Gekidnapt

hoofdstuk 4

~Edited 20-11-2018~

Ik deins achteruit totdat ik de wc-deur tegen mijn rug voel. Totaal machteloos en verlamd van schrik blijf ik staan. Tergend langzaam lijkt de deur open te gaan en daar sta ik oog in oog met een man... Ik kan alleen zijn mond en ogen zien, hoewel het te donker is om de kleuren goed te kunnen beschrijven. Doet er natuurlijk ook vrij weinig toe.

'Zo', gromt hij, 'ik dacht dat ik een jongen in z'n kladden moest grijpen.'
Ik verroer me niet op mijn ogen na die elke stap van hem angstvallig in de gaten houden. 'Een meisje... wie had dat gedacht?'
Het liefst zou ik een klap in zijn gezicht geven voor dat gezever, maar mijn armen hangen slap langs mijn lichaam.
Als hij nog drie stappen in mijn richting zou zetten, zou hij me vast kunnen pakken. Hij stopt echter met lopen. Verbaasd knipper ik met mijn ogen, maar ik krijg het Spaans benauwd als hij zijn pistool uit zijn zak te voorschijn haalt. Natuurlijk, ooggetuigen moeten uit de weggeruimd worden. In een flits zie ik mijn leven voorbij schieten, maar ik word niet door een schot uit mijn trans gehaald. Het is zijn stem die me weer 'wakker schudt': 'Liefje, ik stel je voor een keuze, omdat je een meisje bent. Een jongen had ik namelijk al in elkaar geslagen en  meegenomen, maar meisjes mag je geen pijn doen natuurlijk.' Hij geeft me een knipoog en omdat ik moed gekregen heb door wat hij zei: ik word nóg niet vermoord, kijk ik hem boos aan. Hij grinnikt even.
'Óf je gaat vrijwillig mee óf je doet het op de moeilijkere en wellicht pijnlijkere manier.'

Dit gaat één van de moeilijkere keuzes uit mijn leven worden en ik kan dan ook geen woord uitbrengen. Als ik vrijwillig mezelf mee laat voeren, weet ik dat ik een klein stukje van mijn eigen waardigheid zal verliezen en dat is mentaal pijnlijk, maar voor de moeilijkere weg kiezen, terwijl ik nu al weet dat ik geen partij ben tegenover die man is alsof ik mezelf voor de leeuwen werp. Deze keuze kan ik niet maken en haal mijn schouders op.
Ik fluister: 'Laat me asjeblieft met rust! Ik kan toch niets tegen de politie zeggen. Ik weet niks van jullie!'

'Het is al veel te gevaarlijk als je weet dat we er zijn. Dat we terug zijn!'

Terug zijn? Huh? Wacht even. Laat me even denken. Maar het blijft leeg.

Plots schiet er toch een verhaal van mijn pleegouders in gedachten. Misschien weet ik inderdaad toch wie ze zijn. Shit.

-----------------------------------------------------
Ik hoop dat jullie het een leuk deel vinden :).
Sorry dat ik niet heel vaak post, ik ga proberen om het vaker te doen en ik hoop ook dat ik ooit het verhaal af ga ronden!

Enjoy your day everyone 😘