Barcelona // J. Kluivert

Vijf

- 2 jaar eerder uit de ogen van Justin - 

Het was vroeg toen hij wakker werd van de ringtone van zijn telefoon. Hij knipperde met zijn ogen en zag Jasmijn op zijn borst liggen. Wat lag ze lief te slapen, dacht hij. Zo gelukkig was hij dat ze nu eindelijk de zijne was. Maar toen hoorde hij zijn telefoon weer. Snel pakte hij hem want hij wilde het slapende meisje niet wakker maken. 

"Met Justin," zei hij zachtjes. 

Zijn hand gleed door de lange haren van Jasmijn en hij draaide een plukje rond zijn vinger. 

"Ik sta beneden. Kan je even de deur open doen?" Een bekende stem klonk door de telefoon. 

Het was Remi, de zus van mijn ex-vriendin Lana. Een vreselijk mens was het maar Lana wilde dat Justin op haar zou letten. Remi was haar oogappeltje. 

De jongen zuchtte. "Ik kom er al aan." 

Met moeite probeerde hij onder Jasmijn vandaan te komen zonder haar wakker te maken. Het lukte, gelukkig. 

"Ik kom er zo aan. Blijf nog maar even slapen," fluisterde hij waarna hij een kleine kus op haar voorhoofd drukte. 

Hij sprintte de trap af en beneden aangekomen opende hij de deur. 

"Zo, zo," floot Remi. "Je ziet er lekker uit hoor." 

Justin zuchtte en keek haar beneden. Hij was vergeten iets aan te doen en stond dus nog in zijn boxer. 

"Kom nou maar binnen." 

Het meisje stapte binnen en liep langs Justin heen de kamer in. Brutaal, dacht hij terwijl hij de voordeur sloot en achter haar aanliep de woonkamer in. Ze ging op de stoel aan de grote eettafel zitten. Haar lange blonde haar had ze gekruld die dag. Justin moest toegeven dat hij het er wel leuk uit vond zien. Maar haar karakter verpestte alles voor hem. Ze was een heks. 

"Mijn moeder vroeg of ik bij je langs wilde gaan," begon Remi. 

Justin zuchtte. De moeder van Lana en Remi was eigenlijk een kopie van Remi. Ze wilde eerst helemaal niet dat Justin een relatie met Lana zou krijgen. Lana was veel te goed voor een jongen als Justin, dat had ze gezegd. Maar toen ze merkte dat Justin een voetballer was stemde ze maar al te graag in. Want ja, geld was hetgene waar ze het meest van hield. 

"Je moet even tekenen voor de schadevergoeding," zei ze terwijl ze een verkreukeld papiertje uit haar zak haalde. "Hier is een pen." 

Justin krabbelde zijn handtekening op het papier. Het was inderdaad zijn schuld dat het meisje gestorven was en daarom zou hij alles betalen wat moest. Ook al zou dat zijn schuldgevoelens niet wegnemen. 

"Mijn moeder vroeg ook of je even langs kwam om wat dingen door te spreken," ging Remi verder. 

Justin schudde zijn hoofd. "Dat kan echt niet!" zei hij. "Mijn vriendin zit boven!" 

Hij wilde zo snel mogelijk weer terug naar Jasmijn. Ze lag nu alleen boven op zijn bed en hij kon niet wachten om weer terug naast haar te liggen en met zijn hand door haar prachtige lange mooie blonde haren te strijken. 

"Ach toe! Even!" Remi keek hem smekend aan. 

Justin zuchtte. Nee, echt niet. Ineens, helemaal uit het niets voelde hij haar plakkerige lipgloss lippen op de hare. Meteen duwde Justin haar weg. Wat? Waarom? Hij zag Remi grijnzen en keek om. Een schim van Jasmijn rende de trap op. Oh shit! 

"Dit is niet wat het lijkt!" riep hij haar achterna. 

Dit kon niet! Hij wilde haar niet kwijt. Justin wist dat Remi hem terug wilde pakken voor wat hij had gedaan bij haar zusje maar op deze manier ... 

Hij stond op en sprintte de trap op. Bij hun slaapkamer aangekomen probeerde hij de deur open te breken. Maar Jasmijn had hem op slot gedraaid. Een dikke traan liep over zijn wang. Dit kon toch niet waar zijn? Eindelijk was hij gelukkig, eindelijk had hij het fijn. Maar nu niet meer. Nu was hij het meisje waar hij zo verliefd op was kwijtgeraakt door zijn eigen stomme schuld. Het verleden bleef hem achtervolgen. 

"Jasmijn laat me het uitleggen!" riep hij terwijl hij op de deur bonkte. 

"Laat me erdoor Justin!" hoorde hij haar zeggen. 

Hij zuchtte en stapte naar achteren. Niets anders kon hij doen dan toekijken hoe zijn liefste vriendin met haar koffer zijn huis uitliep. 

Het voelde leeg zonder haar, zo leeg. Hij zat op zijn bed en probeerde haar voor de honderdste keer te bellen. Maar natuurlijk nam ze niet op. Ze had zijn nummer geblokkeerd en al het contact verbroken. Zou het ooit nog goedkomen?