Forbidden Love || Martin Garrix

4

Point of view Julia

"Hoe zit dat tussen jou en Charelle?" Martijn zucht even.

"Het is nog al ingewikkeld," mompelt hij.

"Ik zal het wel kunnen begrijpen," zeg ik. Martijn zucht opnieuw.

"Charelle is een model, maar vrij weinig mensen kennen haar. ze doet vooral werk in het buitenland. Blijkbaar wilde ze haar meer publiciteit geven in Nederland. Ze zou met iemand bekend gaan daten, die ook wereldwijs bekend zou zijn. Haar management hebben contact gezocht met die van mij en het voorstel gedaan. Nog steeds weet ik niet welke idioot er mee akkoord is gegaan, maar dat is wel gebeurt. Alleen voor haar fame, moet ik met haar daten. Zelfs hier in huis gedraagt ze zich alsof ze verliefd is op mij, terwijl de afspraak was dat we dat alleen buitenshuis zouden doen."

"Jezus, Martijn." Echt waar, ik wist dat hun relatie nep was. Maar om het echt te horen uit Martijn zijn mond is nog erger!

"Fijn om mijn plek te weten." Allebei draaien we ons om. Charelle staat in de deuropening met een tas in haar handen. Martijn staat op.

"Het is waar, Charelle. Je kan mij niet vertellen dat het anders is."

"Ik hou van je Martijn. Waarom zou ik ze anders hebben gevraagd om een relatie met jou aan te gaan," zegt Charelle. Ze zet de tas neer en loopt naar Martijn toe. Echt, dit is walgelijk om aan te zien. Charelle gaat dichter tegen Martijn aan staan.

"Alsjeblieft, Charelle. Ga weg," zegt Martijn. Charelle verstijfd. Ze kijkt even naar mij. Dan pakt ze haar tas en loopt het appartement uit. Martijn komt naast mij op de bank zitten.

"Sorry voor... dit," zucht Martijn.

"Het is al goed. Jij kan er niets aan doen."

"Wat als ik dat wel kan?"

"Dan zou je dat doen, dat weet ik." Martijn glimlacht. Dan gaat de bel. Martijn staat op en loopt naar de deur. Hij komt terug met twee pizza's.

"Het ruikt zo lekker!" Martijn lacht even. Hij zet de pizza dozen op de tafel en geeft de Margarita aan mij. Ik neem een hap van mijn pizza en oh god, wat is die lekker!

"Dit is echt de lekkerst pizza ooit," glimlach ik. Martijn begint te lachen.

"Daarom bestel ik ook altijd deze pizza's. Ze zijn echt enorm lekker!" Ik knik. Zwijgend eten we onze pizza's op. Na dat de pizza's op zijn, gaan we buiten op het balkon zitten.

"Martijn, waarom ben ik hier eigenlijk?"

"Omdat ik..." Martijn valt even stil. "De afgelopen week kon ik je niet uit mijn hoofd houden. Bij elk dingetje wat ik deed, kwam jij terug in mijn gedachten. Ik wilde je nog een keer zien." Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen en glimlach naar Martijn. "Wat?" vraagt hij verbaasd.

"Ik had hetzelfde." Martijn kijkt mij even verbaasd aan, maar glimlacht dan toch.

"Zou je het misschien leuk vinden om op date te gaan?" vraagt Martijn zachtjes. Hij krabt even op zijn hoofd. Het is schattig om te zien dat hij verlegen is.

"Heel graag zelfs." Ik ga dichter tegen Martijn aan zitten en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. Martijn legt zijn hoofd weer tegen die van mij aan. Zo kijken we naar de skyline van Amsterdam. Dit uitzicht is echt prachtig.

"Wanneer is die date eigenlijk?" vraag ik na een korte stilte.

"Wanneer kan je?"

"Wanneer heb jij tijd? Ik denk dat jou agenda drukker is." Martijn lacht even.

"Ik kan morgen wel, als jij ook kan." Ik knik.

"Ja, ik kan ook wel wel." Dan maar een keer niet naar dansles.

"Mooi. Dan zal ik iets gaan bedenken wat we gaan doen," glimlacht Martijn. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en loopt dan naar binnen. Ik blijf buiten zitten en glimlach. Martijn heeft zojuist een kus op mijn voorhoofd gedrukt. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en maak een foto van het uitzicht, die ik in mijn Snapchat verhaal zet.

"Juul, hoe laat moet je naar huis?" Martijn staat in de deuropening van het balkon. Ik kijk op mijn telefoon om te zien hoe laat het is, half acht.

"Geen idee. Met een half uurtje of zo. Ik moet een half uur met de trein." Martijn knikt.

"Zullen we dan lopend naar het station gaan?"

"Ja, is goed." Ik sta op en loop achter Martijn aan naar binnen. Ik pak mijn tas en trek mijn jas aan. Martijn doet hetzelfde.

"Zullen we gaan dan?" Ik knik. We lopen het appartement uit en gaan met de lift naar beneden. Al pratend lopen we naar het station.

"Bedankt voor vandaag," glimlach ik naar Martijn als we op het perron staan.

"Jij ook bedankt." Ik trek Martijn in een knuffel. De trein komt aangereden. Ik sta al klaar om in te stappen.

"Wacht. Misschien is dit wel handig," zegt Martijn. Hij geeft mij een opgevouwen briefje. Vlug maak ik hem open. Het is zijn nummer.

"Dank je. Ik zie je morgen," glimlach ik en stap in de trein. Martijn zwaait nog even, voor hij zelf weg loopt.