Forbidden Love || Martin Garrix

27

Point Of View Julia 

"Home sweet home," glimlacht Martijn. Ik glimlach en ga naast hem op de bank zitten. De vakantie is omgevlogen. We hebben het echt super naar ons zin gehad. We hebben leuke dingen gedaan en echt genoten. Het feit dat we onze telefoons niet mee hadden, heeft wel echt geholpen om te relaxen. 

"Ik ga nog even de studio in," zegt Martijn. Hij drukt een kus op mijn wang en loopt naar zijn studio. Ik sta ook op van de bank en stop onze vuile kleding in de wasmachine. Ik zet de wasmachine aan en loop naar slaapkamer, waar ik mijn laptop haal. Ik ga in de woonkamer aan de tafel zitten en begin met mijn huiswerk. Ik kan nog mee naar Abu Dhabi en Liverpool, maar daarna moet ik een week naar school om alles af te ronden en als het goed is ben ik dan klaar met school. Watse heeft namelijk geregeld dat ik mijn opleiding eerder kan afronden, zodat ik dan met Team Garrix mee op tour kan. 

Ik zie mijn telefoon oplichten, Louis belt mij. Ik neem op en zet hem op de luidspreker, zodat ik even goed nog door kan gaan met mijn werk. 

"Hey Lou," mompel ik. 

"Juul, heb jij je rijbewijs en heb je een auto?"

"Ja en nee. Wat dan?" Ik hoor Louis schelden. "Louis, wat is er aan de hand?" Ik sla mijn werk op en klap mijn laptop dicht. Ik gris mijn schoenen bij elkaar en trek mijn jas aan. 

"Ik moet naar het ziekenhuis in Den Haag, maar ik heb geen auto en als ik moet rijden krijgen we zeker een ongeluk!" roept hij uit in paniek. 

"Oké, waar ben je nu?" 

"Op het centraal station, maar die focking treinen rijden niet!" 

"Moment, Louis." Ik leg mijn telefoon neer en bel met de huis telefoon naar José. 

"Mag ik je auto lenen want Louis moet met haast naar Den Haag, maar heeft geen auto." 

"Ja, tuurlijk!"

"Thanks, ik kom er nu aan!" Ik hang op en pak mijn mobiel weer. 

"Louis, ik ben er met een minuut of 10."

"Je bent geweldig!" Ik glimlach en hang de telefoon op. Ik stuur Martijn een aapje dat ik naar Den Haag ben, al zal hij het niet lezen aangezien hij in de studio zit. Ik pak de sleutels en ren de trappen af naar beneden. Als een razende fiets ik naar José toe. Ik weet niet waarom Louis naar het ziekenhuis moet, maar ik kan aan zijn stem horen dat het ernstig is. 

José staat al klaar met de autosleutels bij de deur. De auto zelf is ook al uit de garage gereden. 

"Echt, je bent top!" glimlach naar José en geef haar een vlugge knuffel. 

"Bellen hé als ik nog ergens mee kan helpen." Ik knik.

"Zal ik doen." Ik loop naar de auto, die ik start. Zo snel als ik kan rijd ik naar het centraal station waar Louis al op mij staat te wachten. Hij stapt in. Ik kan zien dat hij heeft gehuild. Zo snel als ik kan rijd ik richting Den Haag.

"Wat is er aan de hand?" vraag ik aan hem. Hij haalt even zijn neus op, maar zegt niets. "Zeg het of ik stop de auto," dwing ik hem. 

"Ik werd gebeld door het ziekenhuis dat ze... Ze heeft een aanrijding gehad. ze weten niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Haar verwondingen vielen mee, maar toen begon haar hele lichaam te shaken alsof ze een epileptische aanval had. De dokters zijn met haar bezig, maar ze weten niet hoe lang ze nog heeft," legt hij tussen zijn snikken door uit.

"Wie, Louis?" 

"Onze moeder."