Gekidnapt

Hoofdstuk 29

~Edited 24-11-2018~

Lieve Noah, 

Deze brief schrijf ik op het moment dat ik nog leef. En ik wil je vertellen dat ik ontzettend veel van je houd. Ontzettend veel. Je bent het mooiste geschenk wat ik ooit ontvangen heb. Ook al zal ik je niet lang bij me kunnen hebben.  

In deze brief wil ik iets heel persoonlijks tegen je zeggen en daarom heb ik hem tussen mijn lievelingsboek gestopt, in de hoop dat jij, in tegenstelling tot je vader, wel van boeken houdt...

Ik hoop dat je als je dit leest, eventjes de tijd zult nemen om aan me te denken, ook al ben ik er niet meer. Ik hoop dat je eventjes tot je door laat dringen dat je door mij uiterst geliefd bent, vanaf het moment dat ik je zag. Nee al veel eerder, vanaf het moment dat ik wist dat ik je onder mijn hart droeg.

Zoals je wellicht van je vader te horen gekregen hebt, als je deze brief leest, ben ik overleden aan een ziekte die helemaal niets met de zwangerschap van jou te maken heeft. Ik ben blij, ongelofelijk gelukkig, dat jij levend geboren bent. Veel te vroeg en ook veel te klein, maar je bent een vechter en ik hoop en bid dat alles goed met jou gaat komen. En als je deze brief leest, heeft God mijn gebed verhoort. 

Ergens weet ik dat ik zou moeten stoppen met lezen, omdat dit hartstikke privé is, maar ik blijf maar lezen. Ik kan mijn ogen niet afwenden van de regels.

Ik weet dat je vader niet de man is van wie ik dacht dat hij was. Ik heb hem leren kennen als een humoristische, aantrekkelijke, vrolijke en vooral lieve man. Maar na enkele maanden getrouwd te zijn, betwijfelde ik of ik je vader echt gekend hebt. Ik twijfelde eraan of hij wel echt zo lief was. Ik twijfelde eraan of hij überhaupt ooit van me gehouden heeft. Steeds vaker kreeg ik het idee dat hij vreemdging en dat deed pijn, heel veel. Ik vroeg hem er nooit naar. Daarnaast kreeg ik het vermoeden dat je vader naast zijn normale kantoorbaan, actief was in de onderwereld. Ik had geen idee of hij gewoon 'de loopjongen' was of een veel hogere rang had. En daar, daar vroeg ik wel naar. Ik weet niet of dat slim van me was. Hij werd boos en schreeuwde tegen me dat ik me met mijn eigen zaken moest bemoeien. En daarna ging hij zover dat hij me sloeg.
Vanaf dat moment wist ik, ook al heeft je vader het nooit bevestigd, dat zijn zogenaamde liefde voor mij een dekmantel was om een normaal gezin te lijken.

Die week nam ik afstand van hem. Ik sliep niet meer bij hem in bed. En die week kwam ik erachter dat ik ziek was én dat jij in mijn buik zat. Ik huilde en lachte te gelijk. En ik wist niet of ik het je vader vertellen moest. Uiteindelijk heb ik het gedaan en zelfs hij werd leek even trots. Ik heb hem alleen nooit verteld dat ik ziek was, daar kwam hij later zelf achter door de post van het ziekenhuis. En toen was de verwijdering tussen hem en mij groter dan ooit. Vanaf dat moment was ook mijn liefde voor hem weggegaan, omdat ik altijd liefde voor iemand had die nooit echt geweest is.
Langzaam maar zeker ging het slechter. Nu heb ik denk ik nog maar een paar dagen en in het ergste geval nog minder dan 12 uur. Als ik jou niet gehad had, was afscheid nemen van deze wereld stukken makkelijker geweest, want veel heb ik hier niet. Maar nu ik jou heb, heb ik genoeg.

Ik schrijf je deze brief, in de hoop dat je vader hem niet onderschept, om te vertellen hoe geliefd je bent, omdat ik vrees dat je vader dat niet zal doen. Hij weet niet wat 'houden van' is, tenzij hij veranderd is. Je bent prachtig gemaakt, je bent een wonder. Mijn wonderkind. Ik houd er van als je met je hoofd tegen mijn wang leunt en je blonde haren tegen mijn nek kriebelen. Of als je me met je blauwe kijkers verwondert en vol levenslust aanstaart. Voor mij ben je perfect.

Ik heb een foto toegevoegd van mezelf, zodat je mij in kan beelden, van hoe ik was geweest.

Lieve Noah, wat je ook doet. Ga niet op het verkeerde pad, zoals je vader. Heb respect voor je medemens en vooral voor de vrouw. Als je ooit op iemand verliefd wordt en zij op jou, ga er voor de volle 100% voor. Probeer haar geen pijn te doen. Laat haar merken dat je van haar houdt. (Ook dit zal je vader je nooit geleerd hebben)

Ik zou je nog honderdduizend dingen willen schrijven. Ik zou je nog miljoen minuten in mijn armen willen houden, maar dat zal niet gaan. Ik ga je loslaten. Ik vertrouw je toe aan de man die mij nooit gelukkig heeft gemaakt. Maar als God over je waakt, zal het goedkomen!
Mijn kracht begint af te nemen. Ik moet nu stoppen met schrijven en snel deze brief in het boek verstoppen voor je vader komt.

Lieve Noah, ik houd van je.
Je moeder.

Ik veeg een traan weg die ongemerkt uit mijn ooghoek gerold is. Zou het voorbestemd zijn dat ik deze brief eerst moest lezen?
Ik bekijk de foto nog een keer en kom tot de conclusie dat Noah zijn knappe trekken van zijn moeder heeft.
Ik vouw de brief weer dubbel en stop de pasfoto er tussen. Ik weet wat ik ga doen. Dit maal doelbewust kom ik boven. Noah kijkt me opnieuw geïrriteerd aan.
'Ga weg', bromt hij. Maar dat doe ik niet. Niet nu ik zo ver in zijn leven gekropen ben.
'Noah,' begin ik voorzichtig, maar dwingend. En ik kan me voorstellen hoe vreemd dat voor hem overkomt. Ik die van hem iets eis. 'Dit boek moet je lezen.'
Als hij het verbluft aanpakt, draai ik me om en laat hem achter. Meer kan ik niet doen. Hij zal de boodschap uiteindelijk begrijpen.

En mijn hart gaat uit naar de kleine Noah die opgevoed moest worden door een crimineel. En die misschien nooit geweten heeft wat liefde is. En wat het is om kind te zijn.

-------------------------------------------------
Hoihoi :)

Ik zit zo in de flow van het verhaal dat er nog maar een stukje online komt!

Vergeet niet te stemmen, ondertussen weten jullie vast wel dat ik daar blij van word ;)

Xjes!