Barcelona // J. Kluivert

Elf

Een week was voorbij gegaan. Een lange week was het geweest. Jasmijn had veel gewerkt die week omdat ze simpelweg niets anders te doen had. Nu zat ze aan haar bureau een dosier af te werken. Over een paar minuten was ze klaar met werken en had ze weekend. Ze wist nog niet wat ze moest gaan doen. Dit weekend was ze jarig, over twee dagen. Maar veel verwachtte ze er niet van want niemand hier wist wanneer ze jarig was. Niemand behalve Jorik, maar die was niet hier. 

Het was tijd. Jasmijn stopte het dosier in haar tas, die zou ze later nog wel doorlezen als ze tijd en zin had. Vervolgens sloot ze haar computer af. Het was best mooi weer buiten en Jasmijn had spijt dat ze een trui aangetrokken had die ochtend. 

Toen haar computer eindelijk afgesloten was greep ze haar tas en liep ze met de trap naar beneden. Ze wilde weer wat meer gaan sporten, omdat ze simpelweg niet zo veel te doen had. Maar dat was niet de enige reden. De week zonder Justin was haar zwaarder gevallen dan gedacht. Ze had bijna de hele tijd aan hem gedacht. Ze miste haar vriend. 

"Goed weekend Dana," zei ze tegen het meisje achter de balie. 

Dana keek op van haar computerscherm. "Goed weekend Jasmijn," zei ze terwijl ze naar haar zwaaide. 

Dana was een aardig meisje en Jasmijn kon erg goed met haar opschieten. Misschien kon ze eens vragen of Dana buiten het werk tijd had om iets samen met haar te doen. Ze kon wel een goede vriendin gebruiken. Want Justin was ze kwijt. 

Jasmijn liep naar buiten. Sinds een paar dagen liep ze van haar huis naar haar werk. Dat was ongeveer tien minuten en viel dus best wel mee. De zon scheen fel maar er stond toch een klein windje waardoor het niet bloedheet was. Zachtjes floot Jasmijn een wijsje terwijl ze haar tas dichter tegen zich aan trok. 

Elf minuten later stak ze haar sleutel in het slot van haar appartementje en liep ze opgelucht naar binnen. Ze plofte neer op haar bank en sloot haar ogen. Met haar duimen masseerde ze haar slapen. Ze was moe en eigenlijk best toe aan weekend. Maar toch zag ze op tegen haar verjaardag. Zo helemaal alleen in Barcelona. 

Ineens hoorde ze de bel. Wie kon dat nou zijn? vroeg ze zich af. Ze stond op en streek haar rokje glad. Ze liep naar de voordeur. Voordat ze de deur opendeed keek ze door het raampje. Wazig zag ze Justin Kluivert staan. Hij zag er nerveus uit en hij beet op zijn nagels. Ze nam hem even in zich op. Hij droeg een zwart korte mouwen shirtje en een grijze trainingsbroek. Zijn haar zat netjes, ze had het altijd mooi gevonden. Maar zijn ogen stonden treurig. Ze was blij dat hij haar niet kon zien staren. Dat zou ongemakkelijk worden. 

De laatste keer dat ze hem gezien had was bij die kermis. Daar was het erg ongemakkelijk geweest. Jasmijn was de eerste dagen opgelucht dat ze hem niet meer was tegengekomen maar ze bleef een rotgevoel houden. Misschien had Justin het gewoon perongeluk gezegd of was hij gewoon jaloers. Ze konden best vrienden zijn toch? 

Justin draaide zich om. Hij dacht dat Jasmijn niet thuis was. Snel opende het meisje de deur. 

"Wacht!" zei ze. 

Justin draaide zich om. "Jasmijn?" er klonk een vragende toon in zijn stem. 

"Justin." Jasmijn sprak zijn naam langzaam uit. 

Justin keek Jasmijn aan. "Mag ik.." 

Voordat hij de zin af kon maken onderbrak het blonde meisje hem. "Kom binnen." 

Ze stapte opzij en Justin liep naar binnen. Zijn handen trilden en Jasmijn kon aan hem merken dat hij niet helemaal op zijn gemak was. Hij ging op de bank zitten.

"Wil je wat drinken?" vroeg Jasmijn aan hem 

Justin schudde zijn hoofd en klopte naast hem. "Kan je zitten? We moeten praten." 

Jasmijn knikte en ging naast hem zitten. Hij keek haar aan en Jasmijn voelde zich ongemakkelijk worden. 

"Het spijt me," mompelde Justin. "Het spijt me van alles. Ik had niet moeten zeggen dat ik Jorik niet vertrouwde. Het is gewoon.." 

Jasmijn onderbrak hem. "Het is al goed Justin." 

Een grote glimlach verscheen op het gezicht van Justin. "Deze week was echt een hel. Ik heb je echt zo erg gemist." 

Hoe Jasmijn dit op moest vatten wist ze niet. Vond Justin haar leuk of was ze gewoon een goede vriend van hem? 

"Ik heb jou ook gemist," zei ze naar de waarheid. Ze had hem zeker gemist. "Wil je blijven eten?" 

Justin knikte. "Prima hoor. Zal ik pizza bestellen?"

Jasmijn knikte. Het viel Jasmijn op hoe goed de jongen haar kende. Jorik wilde nooit pizza voor haar bestellen. Ze moest stoppen met Jorik te vergelijken met Justin. Ze waren anders en dat moest ze accepteren. Voor nu was ze blij dat ze haar beste vriend weer terug had. 

"Joehoe!" de stem van Justin haalde haar uit haar gedachten. 

Jasmijn knipperde met haar ogen. "Huh? Wat?" 

Justin begon te lachen. "Of je nog steeds zo van pizza Hawaii houdt?" 

Jasmijn stak haar duim op. Natuurlijk hield ze nog steeds van pizza Hawaii, dat was echt haar verslaving. 

"Zullen we een film kijken?" vroeg Justin nadat hij gebeld had. 

Jasmijn knikte. "Prima. Kies jij maar wat uit." 

Tien minuten later zaten de twee Catch me if you can te kijken op de bank. De bel ging. 

"Ik ga wel," zei Justin. 

Jasmijn knikte. "Mijn portomonee zit in de tas aan de kapstok."  

Ze zette de film op pauze en hoorde Justin in de gang praten tegen de pizza bezorger. Waarschijnlijk niet zo'n knapperd als Jorik bedacht Jasmijn met een glimlach. Ze moest Jorik nog bellen die avond, dat mocht ze niet vergeten. Hij was eerder al boos geworden toen ze hem drie dagen achter elkaar niet had gebeld. 

"Hier zijn ze!" zei Justin vrolijk terwijl hij haar een pizza gaf. 

En ze gingen verder met het kijken van de film. Het was weer net zoals daarvoor alleen merkte Jasmijn dat de vlinders steeds sterker werden. Hoe ging ze dit ooit uithouden?