Diğerleri

24- Melek ve Şeytan

Ne kadar yazmayalı asırlar olsa da buraları özlemişim
Bölüm ithafı biricik bebeğim Defne'ye
LaurenDraco
Seni seviyorum bebek💜
💜💜💜
💜💜
💜

Deniz'in ağzından

Kendimi odamdaki terasa atıp derin derin temiz havayı soludum.

Düşüncelerimi kovmak istesem de yapamıyordum. Yaşadıklarım aşırı ağır geliyordu ve daha yeni yeni unuttuğum geçmişim beni ele geçirip dipsiz kuyusunda boğuyordu.

Hani bazı şeyler vardır. Geçmişe gömmüş olsanız bile her hatırladığınızda boğazınıza bi yumru oturmasına sebep olan şeyler. İşte bu da öyle bir durumdu.

Kapının açıldığını belirten sesle yavaşça oraya döndüm. Babam sıkıntılı yüz ifadesiyle yanıma geldi. Benim gibi kollarını trabzanlara dayayarak aşağı bakmaya başladı.

"Bilmiyordum."dedi.

"Bilmediğini biliyorum."

"Oğu- onun senin için ne olduğunu biliyorum Deniz ve seni böyle görmek içimi acıtıyor kızım."

Birkaç saniye bekledikten sonra zorla kendimi toparlayıp konuştum.

"Be-ben herşeyle başa çıktım, biliyorsun. Akla gelebilecek her türlü problemle uğraştım. Ama ben onu asla unutamadım baba. Bu.. bu nasıl desem, kurşun yaradı gibi. Acısı bi süre sonra geçiyor ama orada olduğunu vr daima orada olacağını biliyorsun ya. İşte öyle."derken yanağımdan süzülen bir damla yaşa engel olamamıştım.

"Seni anlıyorum. Annen öldüğünden beri ben de öyle hissediyorum. Senin de öyle hissetmeni istemiyorum. Sen benim kızımsın ve gerçekten seni acı çekerek görmek içimi parçalıyor."dedi. İç cebinden çıkardığı sigaradan önce kendi aldı sonra bana da uzattı. Dudaklarıma yerleştirip yaktıktan sonra derin bir nefes çektim.

"Peki şimdi ne olacak?"dedim sıkıntıyla külü terastan aşağı dökerken.

"İstersen adamlarla konuşur işi keserim. Hiçbir şey senden önemli değil, biliyorsun."dedi.

"Hayır. Ben senden böyle birşey isteyemem. Ayrıca işi kessen bile bu gerçeği değiştirmez. Ben bununla yaşamayı öğrenmek zorundayım."

"O kadar kolay değil Deniz. Ben annenin acısını senelerce atamadım. Hala daha atabilmiş değilim. O kadar kolay değil."dedi sıkıntıyla dumanı üfleyip.

"Biliyorum. Ama olmuyor baba beceremiyorum. Kaç yıl geçti üstünden ama ben onu bir kere bile gördüğümde afallıyorum."dedim.

"Kızım,"diye söze başladığında terasın kapısı tıklanarak açıldı. Vedat bize doğru yaklaştı.

"Erdal bey, konuklarımız sizi sordular. Eğer gelmeyecekseniz gitmeyi düşünüyorlarmış."dedi. Gözleri üstümdeydi. Ne halde olduğumu anlamaya çalışıyordu.

"Bize birkaç dakika daha versinler. Ben biraz sonra geleceğim."dedi babam. Vedat geldiği gibi hızla kapıdan çıktı.

Sigaralarımızdan yakıcı birer nefes daha alırken nikotinin baskıcı hissi damarlarımda dolaşıyordu.

"Aşağı gelmek zorunda değilsin. Seni buna zorlayamam. Hazır olursan gel. Ama istemezsen gerçekten sorun değil. Sana zarar vermek istemiyorum."dedi.

Başımı sallayıp onu onayladım. Sessiz birkaç dakikanın sonunda babam izmariti terastaki sehpanın üstünde duran kul tablasına bastırdı.