Gekidnapt

Hoofdstuk 7

~Edited 20-11-2018~

'Gefeliciteerd zoon',  hoor ik ergens in de verte een ijskoude stem zeggen. 'Je cadeau ligt in de inloopkast. Wacht even met halen tot ik weg ben. Oh ja en vergeet niet: dit is ons afscheid. Vanaf nu besta ik niet meer voor jou en jij niet meer voor mij, begrepen?'

Langzaam kom ik bij mijn positieven. Het kost me slechts enkele seconden om me de afgelopen gebeurtenissen voor de geest te halen. Het verbaast me dan ook niks dat mijn armen en benen aan elkaar gebonden zijn en dat er iets van tape of zo op mijn mond geplakt zit. 

Toch kan ik het niet helpen dat ik enigszins in paniek raak. Understatement of the year.

Ik moet hier weg zien te komen en zo snel mogelijk! Helaas zie ik geen hand voor ogen. Waar ben ik?

Ik probeer overeind te komen en als ik met enige moeite op mijn knieën zit, probeer ik de touwen rond mijn armen los te maken. Het resultaat is echter dat ze alleen maar strakker en pijnlijker om mijn polsen knellen. Ik verschuif een beetje en voel opeens iets zachts tegen mijn voorhoofd. Wat is dat?! Van schrik val ik terug in mijn eerste positie. Een luide bons is te horen. 

Mijn hartslag schiet als een razende omhoog. Rustig blijven. Rustig blijven. Rustig blijven. Hamert het in mijn hoofd, maar mijn hart bonkt in mijn keel. Ik heb nooit in spoken geloofd, maar hier zou ik die gedachte nog wel kunnen herzien.

Ik blijf in een foetus-houding liggen en probeer zo onopvallend mogelijk te ademen. Plotseling dringen de woorden van mijn kidnapper pas tot me door. Hij zei dat hij wegging tegen zijn zoon. Laat hij mij hier achter? Veel tijd om er over na te denken krijg ik niet. Ik hoor een deur van het slot gaan en in no-time is de plaats waar ik ben te zien in zijn volle glorie. Het licht flitst aan. Mijn ogen schieten omhoog en ik realiseer me meteen dat het spook een T-shirt was. Ik lig in een mega-inloopkast. In een andere situatie had dit hilarisch geweest. Niet in deze situatie. 

Ik zie benen naar me toe komen lopen. Zo goed als het gaat druk ik mezelf tegen de wand, maar de grijze Adidas schoenen stoppen toch onherroepelijk voor mijn neus.

'Huh?', hoor ik een verrassend zware mannenstem zeggen. Ik zie een hoofd en twee sterke gespierde armen die dichterbij komen.

Uit angst knijp ik mijn ogen stijf dicht in de hoop dat het nog steeds werkt, zoals vroeger: als ik jou niet zie, zie jij mij ook niet. Maar nee, uiteraard werk dat niet. Ik voel zijn warme handen op mijn armen en ik word omhoog getrokken. Met een ruk trekt hij het duct tape van mijn mond en ik slaak en kreet van pijn. Mijn ogen vliegen onmiddellijk open en ik staar in twee diepblauwe ogen. Na een tijdje  akward in elkaars ogen gestaard te hebben, zegt hij: 'Zo'n bijzonder cadeau heb ik volgens mij nog nooit gehad.' Terwijl hij het zegt, lacht hij hees. 

Vervolgens sleurt hij me mee de kast uit. Hij smijt me praktisch op het bed. Behendig snijdt hij daarna de touwen rond mijn polsen los. 

Ik masseer mijn polsen één voor één. Er zijn duidelijk striemen op te zien, maar dat is wel het laatst waar ik me druk om maak. Het enige wat nu door mijn hoofd galmt is dat ik hier weg moet zien te komen en het enige wat ik zie is zijn diepblauwe ogen die dreigend in de mijne priemen.

Daar ben ik weer! Hopelijk zijn jullie nog niet gestopt met lezen :). Sorry dat het zo lang heeft geduurd voordat er weer een update was! Als je het leuk vond, vergeet dan niet te stemmen ;) Dankjewel alvast!