8ο Κεφάλαιο

79 4 1
                                    


Κατάφερε να της μιλήσει για μερικά λεπτά, όμως ήταν αρκετά.

Η γλυκιά φωνή της Brianne, η οποία δεν θύμιζε σε τίποτα σ' αυτό που είχε ακούσει την τελευταία φορά που της τηλεφώνησε, έκανε την καρδιά της Jane να ηρεμήσει.
Ήταν χαρούμενη που μπορούσαν να συζητήσουν φυσιολογικά.

Ή έστω χωρίς να υπάρξει κάποιος τσακωμός, αφού η αμηχανία ήταν φανερή κάθε φορα που προσπαθούσαν να πουν κάτι.

Της έλειπε πολύ και την πόναγε που έκλαιγε, όμως με γλυκά λόγια και μερικά αστεία που γνώριζε ότι της άρεσαν, δοκίμασε να την χαλαρώσει κάτι που έμοιαζε να πιάνει, ακόμα και αν ήταν για λίγο.

Αφήνοντας το κινητό της στην άκρη όταν πλέον είχε τερματίσει την κλήση, έριξε μια τελευταία μάτια στην τσάντα της, ώστε να σιγουρευτεί πως είχε μέσα ό, τι χρειαζόταν.

Στη συνέχεια, αφού φόρεσε το πιο χοντρό μπουφάν που είχε για να γλυτώσει όσο περισσότερο μπορούσε το κρύο, πήρε τα πράγματά της και κατέβηκε στο σαλόνι.

Οι μέρες είχαν περάσει σχετικά γρήγορα κι αυτό μπορούσε να το καταλάβει απ' το γεγονός ότι το σπίτι τους ήταν σχεδόν έτοιμο.

Οι καινούριοι καναπέδες και τα τραπέζια βρίσκονταν στις θέσεις τους, ενώ ήδη αρκετές κούτες που υπήρχαν παντού στον χώρο, είχαν πλέον αδειάσει και τοποθετηθεί σε μια γωνία του γκαράζ.
Δεν έμεναν πάρα οι τελευταίες λεπτομέρειες και σύντομα, τίποτα δεν θα θύμιζε το χάος που επικρατούσε λίγο πριν.

Πηγαίνοντας προς την κουζίνα, για να πάρει ένα απ' τα λίγα κρουασάν που είχαν μείνει απ' το πρωινό, επέστρεψε στο καθιστικό κατευθυνόμενη προς την εξώπορτα.

"Φεύγεις από τόσο νωρίς;"

Σταμάτησε να προχωράει τη στιγμή που άκουσε τη φωνή της μητέρας της.

Η Connie στεκόταν στην τραπεζαρία, βάζοντας το παλτό της και την κοιτούσε απορημένη.

Η γυναίκα έμοιαζε και η ίδια να αισθάνεται πιο άνετα στα νέα της καθήκοντά όσο περνούσε ο καιρος.
Απ' την πρώτη της μέρα ως διευθύντρια σε μια απ' τις πιο καλές εταιρίες υπολογιστών της χώρας, οι υπάλληλοι έδειχναν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι μαζί της.
Όταν της το είπε αυτό, η Jane κατάλαβε πόσο περήφανη πρέπει να ήταν για τον εαυτό της, μιας και δεν σταματούσε να χαμογελάει όλο το βράδυ.

"Ναι. Αν περπατήσω αργά νομίζω θα φτάσω στην ώρα μου " της απάντησε μετά από λίγο.

"Μπορώ να σε πάω αν θες"

The moment we fell in loveDonde viven las historias. Descúbrelo ahora