Forbidden Love || Martin Garrix

6

Point Of View Julia

Martijn ligt slaperig tegen mij aan. Na onze date zijn we naar Martijn zijn appartement gegaan, waar we nu op de bank hangen. 

"Ik moet volgende week weer naar Ibiza," mompelt Martijn dan. "En daarna door naar Japan." Martijn gaapt. 

"Zullen we gaan slapen?" Martijn knikt. Hij staat op van de bank en trekt mij mee naar de slaapkamer. Gelukkig heb ik slaapspullen mee genomen. Ik trek vlug mijn trainingsbroek een en een shirt. Ik zet op mijn telefoon nog mijn wekker. Martijn komt uit de badkamer gelopen, ook in trainingsbroek en een shirt. Allebei gaan we onder de dekens liggen. Martijn trekt mij tegen zich aan. 

"Slaap lekker, Juul," mompelt hij. 

"Slaap lekker, Martijn." Hij glimlacht en sluit dan zijn ogen. Ik kijk naar Martijn. Wat hij net zei spookt door mijn hoofd. "Ik moet volgende week naar Ibiza. En daarna door naar Japan." Het tijdsverschil zal enorm zijn. Zal Charelle mee gaan? Ik zucht. Fijn dat hij dit verteld vlak voor we gaan slapen? Hij kan er natuurlijk ook niets aan doen... 

Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen, maar het enige waar ik aan kan denken is dat Martijn straks aan de andere kant van de wereld zit. Het is raar. We hebben niet eens een relatie. We zijn op een date geweest, terwijl hij nog een 'relatie' heeft met Charelle. Ik had nooit gedacht dat ik in zo'n situatie zou zitten. Niemand denk ik. 

***

Ik schrik wakker van mijn telefoon die gaat. In het donker tast ik naar mijn telefoon. 

"Met Julia," mompel ik en gaap even. 

"Hey Juul! Sorry dat ik je bel, maar Kate is net bevallen." 

"Oh my god! Ik kom er aan!" gil ik. Bart, mijn broer, begint te lachen. 

"We zijn in het St. Antonius." 

"Ik kom er aan, Bart. Gefeliciteerd," glimlach ik, ook al kan hij het niet zien. Ik ben gewoon tante!

"Dank je, zusje. Ik zie je straks." 

"Doei." Ik hang de telefoon op en draai mij dan op mijn zijden naar Martijn, die niet meer in bed ligt. Ik stap uit het bed en trek vlug mijn kleren aan. Daarna loop naar de woonkamer, waar Martijn niet is. 

"Martijn?" Hij komt aangelopen vanuit de keuken. 

"Hey Julia," zegt hij verbaasd. 

"Hey. Wil je mee naar het ziekenhuis in Utrecht? Mijn schoonzus is zojuist bevallen," ratel ik en doe mijn haar in een staart. 

"Ja, natuurlijk! Even kleren aantrekken," zegt hij en jogt naar de slaapkamer. Ik bel ondertussen een taxi en stuur Bart een appje dat ik er aankom met iemand. Hij wilt meteen weten wie het is, maar daar reageer ik niet op. Ze zullen het straks wel zien. Ik kijk even op de klok en zie dat het half vier 's nachts is. Zo fijn om dan wakker gebeld te worden. Martijn komt terug de woonkamer in gelopen. 

"De taxi is er met vijf minuten," zeg ik en gaap even. Ik kan best een ochtend mens zijn, maar dit is echt bizar vroeg. 

"Top! Zullen we alvast naar beneden?" Ik knik. Martijn pakt zijn sleutels en telefoon en dan lopen we het appartement uit. We stappen in de lift en gaan naar beneden. Voor de deur staat de taxi al. We stappen in en ik geef het adres van het ziekenhuis door. 

"Waarom was jij eigenlijk al wakker?" vraag ik aan Martijn. 

"Muziek. Ik werd wakker met een melodie en moest meteen de studio in." Ik grinnik. Ik leg mijn hoofd tegen Martijn zijn schouder aan. 

"We hebben helemaal geen cadeautje," mompel ik en gaap. Martijn lacht even. 

"Het is vier uur 's nachts, Juul. Alle winkels zijn dicht." Ik kan alleen maar gapen en knikken. 

***

"Juul, we zijn er." Ik open mijn ogen en kijk Martijn aan. 

"Waar zijn we?" vraag ik verbaasd en wrijf even in mijn ogen. 

"Het ziekenhuis. Voor je schoonzus en je broer." Oh ja, dat is ook zo. Ik glimlach en wil de taxi betalen, maar Martijn pakt het geld uit mijn handen. 

"Ik heb al betaald," zegt hij en geeft mij het geld terug. Een beetje verbaasd stop ik het geld terug in mijn portemonnee. Beide stappen we uit de auto. 

"Dat had niet gehoeven," zeg ik en pak voorzichtig zijn hand vast. 

"Toch wel," glimlacht Martijn. We lopen het ziekenhuis binnen en bij de balie vraag ik waar mijn schoonzus Kate ligt. We worden naar kamer 245 op de tweede verdieping gestuurd. Met de lift gaan we naar boven. Als we de lift uitstappen, zie ik mijn moeder al op de gang staan. 

"Mam." Glimlachend loop ik naar haar toe. Ze glimlacht naar ons. Ik laat Martijn zijn hand los en geef haar een knuffel. 

"Gefeliciteerd oma," lach ik. Ze begint hard te lachen. 

"Wie heb je bij je? Ik dacht dat je bij Emma zou slapen." 

"Ja, daarover... Ik sliep niet bij Emma. Mam, dit is Martijn. Martijn, dit is mijn moeder," stel ik ze vlug aan elkaar voor. Martijn geeft mijn moeder een hand en stelt zich voor. 

"Hier praten wij later nog over," fluistert mijn moeder naar mij. Ik knik kort. 

"Mogen we naar binnen?" vraag ik dan. Ze zucht en knikt. Opnieuw pak ik Martijn zijn hand vast en loop de kamer binnen. Bart zit op een stoel naast het bed waar Kate in ligt. 

"Hey Juul en..?"

"Martijn, dit is mijn broer Bart en mijn schoonzus Kate," glimlach ik. Ze geven elkaar vlug een hand. 

"En jij bent Julia haar vriend?" vraagt Kate glimlachend. ik voel mezelf verstarren. Wat Martijn nu ook als antwoord gaat geven, het gaat zorgen voor enorm veel vragen. 

"Ja," zegt hij en ik hoor de trotsheid in zijn stem. Oh god. Dit kan niet waar zijn. 

"Wat leuk!" Ik knik kort en pers een glimlach op mijn gezicht. "Maar waar is die mooie baby van jullie?" Bart en Kate beginnen allebei trots te glimlachen. 

"Ze is nog even weg voor onderzoek, maar Sophie is nog even weg voor onderzoek," zegt Bart.  

"Wat is haar volledige naam?" vraag ik aan Bart. 

"Sophie Julia van Kerken, als je dat niet erg vindt natuurlijk."

"Echt niet!" roep ik blij. Ik geef hem een dikke knuffel. De deur gaat open en een verpleger komt binnen met een baby in haar armen.

"Ze is helemaal gezond," glimlacht de verpleegster. Bart glimlacht en pakt Sophie van haar over. Ik ga naast hem staan en kijk naar Sophie. 

"Wat is ze schattig," mompel ik. 

"Zo klein," mompelt Martijn. Ik glimlach en pak haar handje vast. Het is zo klein en lief!

"Gefeliciteerd," zegt Martijn. Ik knik. 

"Jullie zullen zeker goede ouders worden," glimlach ik.