Gekidnapt

Hoofdstuk 9

~Edited 20-11-2018~

'We hebben nog geen kennis gemaakt', begint hij. Hij steekt zijn hand naar me uit. Aarzelend pak ik hem vast. 'Mijn naam is Noah', zegt hij. Terwijl hij expres, vermoed ik, mijn hand bijna prut knijpt, kijkt hij me afwachtend aan. Ik kijk hem alleen maar aan. 'Je naam?' vraagt hij ongeduldig. 'Eef', ik schraap mijn keel, 'Evy.' Het komt er alsnog schor uit.

'Oké Evy, voor nu een paar regels waar je je aan moet houden. Straks als we thuis zijn dan leg ik de rest wel uit.' 'Thuis?' vraag ik verbaasd. 'Jouw nieuwe thuis ja, dit hier is niet mijn huis. Ik woon met nog een paar andere jongens in een villa een eindje verder waar we nu naartoe gaan.'

Ik snap er niks meer van. Hoe kan dit niet zijn huis zijn? Het leek alsof die kleren wel van hem waren en de slaapkamer was zeker wel van hem.

'De regels zijn simpel. Trek niet de aandacht van andere mensen wanneer je naast me zit. Als er een smeris komt dan doe je alsof je slaapt en wanneer je toch laat merken aan wie dan ook dat je hier niet voor je plezier zit, gaat dit niet prettig voor je aflopen, oké?' 

Ik knik zacht en ik word al bijna blij, want mijn uiterlijk zullen ze toch wel herkennen? Waarschijnlijk ben ik volop in het nieuws. Dit wordt mijn laatste uurtje met Noah en uiteindelijk zal het dan allemaal best meevallen! Hoewel net de tranen nogal hoog zaten, voel ik weer fijne energie door mijn lichaam stromen.

'Wat zei je?' vraagt Noah uit het niets. 'Huh? Niks', mompel ik verbaasd.

'Ik wil dat je voortaan niet meer knikt als ik iets aan je vraag, maar dat je hardop antwoord geeft, oké? beveelt hij.

Ik wil bijna weer knikken, maar dan bedenk ik me: 'Ja'. 

'En heb je begrepen dat je je dus moet gedragen?' vraagt hij dreigender.

'Jaha', antwoord ik zacht. Wat een onuitstaanbaar figuur!

Plots klikt hij de gordel van mij weer los. 'Even vergeten', zegt hij met een grijns. Hij haalt een zwarte hoodie tevoorschijn. 'Aantrekken en capuchon opzetten. Stop je haar ook weg.'

Ik kijk van Noah naar de hoodie en van de hoodie naar Noah. Daar gaat mijn hoop. Met alle tegenzin die ik bij elkaar kan krijgen, trek ik hem over mijn hoofd.

Een douchebeurt zou geen overbodige luxe zijn, bedenk ik. Hoelang bij elkaar ben ik nu al weg? Even rekenen... Nog niet eens twee dagen geloof ik. Ik gok 1 dag en een paar uur. Het moet vrijdag zijn, want de avond op school was woensdag. En goed geslapen heb ik ook nog niet echt... Ik wil naar huis, naar mijn pleegouders. Alles was toen veel beter en ik vecht tegen tranen. Mijn vorige leven, zoals ik het nu maar even noem, lijkt al zolang geleden.

Ik leun tegen de comfortabele stoel. De hoodie is veel te groot en ik verdrink er bijna in. Noah praat verder nadat hij de weg opgedraaid is. 'Mijn vader heeft je wellicht vertelt dat hij in een bende zit en dat je daarom mee moest en blablabla. Dat van die bende is overigens waar en het is nog een gevaarlijke ook, maar daar heb ik vrij weinig mee te maken. Mijn boys en ik hebben niet zo'n serieuze gang, hoewel we wel gevaarlijk kunnen zijn. Ik vertel je dit trouwens niet omdat ik zin heb om met je te praten, maar aangezien ik nog lang met je opgescheept zit en geen zin in al je vragen heb, kan ik maar beter in één keer duidelijk zijn.'

Maar voor mij was het helemaal niet duidelijk.
'Hoezo laat je mij dan niet gaan? Jij mag je vader niet eens!' Roep ik uit.
'De relatie tussen mijn vader en mij gaat jou niks, maar de reden waarom er ik je niet kan laten gaan is omdat er nooit bewijs tegen mijn vader en zijn bende geleverd is. Niemand heeft ooit een aanklacht tegen hen gedaan. Ze kunnen dus niet opgepakt worden. Hoe mijn vader dat voor elkaar gekregen heeft doet er overigens niet toe, maar dit is bijvoorbeeld een manier om jou het zwijgen op te leggen ten opzichte van de politie. Als ik jou laat gaan en jij klaagt hen aan dan krijg ik met mijn vader aan de stok. Zo simpel is het.'
Ja, zo simpel als het hele getal van pi uit je hoofd kennen zeker. Ik kijk verdrietig naar de mensen in de andere auto's. Zien ze me niet dan? Kijkt niemand verder naar andere mensen?

De grens tussen vrijheid en gevangen zijn is op deze snelweg slechts twee autodeuren groot. En helaas zit ik aan de verkeerde kant.

-------------------------------------
Hope you enjoyed it! Don't forget to vote!

Reacties zijn ook welkom!