Catch Me If You Can (Completed)

CHAPTER 3: THE MASTER OF DISGUISE

Chapter 3: The Master of Disguise

March 2016

~ VICTORIA ~

"Tori..."

Nakatunghay lamang ako sa harap ng malaking bahay na iyon na nasa loob ng subdivision. Kasama ko si Gia at nasa mataas na pader kami ngayon at nakaupo.

"Hoy, Tori..." Saka ko lamang napansin ang pagtawag sa akin nang bahagya niya akong tinulak! Nakakalimutan ba niyang nasa taas kami ng mataas na pader?!

"Ano ba?!"

"Baka matunaw si Cal— Jeremy pala. Exclusive nga pala sa inyo ang Calvin. Baka matunaw si Jeremy diyan sa mga titig mo," nakangising wika niya. Tinapunan ko siya ng masamang tingin ngunit saglit lamang iyon dahil muling napabaling ang paningin ko kay Calvin na ngayon ay pinipingot ng kapatid na si Jewel.

"Mukhang okay lang naman siya. Halika na," wika ko at tumalon pababa. Papalubog na ang araw at kailangan na naming maghanda dahil may balak kaming gawin mamayang gabi.

Tumalon na rin pababa si Gia. "Okay naman siya— pero hindi siya mukhang okay. Tingnan mo nga ‘yong mukha niya."

"Anong problema mo sa mukha niya?"

Ibinagsak ni Gia ang kanyang balikat. "Akala ko ba ikaw ang may pinakamatalas na paningin sa ating mga magnanakaw? Bakit hindi mo makitang may problema sa pisikal na kaanyuan si Jeremy?"

Napasimangot ako sa kanya. Hindi naman niya kailangang sabihin pa na magnanakaw kami— pero, ano nga ba ang problema sa pisikal na kaanyuan ni Calvin? Ang buhok ba niya na ginamitan pa yata niya ng pomada o ano mang bagay upang mahati sa gitna at walang takas na buhok sa gilid at noo? Okay naman ah, kaysa sa ibang mga lalaki ngayon na takot ang butiki sa kisame na mahulog dahil sa sobrang tigas at tulis ng mga nakatayong buhok nila! Siguradong mamamatay sila ‘pag nagkataon!

Pananamit? Hmm, okay naman ang mga damit niya? Hindi sila sobrang yaman ngunit hindi rin naman mahirap. Hindi mumurahin ang mga damit niya at mahilig lang talaga niyang isara lahat ng butones! Ano nga naman ba ang pakinabang ng butones sa damit kung hindi mo gagamitin?

Kung ang salamin niya— dati pa man ay may malabo na itong paningin. Hindi ko maalala kung ano ang sinabi niya sa akin na karamdaman niya kung kaya't mula sa murang edad ay malabo na ang kanyang paningin.

Ang braces niya sa ngipin? Malalaki at sungki ang ngipin niya dati kaya sabi niya ay makakatulong daw iyon upang ipantay ang kanyang mga ngipin. Bilang kabuoang pagsusuri, wala talagang mali sa kanya. Para sa akin ay malapit na siya sa salitang perpekto lalo na't busilak ang kanyang kalooban.

"Hoy! Ayan ka na naman! Huwag na nga lang nating pag-usapan si Jeremy!"

Hinila na ako ni Gia palayo roon. Pinsan ko si Gia. Sabi nila ay magpinsan kami pero meron din namang nagsasabing hindi. Ang alam ko lamang ay lumaki ako kasama siya. Ang kanyang mga magulang ang nagpalaki sa akin, nag-aruga at lahat-lahat. Sabi nila ay namatay ang mga magulang ko noong isang taong gulang pa lamang ako ngunit sabi naman ng iba naming kakilala ay buhay pa ang mga magulang ko at bahagi sila ng isang grupo ng magnanakaw dati.

Namulat at lumaki ako sa poder ng mga Vera. Si Antonio Vera— na mas kilala bilang Sherlock ay isang kilalang gentleman thief. Gayundin ang asawa niyang si Rosalie— o si Irene. Dati siyang notorious na magnanakaw ngunit nagbago nang makilala at maging asawa si Antonio. Malalaking bagay ang mga ninanakaw nila ngunit hindi ko alam kung bakit hindi kami namumuhay ng marangya. Nalaman ko lamang kung bakit nang nasa tama na akong pag-iisip. Nagnanakaw sila para humingi ng commision. Ninanakaw lamang nila ang mga bagay na ninakaw lang din mula sa kasalukuyang may-ari nito. Mangyari ay babawiin nila ang bagay at hihingi lamang ng kaunting commission o kumbaga ay service fee. Minsan naman ay ninanakaw nila ang mga bagay na sa tingin nila ay hindi nararapat sa may-ari.