The Marcel acedemie

8. Weg?

Pov joy

Ik zag alles alleen maar wit, het was raar. Ik voelde me licht alsof ik vloog.
Ik hoorde geschreeuw om me heen maar door een soort waas ging alles aan me voorbij.
Ineens hoorde ik een lange piep, ik raakte gek genoeg niet in paniek.

Het was een fijn gevoel, met een plof kwam ik terug in de werkelijkheid. Waar was ik, wat was er gebeurd? Ik landde met mijn voeten in iets zachts en nats. Toen ik stond zag ik dat ik in een grasveld stond. Verbaasde keek ik rond.

'Joy' hoorde ik iemand mijn naam zeggen.

Ik draaide een rondje maar zag niemand

'Ik ben Serena'

Met een ruk draaide ik me om, daar stond een blonde vrouw met blauwe ogen, ze leek precies op mij.

'Sorry maak ken ik jou' vroeg ik haar onzeker.
De vrouw haar blik veranderde meteen. 'Waarschijnlijk niet meer' zuchtte ze. Ik probeerde haar te herinneren maar het enige waar ik aan dacht was hoe erg ze op mij leek. Ik leek namelijk niet op mijn moeder en al helemaal niet op mijn vader.

'Misschien is het beter als je met me meekomt' zei Serena.

Iets in me zei dat ze te vertrouwen was en wou met haar mee maar toen werd mijn zicht lichter alsof er iemand met een zaklantaarn in mijn ogen scheen.