İMKANSIZ

Gerçekten yeni bir okula başlamak istemiyordum.Zaten her sene okul değiştirmekten bıkmıştım.Babam ve annemin işleri yüzünden her sene farklı bir şehre,ülkye,kıtaya...taşındık.Neredeyse görmediğim yer kalmadı.İlk başlarda bunun iyi taraflarına odaklanmaya çalışsamda zaman geçtikçe bunu yapmak benim için zorlaşmaya başladı.

Tamam yeni yerler görmek,farklı dilleri öğrenmek belki çok hoş olabilir ama belirli bir arkadaşınızın,kendinize ait bir odanın belkide bir erkek arkadaşın yokluğuda hissedilmiyor değil...Tam olarak bunları düşünürken annem elindeki son koliyide odama bırakıp "Bunlar da bitti.Aşağı inelim de babn bizi yemeğe götürücek."dedi ve tatlı bir şekilde gülümsedi.Malum yeni taşındığımız için yemek yapmaya fırsatıda olmadı diye düşünüp merdivenlerden aşağı inmeye başladım.

Geldik şık bi yerlerlere geldiğimiz için giydiğim kıyafetlerin biraz uygunsuz olduğunu düşünsemde içimden bir ses "Boşveeer"dedi bende onu dinledim.

Sonunda garson siparişlerimizi alıp uzaklaştığında annem ve babam bana ciddiyetle bakıp konusmaya başladılar "Yağmur biz bir karar aldık,bu kararın sonuçları seni pek memnun etmeyebilir bilemiyor-" lafını alaylı gülümsememle kestim"Ciddi misiniz daha nekadar memnun olmayabilirmişim?!Yine taşınıyoruz değil mi?" dedim.Annem "Aslına bakarsan bidaha taşınmıyacağımızı söyliyecektik." İçimden mutluluk dansı yapmaya başlamıstım bile derkeeeen birden aklıma o soru geldi "Bu harika niye pek memnun olmayayım ki?" dedim.Babam tok sesiyle "Biz ayrılmaya karar verdik."dedi.Sanırım beynim zonklodu.Boğazım kuru kuruya kocaman bi hap yutmuşum gibi..Etkisi bir bardak suyla geçiverdi.Niye mi? Zaten evde olduklarında sürekli kavga ediyorlar,artık bıkmaya basladım onların kavgalarını duymamak için son ses müzik bile yetmez oluyordu.Peki etkisi geçtiyse neden gözlerimin önünü göremiyordum??Eveeet ne güzel gözlerim doldu tam sırasıydi zaten(!)Kalkıp lavoboya gittim,aynaya baktım "Niye ağlıyorum?"diye kendi kendime düşündüm.Belkide onları birarada görmek beni mutlu ediyordu.Herneyse sanırım artik etmeyecek...

Masaya döndüğümde annemin suratı üzgün göründü.Sanırım bana üzülmüştü.Yerime oturduğumda annem "Bu kısa süreli bir ayrılık Yağmur..Sadece deniyicez.Senin iyiliğin için." dedi."Biliyor musunuz?İstediğinizi yapabilirsiniz,ben size karışamam.Sadece sizi yan yana görmek beni mutlu ediyordu ama gerçekten çok kavga ediyorsunuz.O yüzden önemi yok.Ben eve kadar yürüyicem."dedim ve kalktim.Sanırım ya çok olgun yada çok iyi bir yalancı olduğumu düşünüyorlardi.Umrumda da değildi.Şuanda tek düşündüğüm eve gidip uyumakti.