Forbidden Love || Martin Garrix

14

Point Of View Julia

Martijn staat zenuwachtig op en neer te springen. Nog een paar minuten voor hij eindelijk het podium op mag.

"Het komt wel goed," glimlach ik naar hem. Martijn knikt kort. Hij komt naar mij toegelopen en drukt zijn lippen kort op die van mij. Ik glimlach en trek terug.

"Ik houd van je," glimlacht hij naar mij.

"Ik houd ook van jou."

"Beloof me dat je bij Louis, Menno en RJ in de buurt blijft?" vraagt hij zachtjes. Het is schattig om te zien dat hij zo bezorgd is.

"Ja komt goed. Ga jij nou maar optreden." Martijn glimlacht en geeft mij nog een vlugge kus voor hij richting het podium loopt. Louis loopt achter hem aan om foto's te maken. Menno, RJ en Laura komen naast mij staan.

"Ga je mee de zaal in?" vraagt Laura.

"Yeah sure," glimlach ik. Met zijn vieren lopen we de zaal in.

"What's up Ibizaaa!" roept Martijn. De mensen gaan allemaal uit hun dak. Het is zo leuk om te zien! De lazers zijn ook zo vet! We gaan ergens in het midden van het publiek staan. We worden helemaal mee genomen in de vibe. We springen mee op de maat en genieten van de muziek.

•

Mijn benen zijn echt moe van al dat gespring. Ik denk dat als je dit 3 keer in een week doet en gezond eet, de kilo's er van af vliegen. Ik snap niet dat Martijn dit zo lang vol kan houden.

"Maar je gaat nu dus met Martijn mee op tour?" vraagt Laura als we terug backstage lopen.

"Ja, José ging kijken wat ze kan regelen."

"Ze heeft je wel goed te pakken gehad. Ik heb Charelle eigenlijk nooit gemogen. Verwend wijf." Ik lach even.

"Zijn we het daar over eens." Laura lacht ook. We lopen de kleedkamer binnen, waar Martijn net een hap van zijn pizza eet. Goh, dat hebben we dit weekend nog niet gegeten.

"Hi," glimlacht hij droog.

"Ibiza," maak ik zijn zin af. Martijn kijkt mij even niet begrijpend aan, maar lacht dan toch. Echt af en toe...

"Het was echt een hele gave show," glimlach ik naar hem en druk een kus op zijn wang. Ik ga op de bank zitten en pak ook een stuk pizza.

"Waar is je volgende show?" vraag ik aan Martijn.

"Dat is over twee dagen in Amerika. We gaan straks naar huis waar we wat kleding ophalen en dan gaan we door naar Amerika," zegt hij. Ik knik kort.

Na een kort 'pizzafeestje' gaan we terug naar het hotel, waar we onze spullen pakken en dan door gaan naar het vliegveld.

"Vliegen we privé of niet?" vraagt Martijn.

"Tot Charelle geen bedreiging meer is, privé," antwoord José. Martijn knikt.

"Doet je wang nog veel pijn?" vraagt hij dan aan mij. Ik schud mijn hoofd.

"Het voelt een beetje beurs, meer niet."

"Sorry dat Charelle dit heeft gedaan," zegt hij zachtjes. Verbaasd kijk ik hem aan. Waarom zegt hij sorry?

"Jij moet geen sorry zeggen. Het Charelle haar schuld, niet de jouwe." Martijn zucht even.

"Maar ze is wel mijn ex."

"Dan nog. Het is niet jou schuld, oké?" Ik kijk hem recht in zijn ogen aan. Martijn zucht even, maar glimlacht dan toch. Wat kan zijn humeur snel omslaan. Hij trekt mij tegen zich aan en drukt een kus op mijn haar.

Eenmaal op het vliegveld springt Martijn alleen maar in het rond. Hij is zo druk dat het bijna irritant word, maar ik snap hem wel. Hij heeft nog genoeg energie en volgens mij is hij blij om weer naar huis te gaan. Al is het maar heel kort.

"Juul, we kunnen het vliegtuig in!" roept Martijn dan. Ik pak mijn rugzak van de grond en loop achter hem aan.

"Waar gaan we morgen avond slapen?" vraagt Martijn als we richting het vliegtuig lopen.

"Ik neem aan dat jij thuis wilt slapen." Ik kijk hem aan.

"Ik snap dat jij ook thuis wilt slapen. Ik vind het niet erg! Kan ik ook jou ouders zien!" Ik knik.

"Kies jij maar," zeg ik tegen Martijn. Hij is degene die het meeste verlangt naar zijn eigen bed, denk ik.

"Dan gaan we naar jouw hui," glimlacht Martijn. Hij drukt een kus op mijn wang en loopt voor mij het vliegtuig in.

"Martijn! Wacht! Ik wil een foto maken!" Louis komt aangerend met zijn camera. Ik doe een stap naar achteren.

"Julia, ga eens dichter tegen Martijn staan!" roept Louis. Ik ga een trede onder Martijn staan. Hij legt zijn hand op mijn heup. Ik glimlach. Martijn gaat op dezelfde trede als mij staan. Ik kijk hem afwachtend aan. Hij glimlacht en drukt zijn lippen op die van mij.

"Deze foto's ga ik sowieso laten zien bij de bruiloft!" Ik trek terug en kijk Louis verbaasd aan.

"Pardon?"

"Pardon pardon!" zingt hij. Ik schud lachend mijn hoofd.

"En nu dat vliegtuig in," lacht Watse. Ik grinnik en loop achter Martijn het vliegtuig in. We nemen plaats op de twee stoelen helemaal achterin. Ik doe mijn gordel vast en pak meteen mijn laptop te voorschijn, net als Martijn.

"School," zucht ik.

"Werk!" roept hij vrolijk tegelijkertijd als ik zucht. Allebei moeten we lachen. Ik doe mijn oortjes in en zet mijn Spotify op shuffle. Ik open mijn school bestanden en begin aan mijn artikel voor een tijdschrift die we zelf moeten maken.

Ik gaap als mijn artikel af is. Ik kijk om mij heen en zie dat bijna iedereen slaapt, behalve Martijn, Louis en ik. Ik sla al mijn bestanden op en stop mijn laptop terug in mijn tas. Voor mij op de grond ligt een fleece kleedje, wat ik pak en om mij heen sla. Ik leg mijn hoofd tegen Martijn zijn schouder. Morgen weer een dag.