The moment we fell in love

14ο Κεφάλαιο

Την είχε περάσει σίγουρα για χαζή, τουλάχιστον αυτό μπορούσε να καταλάβει απ' το μπερδεμένο ύφος που είχε η καστανόξανθη γυναίκα στο πρόσωπό της.

Το χειρότερο ήταν, πως αντί να κάνει τουλάχιστον κάτι, ώστε να αλλάξει την πιθανή, κακή εντύπωση που πρέπει να είχε η ίδια για εκείνη, απλά στεκόταν μπροστά απ' την είσοδο του μαγαζιού κοιτάζοντάς τη.

Τα ίσια μαλλιά της, τα οποία είχε πιασμένα σε μια ψηλή κοτσίδα, τα απαλά χαρακτηριστικά της που ήταν αμακιγιάριστα εκείνο το απόγευμα και ελάχιστα κοκκινισμένα από το κρύο, καθώς και τα καφέ, γεμάτα καλοσύνη μάτια της.

Το γεγονός πως δε βγήκε με παρέα απ' την καφετέρια πρέπει να σήμαινε πως είχε έρθει μόνη της.
Για κάποιο λόγο, αυτό της έφτιαξε τη διάθεση.

"Εμ, ναι εγώ είμαι αυτή" άκουσε να της λέει μετά από μερικά λεπτά σιωπής, θυμίζοντας της πως είχαν μείνει κατά κάποιο τρόπο στη μέση μιας συζήτησης.

Μάλλον διασκέδαζε με το ύφος της Jane, αφού στα γεμάτα, ροζ χείλη της υπήρχε ένα χαμόγελο, που χωρίς αποτέλεσμα προσπάθησε να κρύψει.

"Το ξέρω αυτό! Απλά δεν περίμενα να σας δω εδώ"

Η δεσποινίς Darrell, γύρισε το κεφάλι της ώστε να ρίξει μια ματιά στο μαγαζί πίσω της και έστρεψε ξανά την προσοχή της στο πρόσωπό της μαυρομάλλας.

"Έρχομαι συχνά, κυρίως μετά το σχολείο. Βλέπεις ο καφές είναι αναγκαίος, ειδικά όταν έχω να διορθώσω τα τεστ σας" απάντησε η νεαρή γυναίκα, κοιτώντας με νόημα την Jane.

Το κορίτσι δεν μπορούσε παρά να χαμογελάσει.

"Φαντάζομαι πόσα λάθη πρέπει να βλέπετε κάθε μέρα"

"Αρκετά για να έχω παράπονα από τη μισή τάξη τουλάχιστον. Νιώθω ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα απ' ότι τους μαθαίνω" .

Όταν το είπε αυτό, κούνησε το κεφάλι της αποδοκιμαστηκά και μ' ένα μικρό παράπονο στη φωνή της. Παρ' όλα αυτά, η Jane πίστευε πως η καθηγήτρια γνώριζε ότι δεν είχαν όλη την ίδια όρεξη για το μάθημά της.

Δεν ήξερε πραγματικά τι μπορούσε να κάνει ή να πει για να την κάνει να αισθανθεί καλύτερα, αλλά υπέθετε πως ίσως να μην ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα.

Χώνοντας τα χέρια της βαθιά μέσα στις τσέπες του μπουφάν που φόραγε, δάγκωσε το κάτω χείλος της, κοιτώντας χωρίς ιδιαίτερη όρεξη τα αθλητικά της παπούτσια.

Ίσως έπρεπε απλά να την χαιρετήσει και να μπει μέσα; Άλλωστε δεν είχαν κάτι συγκεκριμένο για να κουβεντιάσουν και δεν θα είχε νόημα να δοκιμάσει να βρει κάποιο θέμα.