Forbidden Love || Martin Garrix

8

Point Of View Julia

De afgelopen week hebben Martijn en ik enorm veel lol gehad. We zijn vooral binnen gebleven, maar we hebben echt enorm veel gelachen en elkaar nog beter leren kennen. Ik heb zelfs zijn ouders en zusje ontmoet! Ondanks dat, was Martijn even goed nog druk in de studio bezig. Die jongen werkt echt veel 's nachts. Ondanks dat hij weinig slaapt, ziet hij er even goed nog fit uit, wat hij niet is, maar zo ziet hij er wel uit.  Dat dacht ik althans, maar hoe meer we verder in de week kwamen, hoe meer ik zag dat hij echt kapot was. En dat terwijl de tour nog moet beginnen. Wat vandaag is. Over iets minder dan een uur vertrekt Martijn naar het vliegveld, waar hij zal vertrekken naar Ibiza. 

Martijn komt de woonkamer binnen gelopen, gevolgd door Martijn. Zijn ouders en zusje zitten op de bank. 

"Julia, alles goed? Je ziet zo wit." Martijn komt naast mij zitten in de twee zitter. 

"Ja, prima," mompel ik en leg mijn hoofd tegen Martijn zijn schouder. "Gewoon moe," mompel ik en gaap. Ook het hele idee dat ik Martijn straks lang moet missen maakt me gek. De bel gaat, waardoor Martijn op staat. Ik zucht even. 

"Je mist hem nu al, hé?" vraagt Louis zachtjes. Ik zucht even en knik. 

"Ik snap niet dat jullie dat kunnen," zeg ik tegen zijn ouders. 

"Het komt met de tijd. In het begin hadden wij er enorm veel moeite mee, maar dat wordt steeds minder. Natuurlijk missen we hem, maar we weten dat hij terug komt," legt zijn moeder uit. 

"Maar toch," zucht ik. Martijn komt de woonkamer weer binnen met Watse en José. Iedereen zou hier heen komen en dan zouden ze samen naar het vliegveld gaan. Volgens mij is ondertussen iedereen binnen met wie ze straks naar het vliegveld gaan. Martijn is ondertussen alleen maar aan het stuiteren en druk aan het doen. I don't blame him. Het is eerlijk gezegd wel erg vermakelijk om naar te kijken. Het is bijna als een klein kind met Sinterklaas.

"Martijn, heb je al je spullen al?" vraagt zijn moeder. Martijn sleept zijn koffer de woonkamer binnen. Wat toch wel een beetje pijn doet. Even kijk ik op de klok en zie dat hij met een half uurtje weggaat.

"De auto staat er al," zegt José dan. Martijn maakt een raar sprongetje en loopt met zijn koffer naar beneden. José, Watse en Louis gaan ook naar beneden. Na nog geen vijf minuten komen ze allemaal weer terug. De ouders van Martijn en zijn zusje staan op en lopen naar hem toe. Ze nemen uitgebreid afscheid van hem. Ik sta op en loop ook naar hem toe. Hij slaat zijn armen om mij heen en drukt mij steviger tegen zich aan. Ik voel de tranen in mijn ogen branden, maar ik wil niet in huilen uitbarsten. Martijn laat mij los en haalt iets uit zijn broekzak. hij legt iets kouds in mijn handen. Ik kijk er naar en zie dat het een sleutel is. 

"Zo kan je naar binnen wanneer je wilt," glimlacht hij zwakjes. Ik leg mijn handen op zijn wangen en druk dan mijn lippen stevig tegen die van. Het is pure passie met verdriet. We willen allebei bij elkaar blijven. Martijn trekt terug en zet zijn voorhoofd tegen die van mij. Toch rolt er een traan over mijn wang. Martijn wrijft hem weg met zijn duim. 

"Ik ben terug voor je het weet," fluistert hij. 

"Ik ga je missen," zeg ik zachtjes en kijk Martijn aan. Bij hem staan ook de tranen in zijn ogen. 

"Ik jou ook Juul." Zijn lippen raken die van mij nog even kort. Hij laat mij los en loopt zijn appartement uit met Louis. Een tweede traan rolt over mijn wang.