Gekidnapt

Hoofdstuk 37

~Edited 27-11-2018~

Ik schiet overeind, mijn ogen vliegen wild door de kamer. Heel mijn lichaam trilt. Het duurt even voordat ik me realiseer dat er geen gevaar is. Of tenminste, er is geen dreigend gevaar. Ik probeer op adem te komen, maar het kost moeite. Alles leek zo levensecht in de droom, waarschijnlijk omdat het levensecht was. De herinnering aan gisteren doet me rillen. Het is zo duidelijk dat ik, als meisje, de mindere positie hier inneem. Als Noah's mood een klein beetje anders was gisteren zou Wesley gewoon zijn gang gegaan kunnen zijn. Het verdriet van alles weegt opeens zwaar op mijn schouders. Net als gisteren wil ik ook nu mijn emoties in bedwang houden en mijn tranen tegen te houden. Ik knipper verwoed met mijn ogen en bal mijn handen tot vuisten. Mijn lippen bijt ik haast kapot, maar de pijn van de in mijn huid doordrongen nagels en tanden in mijn vlees wint het bij lange na niet van de pijn in mijn hart. Ik stel zo weinig voor.

Ik merk dat mijn wimpers al de eerste tranen uit mijn ogen knipperen. Mijn ademhaling wordt weer onregelmatig en mijn wangen worden nat van de zoute tranen. Ik probeer diep in en uit te ademen, maar de inmiddels diepgewortelde angst staat het me niet toe. Niet alleen mijn hart doet pijn, maar elke cel uit mijn lichaam lijkt zeer te doen.

Ik veeg met de rug van mijn handen de tranen weg, hoewel het niet echt helpt. Er is een kraantje opengezet dat niet meer dicht lijkt te kunnen. Ik trek mijn benen op en sla mijn armen er om heen. Ik duw mijn hoofd tussen mijn knieën. 

En Noah slaapt rustig naast me. Denk ik.

'Evy,' fluistert Noah plotseling naast me. 'Evy, gaat het wel?'

Hij is dus wakker... Beschamend... Ik haal schokkerig mijn schouders op, maar dat ziet hij natuurlijk niet.

Hij knipt het licht aan, waardoor ik lichtvlekken voor mijn gesloten ogen zie. Ik haat hoe zwak ik er uit zie. Ik durf niet opzij te kijken, bang voor Noah's mimiek.

'Zullen we naar beneden gaan en even praten?' bedenkt Noah.

Beneden? Beneden waar iedereen kan komen? Hysterisch schud ik mijn hoofd, mijn tong proeft het zout van mijn tranen. 'K-kunnen... w-we niet... g-gaan s-slapen?' fluister ik stotterend, onduidelijk en met een verstikkende stem. Vreemd genoeg heeft Noah me wel verstaan. 'Het lijkt me niet zo'n goed idee om nu te gaan slapen, maar maak je geen zorgen, het komt goed.'

Het geduld klinkt door in zijn stem en ik verwonder me erover. Ik had verwacht dat hij wel er mee in zou stemmen om gelijk te gaan slapen, omdat hij zich vast niet met mij zou willen bemoeien. Hij vindt me toch alleen maar een last. 

Noah leidt me zachtjes naar beneden, waar het duister me weer in het gezicht slaat. Noah zet gelijk een paar schakelaars om van de lampen in de keuken en schuift een stoel voor me naar achteren. Vervolgens rommelt hij wat bij het aanrecht. Al snel pakt hij ook een stoel en zorgt hij er voor dat we elkaar aan kunnen kijken. Ik huil nog steeds en beschaamd houd ik mijn blik op mijn voeten gericht. Ik weet niet hoelang we hier gezeten hebben in de stilte, maar na een tijdje voel ik zijn vingers onder mijn kin die me gebieden hem aan te kijken. Ik verwacht ergens nog steeds een kille blik, een minachtende grijns die op zijn gezicht te lezen zou staan, maar mijn ogen ontmoeten zijn blauwe die me haast medelevend aankijken.

Hij legt voorzichtig zijn hand op mijn knie alsof hij verwacht dat ik die er gelijk af zou slaan. In een andere situatie had ik dit gedaan, maar iets in me weerhoudt me daarvan. 

'Het is om gisteren, hè?' vraagt hij. Hij snapt in ieder geval waar het omgaat, pluspuntje voor hem, maar dat is niet wat uit mijn mond komt. 'Jij h-hebt heel mijn leven verpest, klootzak,' schreeuw ik. 'Je bedreigt me, je sluit me op in de k-kelder... je laat me alleen met... met...' Oh nee, nee, nee. Opnieuw rollen de tranen over mijn wangen. Ik MOET nu rustig worden, maar hoe doe je dat als je binnen die paar weken dat je vastzit emotioneel een wrak bent geworden. 

Dan doet Noah iets wat ik niet aanzag komen. Hij spreidt zijn armen en knuffelt me, houdt me stevig vast. Mijn hoofd verdwijnt in zijn nekholte, ik voel zijn strakke buikspieren tegen mijn buik. Zijn armen wrijvend over mijn rug. Hij fluistert lieve dingen. En gek genoeg, ontzettend vreemd, voel ik mezelf rustiger worden. Mijn ademhaling gaat minder gejaagd en mijn ogen stoppen met tranen. Het boeit me even niet hoe rot hij tegen mij gedaan heeft. Het enige wat ik nu voel is warmte, veiligheid en dat wil ik nog wel een tijdje zo houden. Helaas laat hij uiteindelijk toch los. 'Gaat het weer een beetje?' Zijn ogen staan bezorgd. 

Ik knik. 

Hij loopt van me weg om even later met twee thee glazen in zijn hand terug te komen. 'Ik hoop dat je er van houdt: kamillethee met honing. Kan je goed van slapen.'

Dankbaar pak ik één van de glazen van hem over. Ik ben dol op thee. We ploffen allebei terug op de stoel waarop we net zaten.

Noah lijkt iets te willen zeggen maar hij bedenkt zich blijkbaar. 

'Hoe moet het nu verder?' hoor ik mezelf vragen.

Noah wrijft eens over zijn kin. 'Ik beloof dat ik de jongens in bedwang houd en dat ze niets zullen doen.'

Maar dat is niet wat ik bedoelde. 'Ik wil naar huis, Noah. Ik trek het niet langer meer.' Ik zeg het niet eens zozeer op een zeurende toon.

Hij kijkt bijna zelf verdrietig. 'Natuurlijk wil je naar huis. Je mist je familie. Je voelt je hier niet veilig en ik zou je zeker willen loslaten. Ik weet alleen niet hoe.'

Om de sfeer niet te verpesten die tussen ons gecreëerd is, zeg ik niet wat er in me op komt. Ik wilde graag tegen hem zeggen dat het echt niet zo moeilijk is om me los te laten. Het is een kwestie van me naar Nederland brengen en afzetten of me gewoon hier in Spanje ergens dumpen. 

Ik krijg ook niet meer eens de kans. 'Bedtijd,' gaapt Noah. Ik loop voor hem uit naar 'onze' slaapkamer. 

'Welterusten,' hoor ik naast me en ik glimlach als ik er aan denk hoe hij net opeens omgeslagen is in een aardige jongen.

'Welterusten,' zeg ik terug, maar ik kan het niet helpen om toch vervelende kriebels voor morgen in mijn onderbuik te voelen. Morgen kom ik Wesley hoe dan ook weer tegen...

---------------------------------------------------------------------------------

Hoihoi,

Weer een deeltje erbij! Al weer een tijdje geleden dat ik geupload heb, maar ja, ondanks de vakantie heb ik het behoorlijk druk (met werken én leuke dingen doen ;)).

Ik heb toch nog tijd vrij kunnen maken, gelukkig!

Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden.

Bedankt voor de votes en reacties en ik hoop dat jullie ook op dit verhaal stemmen ;)

Groetjes!