Η διαδρομή ως το θέατρο όπου και είχαν ως προορισμό, ήταν ήσυχη.
Γι' αυτό, δεν έφταιγε το άγχος που είχε βρει εκείνες τις μέρες στέγη στην καρδιά της Brianne αλλά περισσότερο το γεγονός πως το άτομο που οδηγούσε δίπλα της, ήταν η Emilie.
Αν και η γυναίκα πέταγε μερικά, άσχετα σχόλια όποτε έβρισκε κάτι ενδιαφέρον να πει, θεωρούσε πως ήταν κάπως άβολα να πιάσει κουβέντα μαζί της.
Είχε φτάσει η μέρα της παράστασης.
Το πρωί, όταν σηκώθηκε για να πάρει ένα γρήγορο πρωινό και να ετοιμάσει την τσάντα της, η Emilie ήταν ήδη ξύπνια και είχε επιμείνει να την συνοδέψει.
Αρχικά αρνήθηκε, άλλωστε ήξερε πως να πάει οπότε η πρόταση που της έκανε δεν την ενδιέφερε.
Όμως, για μια φορά μετά από τόσο καιρό η μητέρα της είχε υπάρξει καλή μαζί της, χωρίς τη διάθεση να την εκνευρίζει όπως φρόντιζε συνήθως να κάνει.
Επιπλέον, δεν ήταν πως η Brianne δεν χρειαζόταν καθόλου τη συντροφιά της γυναίκας στη ζωή της.
Γιατί τελικά, όσο περίεργες κι αν είχαν υπάρξει οι σχέσεις μεταξύ τους, πάντα της έλειπε όποτε έφευγε απ' την πόλη, ακόμα κι αν αυτό το αίσθημα διαρκούσε μόνο για λίγο.
Έτσι, χωρίς πολλά λόγια την ακολούθησε ως το μαύρο, σχετικά καινούριο αυτοκίνητό της και φύγανε.
Όσο για την παρέα της, τα κορίτσια είχαν επιβεβαιώσει πως πράγματι δεν θα έχαναν τον διαγωνισμό.
Φυσικά, ήταν μια συγκεκριμένη κοπέλα που η Brianne είχε την ανάγκη να βρίσκεται εκεί, ένα πλάσμα που σήμαινε για εκείνη ευτυχία.
Αλλά αν ήθελε να πάει η παράσταση καλά, έπρεπε ν' αφήσει τις ανάγκες της στην άκρη μιας και η Jane δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει.
"Με αυτά τα μούτρα, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χαλάσεις την εικόνα της σχολής σου"
Η νεαρή χορεύτρια, που είχε το βλέμμα της στραμμένο μπροστά ένιωσε τα μάτια της να στριφογυριζουν.
Πάνω που νόμιζε πως για μια μέρα θα μπορούσαν να φερθούν φυσιολογικά η μία στην άλλη.
"Γιατί, τώρα πιστεύεις ότι είμαι η ιδανική μαθήτρια;" ρώτησε την ξανθιά γυναίκα αφήνοντας στη φωνή της να εμφανιστεί ένας ειρωνικός τόνος.
"Δεν ξέρω" ξεκίνησε να λέει εκείνη, γυρνώντας γρήγορα ώστε να την κοιτάξει. Τα καφέ της μάτια, έψαξαν αμέσως τα πράσινα της κόρης της, μέχρι που έπρεπε να δώσει προσοχή ξανά στον δρόμο. "Φαντάστηκα πως με τόσα, καλά λόγια που έλεγαν κάποτε οι καθηγητές σου θα είχες σίγουρα φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο"
VOUS LISEZ
The moment we fell in love
Roman d'amourΓια κάποιους ανθρώπους η αγάπη είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που υπάρχει στον κόσμο αλλα για κάποιους άλλους ισοδυναμεί με πόνο και θλίψη. Όμως στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο περα από στιγμές γεμάτες και απ'τα δύο, στιγμές που ίσως θέ...
