Gekidnapt

Hoofdstuk 28

~Edited 24-11-2018~

Achter het glas van de ramen in de woonkamer verwarmt de zon de stoelen. Het lijkt wel alsof het buiten zo'n 25 graden Celsius is, terwijl dat hoogstwaarschijnlijk wel verlaagd kan worden met zo'n 20 graden. Het moet nu ergens halverwege februari zijn.

Ik leun met mijn hoofd tegen de rug van de stoel aan en genietend sluit ik mijn ogen. Heerlijk, dat zonnetje. Ik zou er wat voor over hebben om naar buiten te mogen en vitamine D in te ademen. Ik weet alleen niet of ik het aan Noah durf te vragen. 

Sinds het nachtmerrie-incident heeft hij alleen nog maar kortaf gedaan, niet erg subtiel, want zelfs de andere jongens viel het op. Ze vroegen of er iets tussen ons was voorgevallen, maar allebei ontkenden we het.

En nu zit ik hier dus. Superlui te doen. In mijn eentje.
Plotseling veer ik overeind. Natuurlijk, totaal niet meer aangedacht. Wie weet is de voordeur wel gewoon open. Er is geen code voor nodig, zoals Noah me duidelijk gemaakt heeft.
En er is niemand van de jongens in de buurt, vraag me niet waar ze wel zijn.
Voorzichtig sluip ik naar de deur. Ik heb verder geen plan, helemaal niets, maar ik kom er wel uit als die deur gewoon open kan.
Voordat ik hem probeer te openen, kijk ik eerst door het spionnetje. Straks loopt één van de jongens op het terrein buiten, dat zou wellicht niet zo handig voor me uitpakken.

Mijn hand vindt de deur, maar voordat ik ook maar één verdere beweging kan maken, pakt iemand mijn schouder vast. Noah.

Meteen staat zijn dreigement weer helder op mijn netvlies. 'Als je ooit probeert te ontsnappen zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je een fobie krijgt.'

'Het is niet wat het lijkt,' flap ik eruit. 'Ik wilde alleen eventjes naar buiten.'

Noah draait me om, zodat hij me aan kan kijken en ik kijk bang naar zijn ogen, totdat tot me doordringt dat het Noah helemaal niet is.

Matt kijkt me vragend aan en hij bijt op zijn lip, alsof hij overweegt om Noah er bij te halen. 

'Je wilde weggaan, hè?' 

Ik knik, liegen heeft niet zoveel zin. 'Maar please, zeg het niet tegen Noah.'

Matt krijgt een bedenkelijke frons tussen zijn wenkbrauwen. 'Ik ga niet liegen tegen Noah, maar als hij er niet naar vraagt, dan vertel ik hem het niet. Je kunt beter geen slapende honden wakker maken, weet je.'

Opnieuw knik ik, dit keer met een beginnend glimlachje in mijn mondhoeken. Ik adem opgelucht uit. Bijna was het mis gegaan.

'Noah vroeg trouwens of je zijn slaapkamer wilde stofzuigen. Hij is daar ook.' 

Zacht duw ik tegen de deur van de slaapkamer. Noah ligt op zijn buik op bed. Hij leest een boek, wat voor mij als een verrassing komt. Noah en boeken? Die combi had ik nooit achter hem gezocht. 

Hij kijkt niet eens op als ik de kamer binnenloop en begin te stofzuigen. Alsof ik niet eens besta of alsof hij me intens haat. Ik weet niet wat beter is.

Na tien minuten ben ik helemaal klaar. Ik ruim de stofzuiger weer op. Automatisch loop ik weer de slaapkamer terug in, terwijl ik dat helemaal niet had willen doen. Dit keer kijkt Noah gelijk op. Waarschijnlijk had hij me hier niet terugverwacht.

'Wat moet je?' doet hij kortaf.

'Heb je ook een boek voor mij?' verzin ik snel. En eerlijk, op zich vind ik het zelf ook best een goede vraag. Lezen is één van mijn favoriete bezigheden.

Hij knikt onverschillig. 'Sure,' mompelt hij en duikt in het nachtkastje naast het bed. 'Nog nooit gelezen, maar moet wel een goede zijn.' Toch ziet het boek er vaak gelezen uit. Vreemd.

Twijfelend over het dilemma of ik naar beneden moet gaan of hier moet blijven zitten, doe ik het boek open. Liza Verschoof staat er in. Wie zou dat zijn?

'Wat sta je hier nog?' vraagt Noah bruusk.

Perplex loop ik zonder iets te zeggen weg. Al vanaf moment één mocht hij  me niet zo, maar de laatste tijd... Ik had nooit over die nachtmerrie van hem moeten beginnen. Of nee, nooit over zijn vader.

Nog een beetje verward, begin ik met het lezen van het boek. Een thriller: in tegen stelling tot horrorfilms, ben ik wel echt dol op thrillers. Het duurt niet lang of ik zit helemaal in het verhaal. Plotseling, als ik de volgende bladzij omsla, valt er iets uit het boek. Nieuwsgierig pak ik het op. Het is een dubbelgevouwen papier. Ik vouw hem open en er dwarrelt een pasfoto naar beneden.  Op de pasfoto staat een hele mooie vrouw.

Het papier is gevuld met letters, woorden. Het is een brief. Ik buig me er over en mijn ogen vliegen over de regels, terwijl de verbazing toeneemt. De brief is gericht aan Noah...

Lieve Noah, 

Deze brief schrijf ik op het moment dat ik nog leef. En ik wil je vertellen dat ik ontzettend veel van je houd. Ontzettend veel. Je bent het mooiste geschenk wat ik ooit ontvangen heb. Ook al zal ik je niet lang bij me kunnen hebben.  

In deze brief wil ik iets heel persoonlijks tegen je zeggen en daarom heb ik hem tussen mijn lievelingsboek gestopt, in de hoop dat jij, in tegenstelling tot je vader, wel van boeken houdt...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zozo, zal er nu eindelijk een doorbraak komen in de geschiedenis van Noah? Ik ben heel benieuwd xD. (Net als jullie waarschijnlijk!)

Nog heel even wachten op het volgende hoofdstuk dan maar ;).

Vergeet niet te stemmen! Dankjewel alvast :)