Gekidnapt

Hoofdstuk 42

~Edited 27-11-2018~

Ik kijk hoe zijn handen in zijn haar klauwen. Hoe zijn kaken gespannen staan. 

Zijn mond beweegt langzaam als hij verder praat. Hij lijkt aan het einde van zijn latijn te zijn, maar hij gaat door: 'En dat cadeau, dat was jij. Ik was op het begin niet blij met je - niet persoonlijk, absoluut niet. Het was omdat ik je altijd bij me moet houden. Wil je horen wat mijn vader zei?'

Het duizelt me. Noah moet mij altijd bij zich houden? Ik snap het niet, maar voordat ik iets kan antwoorden, vervolgt hij: ''Laat je haar gaan, dan dood ik niet alleen haar, maar ook jou.' En omdat ik, ondanks alles, nog wilde leven heb ik je altijd bij me gehouden. En daarom kon ik niet het risico lopen om je te laten gaan.'

Zijn ogen zijn vochtig, maar hij huilt niet meer. 'Jij liet me de brief die mijn moeder schreef aan me lezen. Je hoorde me te haten - laten we eerlijk zijn - en jij liet mij de brief van mijn moeder lezen. Ik begreep daar niets van, nu nog steeds niet trouwens. Je had hem kunnen verscheuren of verstoppen, zodat ik hem nooit zou lezen, maar je vertelde me waar ik hem kon vinden. Door de waarheid die mijn moeder daarin schreef, heb ik een hele andere visie op het leven gekregen. Maar ik zit er te diep in om er nog uit te stappen.'

Ik wil hem vertellen dat het helemaal niet te laat is, dat hij er helemaal niet te diep in zit. Maar ik wil hem niet afleiden en daarom laat ik hem begaan. 

'Je wilde met me praten over mijn nachtmerrie, terwijl ik je grootste vijand behoorde te zijn. Je snapte niet waarom ik de ene keer zo aardig kon zijn en de andere keer ongelofelijk vijandig tegenover je stond. Maar ik snapte jou ook niet. Jij, Eef, jij bent te goed voor deze wereld. Jij bent veel te goed voor mij.'

Met beide handen pakt hij mijn gezicht vast alsof ik van porselein ben gemaakt. Mijn wangen tintelen plezierig. 'Eef, je bent een engel.' Mijn ogen spelen een spelletje met zijn ogen en even verwacht ik dat we zullen kussen, maar zo abrupt als hij me vast pakte, zo laat hij me ook weer los.

'Eef?' Zijn stem klinkt vragend.

Ik knik. 'Wat?' 

'Evy, er is nog één ding.' Hij klinkt zo ernstig dat ik gespannen mijn nagels in mijn handpalm druk.

'Er is nog één ding, maar ik weet niet hoe ik dit moet zeggen. Ik heb dit nooit eerder gedaan, dus je moet me helpen.'

Een nerveus lachje trekt over mijn gezicht. 'Ik begrijp niet helemaal waar je naar toe wilt,' fluister ik. Waarom fluister ik eigenlijk?

'Ik wil dat je weet hoe erg het me spijt dat jou dit overkomen is. Ik wil dat je weet hoe erg me alle gemene dingen spijten die ik jou aangedaan heb. Ik heb je belachelijk gemaakt, ik heb je in vervelende situaties gebracht, ik heb je opgesloten, ik heb je bijna geslagen, ik heb je bedreigd. Ik heb alles gedaan om jou kapot te maken.' Hij stopt even en zijn ogen ontvluchten de mijne. 'Ik weet niet eens hoe ik je dit duidelijk moet maken, ik weet niet eens hoe ik mijn verontschuldigingen aan zou moeten bieden.' Hij haalt diep adem en beweegt wat zenuwachtig heen en weer.

Ik lach nu hardop. 'Sorry,' antwoord ik, 'je kan om te beginnen sorry tegen me zeggen. Het klinkt wat weinig, maar als je het echt meent dan is het genoeg.'

Noah begint met me mee te lachen. 'Is het echt zo makkelijk?' Maar hij lijkt nog steeds bergen te zien, want hij haalt opnieuw diep adem en blaast direct weer uit. 

'Sorry.' Het klinkt haast komisch, maar ik voel dat hij het meent.

Toch lijkt hij plotseling wel de woorden te vinden, want hij vraagt: 'Kan je het me vergeven, Evy?'

Ik kan me voorstellen dat de hele wereld me voor gek moet verklaren als ik speels tegen zijn arm sla en bevestigend antwoord geeft. Ik kan me voorstellen dat iedereen zou denken dat ik mijn verstand verloren heb en ach, misschien heb ik ook wel iets verloren ja. Maar niet alles wat je verliest hoeft daadwerkelijk een verlies voor je te zijn. 

En daarom doe ik precies wat de wereld raar zou vinden. Ik sla speels tegen zijn arm en lach: 'Ja, ik kan je het vergeven.'

En dat doe ik ook. Hoe gek het ook mag klinken.

Hij buigt zich naar me toe, vraagt met zijn blik nog eens om toestemming en pakt dan weer mijn wangen vast tussen zijn grote mannenhanden. Hij houdt mijn hoofd een beetje naar achter en zijn warme adem streelt mijn mond. Ik sta op mijn tenen en sluit mijn ogen. Zijn vochtige lippen raken de mijne aan en ik verlies me voor een moment. Ik weet niet hoelang we hier al staan, het enige wat ik voel zijn zijn lippen die de mijne kussen. 

We praten die avond over wie we zijn. We praten over de dromen die we willen volgen. We praten tot we de zon al op zien komen. De storm is helemaal gaan liggen. 

'Zullen we nog even gaan slapen?' gaap ik, wijzend op het veel te kleine tweepersoonsbed. 

'Ik slaap wel op de grond,' biedt Noah aan. 

Ik lach slaperig. 'Ben je mal. Vannacht is één van de weinige nachten dat ik het helemaal niet zo heel erg vindt dat je naast me ligt.'

Noah grijnst een beetje. 'Ik weet nog wel een nacht waarop je het niet erg vond.'

'In je dromen zeker?' 

'Nee, silly, toen je iets te diep in het glaasje gekeken had.'

Ik voel hoe mijn wangen rood worden. Dat is waar ook ja. Door alle dingen die ik als prioriteit gesteld had, was ik dit compleet vergeten. 

'Zullen we het daar niet over hebben?' 

Hij lacht. Zijn lach schalt door het appartement. 'Ik denk niet dat ik dat kan beloven,' knipoogt hij. 'En nu hup, naar bed.'

Voorzichtig neem ik naast hem plaats, maar daar neemt hij geen genoegen mee. Hij slaat een arm om me heen en trekt me diep tegen hem aan. 'Slaap lekker, Eef.' 

'Truste,' mompel ik nog en in niet al te lange tijd val ik in slaap. 

P.o.v. Noah

Ik zie hoe ze meegevoerd wordt door de slaap. Ik kan het niet laten en kus haar op haar voorhoofd. Ze is prachtig. 

Maar deze hele situatie is belachelijk. Evy kan me niet leuk vinden, als je bedenkt hoe wreed ik tegen haar gedaan heb. Ze zoende me waarschijnlijk omdat ze medelijden met me heeft of omdat ze niet helemaal door had wat ze deed. Ze heeft geen reden om mij zelfs maar een beetje te mogen. Als ze vrij is, vergeet ze me onmiddellijk. En ik ga weer terug naar mijn oude leven... 

Ik moet stoppen met haar leuk te vinden. Want als ik haar los laat, dan zal ze me verlaten. En als ik haar hier vasthoud, hoe echt is mijn liefde dan?

De zon staat al hoog aan de hemel en ik heb de hele nacht niet geslapen, maar ook nu doe ik geen oog meer dicht. Ik weet wat ik moet doen. Ik weet het...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo lieve mensjes,

Een ander deeltje!

Klik op het sterretje ;)

En aan alle trouwe lezers: heel erg bedankt voor het lezen!

xxx