A Minute Of Forever

CHAPTER 2

Rheine was nervous. Kanina pa. Nasa bahay palang siya ay iniisip na niya kung paano niya haharapin ang lalaking tumulong sa kaniya at hanggang ngayon na naglalakad na siya palapit ng room nila ay di parin siya nakakapg isip ng dapat niyang gawin.

Pero teka nga!

Ano ba ang dapat niyang ika kaba? Eh nakapagpasalamat naman na ang parents niya. Yes. Her parents was the one who thank the person who help her.

How can she thank that guy yesterday when she's unconscious when that 'thank you' session happened?

Napabuntong hininga siya ng marating niya ang pinto ng room nila. What to do?

A. Papasok at uupo sa assigned seat ko at magpanggap na walang nangyari?

B. Papasok ako at magpasalamat ng personal?

Argh! I'm confused. Yes. Saying thank you isn't it hard pero nahihiya siya. Sa nangyari kahapon at sa lalaki mismo.

Pero mas nakakahiya kung dika magpapasalamat diba? Kontra naman ng atribida niyang konsensya.

K,fine! Magpapasalamat na.

Kahit kinakabahan ay pinihit na niya ang door knob at sumilip muna sa pinto bago pumasok. Muntik pa nga siyang umatras ng makitang nakatingin ang lalaking tumulong sa kaniya sa pinto na animoy inaabangan talaga siya. Okay,medyo assuming ang dating niya sa last part.

Kahit gustong gusto niyang umatras ay walang siyang nagawa kundi pumasok dahil nadin sa guro nilang paparating na. Mas nakakahiya atang makita siyang nakasilip sa pinto.

Di na nga niya napuntahan o nakausap man lang beastfriend niya dahil kasunod niyang pumasok ang teacher nila.

Nakatakas man siya sa hot seat ngayon,alam naman niyang di siya makakatakas mamaya. Hindi sa beastftiend niya.

The class started. Tahimik lang siya the whole time at ganun din naman ang katabi niya.

Ang plano niyang pasalamatan ito ay di natuloy. She tried. Really. Pero ewan niya ba kung bakit Di niya masabi ang two words eight letters nayun eh ang dali-dali lang naman.

Siguro dahil hindi siya sanay makipag interact sa ibang tao.

In her 16 years of existence tanging mga kamag-anak,magulang at ang beastfriend niyang si Ash lang ang nakakasama at nakakasalamuha niya.

Hindi dahil ayaw sa kaniya ng iba kundi dahil ayaw niyang dumami ang nakakonekta sa kaniya. Ayaw niyang masaktan sila.

The whole time na nakatingin siya sa harap. Yes nakatingin lang,di naman kasi siya makapagconcentrate dahil maya't maya ay nakikita niya sa peripheral view niya na sinusulyapan siya nga katabi niya.

She knows he has something to ask or say to her but he choose to keep quiet na ipinapagpasalamat niya.

She don't know what to say kung sakaling kausapin siya ng lalaki.

Break time came at wala sana siyang planong lumabas ng room nila. But her precious plan was ruin by her gorgeous beastfriend na ngayon ay hila hila siya papuntang cafeteria.

"Let go of me Ash. I can walk alone" reklamo niya kanina pa. Pero ang magaling niyang beastfriend ay parang bingi dahil Di man lang siya nito nilingon o sinagot man lang. Basta deretso lang into ng lakad at wala sa plano niya ang lingunin siya. What a friend.

Nang marating ang cafeteria ay basta lang siya nitong pinaupo sa bakanteng mesa at umalis para bumili ng pagkain nila.

Ang bastos! Di man lang akong tinanong kung anong gusto kong kainin. himutok niya.