Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar! Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum ♥
Bölüm şarkıları:
Soap&Skin - Me And The Devil
Manchester Orchestra – The Silence
Bonjr - it's ok, you're ok
En derinlerinde Cehennem kabarıyor;
Zira buraya taşıdı
Cehennem'i kendisiyle;
Nasıl uzaklaşamazsa kendinden,
Yer değiştirmekle bir adım bile
Öteye kaçamıyor Cehennem'den.
Tek başıma yürüyordum bu dipsiz çukurda. Sadece sorular vardı ve cevaplar yoktu. Her zaman olduğu gibi. Boynuma bir ağrı saplanıyordu ve yastığım dikenler kaplıydı.
Acı.
Boşluk.
Hissedebildiğim tek şey acıydı. Sersemleticiydi. Aynen öyle, sersemlemiştim. Ne olduğunu anlayamıyordum.
Bedenim acıyı reddetmeye çalışıyordu, tekrar tekrar. Bu ıstırabı saniyeler kovalamasına rağmen, yıllardır kovalıyormuş gibi hissediyordum. Dakikalar boyu bir karanlığa çekiliyordum. Bu da, gerçeğe tutunmamı zorlaştırıyordu.
Bu acı, karanlıktı.
Sessizlik, çığlıktan daha güçlüydü.
Bu boşluk, dipsiz bir kuyuydu.
Varlığım, tuzla buz olmuş cam parçaları gibiydi. Bir rüzgar estiği zaman, bambaşka bir yere sürükleniyordu. Sürekli karmaşa yaşıyor olmam büyük bir kaosa yol açıyordu. Nyx, Kaos'un kızıydı. Nemesis'te Nyx'in. Kaos senin atan.
Düşüncelerim, yıllar boyunca yaşayarak kök salmış bir ağaca benziyordu. Birçok dalı vardı ve bu dallar bölünüyordu. Ama hepsi aynı yere iniyordu. Köklere.
Benim düşüncelerimin hepsinin de bir kökü vardı. Nasıl bir ağacı, köklerini sulayarak büyütüyorsak, benim düşüncelerimin suyu da, acıydı.
Kafamın içerisinde bir uğultu vardı. Düşüncelerin uğultusu. Gece koyusu gözlerin uğultusu.
Sessizlikte güçleniyordum.
Sessizlik için, eğer çok büyük kırgınlıklarınız varsa büründüğünüz şey, derler. Acaba kırılmış mıydım? Kırılmalı mıydım? Yoksa bu düşünce tamamen yanlış mı?
