Gekidnapt

Hoofdstuk 26

~Edited 24-11-2018~

Hij grijnst gemeen. 'Fobieën, heb je die? Naast opgesloten worden in het donker dan.'

Mijn mond word droog en moeizaam probeer ik te slikken. 'G-geen.'

Waarom stelt hij deze vraag?

Noah vouwt zijn armen over elkaar en kijkt me strak aan. 'Mooi zo, want weet je Evy,' hij brengt zijn hoofd gevaarlijk dichtbij, 'als je ooit nog probeert te ontsnappen zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je er één krijgt.'

Ik kijk hem aan. De spanning van het dreigement vult de ruimte tussen ons. Ik deins een beetje achteruit.

Had hij deze vraag van te voren bedacht? Was dit dan eigenlijk het hele doel van het potje dammen geweest? Me banger maken dan ik al was? Ik trek me los van zijn blik en schuif mijn stoel naar achter.

Noah kijkt me fronsend aan. 'Wat doe je?'

'Opstaan,' zeg ik droog.

Zonder iets te zeggen wijst hij naar het dambord waar nog twee schijven van hem op staan en de rest van de witte en zwarte schijven liggen rommelig er naast. Nu ben ik aan de beurt om te fronsen.

'Ga je niet opruimen?' vraagt hij alsof ik de schoonmaker ben, maar tegen zijn priemende blik durf ik me niet te verzetten. Langzaam stapel ik met trillende vingers de witte damschijven op om ze vervolgens in een doos te gooien. Hij knikt goedkeurend, terwijl hij zelf ook damschijven op gaat stapelen. Hij neuriet zachtjes een liedje wat me niet bekend voor komt. Gaat hij nu doen alsof we beste vrienden zijn? Een verdrietig gevoel overvalt me, alsof ik had gehoopt dat we beste vrienden zouden worden. Uiteindelijk. En dat hij me dan vrij zou laten. Op wat heb ik die illusie überhaupt gebaseerd?

***

Ik draai me om en om, maar ik kan de slaap niet vatten. Ik geeuw een keer en nog eens. Het matras op de grond ligt wel lekker, dat is het probleem niet. De jongen op het bed er naast, dat is het probleem. Zijn regelmatige ademhaling zou me rustig moeten maken en me mee moeten voeren naar dromenland, maar dat doet het niet. Het houdt me eerder uit mijn slaap. Steeds hoor ik zijn stem: 'als je ooit nog probeert te ontsnappen zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je er één krijgt.'
Ik huiver, terwijl het zo'n twintig graden in de kamer is. Die jongen, Noah, die daar zo vredig slaapt, waar is hij allemaal toe in staat? Langzaam vallen mijn oogleden toch dicht en word ik meegezogen door de nacht met naast me een jongen die wel een moordenaar kan zijn.

***

'Pap, nee!' Ik zit in no-time rechtovereind op het matras. Ik hoorde duidelijk iemand roepen. Na een paar keer knipperen zijn mijn ogen gewend aan de donkere omgeving. Op wat onrustig gewoel van Noah na lijkt alles precies op hoe het was voordat ik in slaap viel. Plotseling hoor ik weer geschreeuw: 'Pa, stop!' Het klinkt hartverscheurend. En het is me duidelijk van wie die stem is. Noah.

Heel even vergeet ik de haat die gisterenavond nog hevig oplaaide. Op mijn tenen sluip ik voorzichtig naar hem toe en bekijk het tafereel. Hoewel zijn ogen dicht zijn, is aan alles te merken dat hij bang is. Ik knip de schemerlamp aan die boven zijn bed hangt. Zweetdruppeltjes parelen op zijn voorhoofd, de bange trek om z'n mond is nu nog sprekender.

Onzeker over wat ik moet doen, duw ik tegen zijn schouder en ik roep-fluister: 'Noah, word wakker!' Ik heb werkelijk waar geen idee wat ik moet zeggen als hij daadwerkelijk wakker wordt. Hij kreunt, maar zijn ogen gaan nog niet open.

Bang om iets verkeerds te doen, staar ik naar zijn gestalte. Langzaam maar zeker vervaagt de bange trek om zijn mond en zijn ademhaling wordt weer rustiger. Het lijkt erop alsof hij weer normaal slaapt. Opgelucht haal ik adem. Ik kijk nog even naar hem en knip dan de lamp weer uit.

Als ik onder de dekens lig, vraag ik me bezorgd af of dit wel normaal was. Moet ik er morgen naar vragen? Moet ik net doen alsof het niet gebeurd is? Noah kennende zou hier niet of heel vaag op gaan antwoorden, maar ik wil het wel heel graag weten.

'Mijn vader is een klootzak,' schiet opeens bij me te binnen. Dat was wat hij zei. Zouden er herinneringen bij hem naar boven gekomen zijn?

Er hangt echt een mysterie om de relatie tussen hem en zijn vader. Ik wil weten wat er mis is. Ik wil weten waarom Noah nachtmerries heeft. Oké, zijn vader is een gangleider, maar hijzelf toch ook? Het lijkt me niet logisch dat dat het knelpunt zou zijn. Maar wat dan? 

Na een tijdje allemaal rare scenario's bedacht te hebben, realiseer ik me pas wat ik aan het doen ben. Ik ben serieus bezorgd om Noah en waaraan heeft hij dat ook alweer verdiend? Misschien moet ik het maar laten liggen en op de één of andere manier een ander ontsnappingsplan verzinnen. Maar dan wel één die echt werkt, want de dreiging van vanavond staat nog steeds in mijn geheugen gegrift.

Het lijkt me een onmogelijke missie. Al die jongens om me heen. En opnieuw betreur ik het feit dat dat glas zo hard gevallen was.

Moedeloos staar ik naar het plafond. Ik voel me oprecht heel erg ongelukkig. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo lieve lezers,

Hierbij weer een stukje! 

Helaas heb ik weinig tijd om regelmatig te schrijven, want ik heb het super druk momenteel op school. Nog maar een paar weken en daarna toetsweek en zo, dus ja ik moet nog even knallen op school!

en wat denken jullie van Noah? Had hij gewoon een nachtmerrie of zit hier meer achter?

In ieder geval bedankt voor jullie geduld ;) en vergeet niet te stemmen en een reactie achter te laten!

XOXO