[TH] This Is Why I Need You

U n i t e d S t a t e s O f America

ฉันทนไม่ไหวกับปัญหาบ้าๆนี่อีกต่อไปแล้ว
ฉัน
จะ
ย้าย
โรง
เรียน

มีแต่คนบอกว่าฉันเกิดผิดประเทศ
ใช่! ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันย่ะ
พวกที่ชอบใช้คำพูดน่าขยะแขยงเหมือนขาของแมงมุมนั้นมักจะชอบแซะฉันกับเพื่อนอยู่เรื่อย และตอนนี้ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป
เพียงแค่ฉันอยู่เฉยๆก็ยังโดนแซะ มีน้ำใจก็โดนแซะ ไม่ให้ลอกการบ้านก็โดนแซะ พูดตรงๆก็โดนมองว่าเป็นคนไม่ดี ฉันจึงตัดสินใจได้ว่าฉันไม่ควรไปเสียเวลาทำดีกับคนพวกนั้น ละใช้เวลามาเป็นเพื่อนที่ดีของคนที่เป็นเพื่อนที่ดีของฉันเสียดีกว่า ถึงฉันจะพูดอย่างนั้นแต่จริงๆแล้วฉันก็เสียเซลฟ์ไม่เบานะที่มีคนคิดไม่ดีกับฉัน
แต่ตอนนี้ช่างมันเถอะ เพราะฉันได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้วจ้ะ
บายนะจ๊ะพวกหล่อน ที่ชอบด่าชอบหัวเราะ ฉันจะทำให้ดูว่าฉันสามารถไปได้ไกลและมีชีวิตที่ดีกว่าพวกหล่อน
แต่สิ่งที่แย่คือฉันต้องจากเพื่อนสนิททั้งหลายแหล่ของฉันนี่สิ ฉันเหมือนคนหนีปัญหาเลย แต่ให้ทำไงได้ ผลสอบดันออกมาตอนที่ฉันกำลังมีปัญหาบ้าๆนี่อยู่ แล้วการได้ทุนมันง่ายเสียที่ไหน ฉันต้องรีบคว้าไว้สิ แถมบางทีฉันอาจจะเข้ากับคนที่นั่นได้ดีกว่ารึเปล่า

มาลองดูกันเถอะว่าฉันจะมีชีวิตรอดก่อนจบไฮสคูลหรือเปล่า..

LAX✈

"เออน่าถึงสนามบินแล้ว ไว้เดะถึงห้องละจะเฟสไทม์ไปหา.. บายจ้าบาราบิงบาราบิช"

หลังจากที่ฉันวางสายจากยัยสตางค์กระเทยเพื่อนรักแล้ว ฉันจึงรีบมองหาพี่ชายของฉันซึ่งบอกว่าจะรออยู่ตรงสตาร์บัค แต่ตอนนี้ยังมองหาไม่เห็นเลยจ้า

"ยัยพั้นช์!"

ตายยากจัง

"พี่แอล!"

"โทษที่ให้รอพี่ไปซื้อกาแฟมาน่ะ หิวมั้ย กินอะไรก่อนป่าว"

พี่แอล พี่ชายของฉันที่ยังคงความเป็นผู้ที่อ่อนโยนและห่วงใยน้องสาวอยู่เสมอ

"ไม่ค่ะนุ้งอยากนอนมากเลย จะบอกเด็กเล็กร้องบนเครื่องอ่ะ นอนไม่หลับเลย"

จริงๆนะ นอนไม่หลับเลย สามสิบชม.ของชุ้นหมดไปกับการนั่งฟังเด็กทารกตัวน้อยร้องไห้..

"ก็ว่าอยู่ หน้าเราไม่ไหวแล้ว555 กลับกันเถอะ"

แค่คิดถึงเตียงนุ่มๆชุ้นก็ฟินแล้วค่ะ

เที่ยงอันแสนสดใสในวันถัดมา

ต้องเรียกว่าเที่ยงที่เกือบบ่ายถึงจะถูก คือนอนยังไม่เต็มอิ่มด้วยซ้ำขอสารภาพ
เมื่อบิดขี้เกียจพร้อมกับล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ไปหาอะไรกินที่ห้องครัว
 

  ความจริงที่จะบอกคือเมื่อคืนพอถึงคอนโดปุ๊ปก็หลับเลย กระทงกระเทยเพื่อนรักก็ไม่ได้เฟสไทม์หาอะไรใดๆ เพราะเหนื่อยค่ะ(ขอโทษนะคะบิช)

   กลับมาที่สภาพตอนนี้คือพี่แอลกำลังดูทีวีอยู่ตรงห้องนั่งเล่น ส่วนฉันก็นั่งกินแซนวิชฝีมือตัวเองที่รูปร่างดูเหมือนสก็อตไบรท์มากกว่า

"พั้นช์ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนแล้วอย่าลืมเตรียมกระเป๋าล่ะ"
"ฮรืออออออออออ ไปแล้วเหรอ"

กลัวจังค่ะ กลัวไม่มีใครคบ กลัวเรียนไม่ได้ นุ้ง
กลัวไปหมดด
นี่ก็จะบ่ายแล้วด้วยอยากจะออกไปช้อปเหลือเกิน อุปกรณ์การเรียนสีโรสโกลด์ที่ฉันไฝ่ฝันอยากได้อยากมี มันจะต้องมีขายแน่ๆ แถมเครื่องสำอางประโคมหนังหน้าอีก ฉันแทบจะไม่ได้ขนอะไรจากไทยมาเลย นำมาแค่พวกที่ใช้สำหรับ everyday look เท่านั้นแหละ ใช้แค่นั้นไปก่อนคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง..เพราะเชื่อว่าถ้าฉันขอพี่แอลออกไปซื้อตอนนี้ยังไงก็คงไม้ให้ คงจะพูดว่า วันนี้เราควรพักผ่อนมากกว่านะ อะไรเทือกๆนั้น

ชีวิตของฉันในวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรกันนะ..

_____________
วันละตอนสองตอนแบบไม่ยาวมากนะคะ เนื้อเรื่องอาจจะไม่ได้ละเอียดมากมายแต่หวังว่าน่าจะพออ่านได้นะคะ
จะพยายามไม่ดองนะคะทุกคนขา ถ้าดองมากๆสามารถทักมาทวงได้นะคะ
เยิ้ปๆ