ze moest niet zo twijfelen over haar vriendje. Dat deed hij ook niet over haar. 

Ze ging op de bank liggen en keek een film maar het lukte haar niet om wakker te blijven. Wachtend op haar vriendje Jorik viel ze al snel in slaap. 

Imback. Stage is goed gegaan was heel leuk en ik mis de kinderen nu al.  Deze week ga ik op werkweek en vrijdag ben ik jarig. T wordt een hele drukke week dus. LotteKluivert zal mijn boek updaten. Alvast enorm bedankt daarvoor. Ik heb al hoofdstukken vooruit geschreven dus t komt vast helemaal goed.

Hoop dat het allemaal goed met jullie gaat.

Liefs